Alle inzendingen van Claire

Ooit toonden ze beelden over de stad van de toekomst. Doorgaans bots je dan op plaatjes met blauwe luchten, lachende gezichten, jonge gezinnen. Weelderig groen tussen de huizenrijen. Zij lieten voetgangerszones zien waarin ouderen zich soms wankelend voortbewogen. Er liep zelfs iemand achter een rollator, zomaar op straat. Dat vond ik…

Computers hebben helemaal geen verbeelding. Die verplaatsen zich echt nooit in jouw wereld, zelfs niet wanneer je dringend een mail moet sturen. Ze zeggen gewoon: Error 304 Desktop Command. Je mompelt dat het nu wel heel slecht uitkomt. Vraagt of er alstublieft nog vijf minuten kan worden gedaan alsof er geen fout in het systeem zit. Vervolgens…

Een nieuw leven, kan alleen een moeder geven. Zij is nog altijd de enige echte stichter, Alhoewel de moderne technieken komen dichter. Gevaarlijk en zeer onpersoonlijk, daar krijgen ze nog ongelijk. Ik ben niet voor of tegen, maar het begint op mijn gemoed te wegen. Een moeder moet blijven leven geven is het zonder man mij om het even…

Een leven is als een tuin Je kunt perfecte momenten beleven, maar je kunt ze enkel in uw herinneringen bewaren. Leef lang en schoon bloei open maar houdt het in toom.…

De ene jongen blijft vijftien voor de eeuwigheid. De andere jongen blijft altijd acht. Zij zijn beiden verdronken. Twee jongens die verlangend hadden uitgekeken naar de grote vakantie. Twee jongens die kind waren, kleinkind, scoutskameraad, klasgenoot voetbalvriendje. Maar ook twee jongens die op 1 september niet meer naar school terug keren…

’t Is ook ronduit contraproductief, zo’n korte broekdrager op kantoor. Die mag dan wel vleselijk op het werk zijn, in zijn gedachten is hij elders. In zijn tuin, op een terrasje, aan zee, op Kreta, in Acapulco, eender waar, maar niet op het werk. Hij is, zoals hij daar onderuitgezakt In zijn stoel de blote benen uitgestrekt op een laag kantoormeubeltje…

Onverzadigd borrelend. Een diep natuurlijk geel, verlangend naar de uitspatting om zich te laten nuttigen. In een fruitig aroma. Sprankelend genoemd. Weerbarstig ontluikend, schuimend geserveerd en smakelijk verteert.…

Na een longontsteking toonde onderzoek stipjes op de lever. Kanker verdomme. De slechte lob werd weggesneden, maar een complicatie kwam de kop opsteken. Een zijden draad was dik tegenover het sliertje waar zijn leven nog aan hing. Hij moest weer leren slikken, lopen, alles. Hij herrees. De grote K hoefde niet het einde te zijn. Hij hervatte…

Laats kreeg ik een brief van een 80 – jarige dame. Daarin verontschuldigde ze zich voor haar ontoereikende kennis van “www.be” waardoor ze wel verplicht was om pen en papier te gebruiken. De verontschuldiging was even overbodig als ontroerend. Ik pinkte een emoji weg.…

Hij is namelijk iemand die de koekoeksklok van de keukenmuur zou halen, om te bewijzen dat die klok bij de buren net zo klinkt als thuis. Maar ik pak hem wel terug. Als ik hem tegenkom en hij maakt de fout om: ‘Ha, wie we daar hebben’ te roepen trakteer ik hem op een voorleessessie uit de Wikipedia-pagina. Want geloof me, Ik heb meer talent…

Altijd voel je een lichte onrust wanneer die eerste schooldag nadert. Een acuut heimwee naar de dagen die allemaal op mekaar leken, en juist daarom zo mooi waren. Stilletjes denk je terug aan de avonden waarop om halftwaalf de barbecue nog smeulde en de rosé werd bijgevuld? Voortaan moet er elke ochtend vers brood zijn, met verse moed.…

Vrijdag zijn ze, naar aloude traditie, weer eens gelost, de onsterfelijken. Met tienduizenden zijn ze ’s morgens uitgezwermd naar school. Je leert het nooit af, Als ouder, wanneer je je duivenjong kommerloos ziet wegfladderen: die even begrijpelijke als zinloze bezorgdheid - als ze maar heelhuids terugkeren. Want dat het zal gebeuren,…

Een paar dagen wandelen op een godvergeten plek, altijd weer dezelfde. Geen wifi, geen internet. De wereld dendert verder en alles staat stil. Of toch niet. Wat een mens niet ziet in de gehaaste blindheid van elke dag, is het bescheiden leven van dieren en planten. Bescheiden, maar daarom niet minder wreed. Planten gaan nu en dan dood, dieren…

Mensen aan het werk in oorlogssituaties. Dikwijls de enigen die nog instaan voor het verzorgen van slachtoffers van die bloedige oorlog. Jonge, goed opgeleide mannen en vrouwen ver van huis en in gevaarlijke omstandigheden zorgen voor hun medemens, ongeacht huidskleur of politiek kamp. Artsen zonder vakantie, die hun verlof opofferen…

‘s Morgens bij het ontwaken van de dag zie ik schittering van de dauw op het gras, maar ook de hartenpijn van een bloem die niet meer bloeien mag. Haar tijd is voorbij, gelukkig het mijne niet. Er zijn kleine dingen waarvan ik geniet. Een vogel die voorbij vliegt Is een aangenaam gevoel van mijn geluk. Had ik daaraan ooit gedacht? Had ik…

Je liefde bekennen als vroeger. Je namen in de schors van een boom kerven. Jaarringen overleven verlovingsringen makkelijker dan bruggen, die oevers moeten verzoenen. De liefde… Ze komt in vele vormen en wordt op rare manieren bejubeld en verzegeld. Maar wat is er nu mis met een gedicht? Dat rijmt ook op dicht, maar is veel minder gesloten…

Aarzelend ben ik als kind begonnen, in een wirwar van draden, door elkaar gesponnen. Net een web, maar ik heb mijn weg gevonden. Met hart en ziel schrijf ik de aaneenrijgende woorden, tot één geheel met een speciale boodschap, mijn eigen of over een landschap. Het is altijd fijn om iets te lezen, om dromend in een gedicht te kruipen.…

In mijn herinnering blijft zij altijd een kind. Zij viel niet op. Zij was niet bij de slimste en niet bij de domste leerlingen. Niet bij de grootste en niet bij de kleinste. Zij blonk uit in lopen, maar dat deden we niet vaak. Ooit hield zij een spreekbeurt over de kikker. Zij stond kaarsrecht voor de klas, met haar handen geen raad wetend.…

Stilaan spreidt de nacht zijn deken uit bezaaid met sterrenzand. De zon zet ondertussen haar weg verder laat ons genieten van haar laatste warmteopwelling. De weinige stralen leggen zilveren draden over de Noordzee. Haar gloed heeft ons deugd gedaan ze moest nu eenmaal geen dwarsliggers verdrijven. Ze leefde zich uit over de zee en het…

Mijn ma en ik, onze neuzen zijn altijd verschillend geweest. De hare klein en mooi recht. De mijne stevig en krachtig. Een iets minder geslaagde erfenis van mijn vader geeft ma aarzelend toe. Wees er fier op, zei ze. Het is een echte karakterneus. Ja, daar was ik vet mee. Precies dat onderdeel had ik liever van haar gehad.…

Afstand zonder belang. Dichtbij is eindeloos. Vrede wordt geweerd. Oorlog en kwelling met verdriet verteerd. Belangeloos streven, voor andermans leven. Dwingend duwen, gelaten ontvangen. Het afscheid van toen is de aanvaarding van nu.…

Wie zou zijn vleugels niet willen uitslaan, de wereld verkennen zijn eigen ik leren kennen Op zoek gaan naar evenwicht in zijn eigen leven. Vrijheid is zo ruim als het heelal. Je bent maar op één plaats vrij dat is in uw eigen hart. Het wordt dan nog gekwetst door emoties en pijn. Je moet daar ook van bevrijd worden Maar je hebt nog uw…

Blaast met volle wangen horizontale stroming in de dampkringslucht, gevuld met oorverdovend gefluit, gewapper en geklepper. Strijdend, vechtend rijd ik tegen hem in. Laat hem maar begaan gure, droge wind. Handen geklemd, voeten stampend op de trappers. Sorry, maar mij krijg je niet klein. Ik bezeil je, zodat mijn ros recht blijft.…

Generaals veergoten zonder verpinken het bloed van talloze soldaten. Maar zelf sneuvelden ze niet. Ze stierven pas veel later, in de armen van hun maîtresse, of na een ongelukkige val in de badkamer. Er zijn zelden minder helden dan tijdens een oorlog. Soldaten sneuvelen niet uit heldhaftigheid, ze hebben geen keuze. Wie de oorlog begon,…

Er zullen altijd lieden zijn die zichzelf belangrijker vinden dan vrede. Dat zit mensen in het bloed. Het ego primeert. Ze willen koste wat kost in de geschiedboeken belanden, ook al hebben ze er zelf nooit één gelezen.…

Er zullen altijd lieden zijn die zichzelf belangrijker vinden dan vrede. Dat zit mensen in het bloed. Het ego primeert. Ze willen koste wat kost in de geschiedboeken belanden, ook al hebben ze er zelf nooit één gelezen.…

Een man van zestig wordt weduwnaar En hertrouwt niet. Een man van dertig overkomt hetzelfde en hertrouwt wel. Is de eerste trouwer dan de tweede? Het kan net zo goed, dat de tweede over minder energie beschikt, maar niet over minder liefde en trouw.…

Trouw kun je niet meten, enkel ervaren. Dat is de schoonheid ervan!…

Mist overwoekerde het zicht. Niets geeft nog klaar licht. Het vergaat in smog en tast met de zure neerslag de laatste monumentale tederheid van de wereld aan. De mens kan er niet meer leven. Diezelfde creatuur is de schuld van de verdoemenis van deze mooie planeet. Ingestorte gebouwen, verwrongen ijzer. Spooksteden, spooklanden verschroeid…

Ik leg mijn eigen gevoel, in het hoopje klei. Mijn handen en vingertoppen, tasten naar een aanknopingspunt. Wat het zal worden, weet ik niet? Ik had een schouderklopje van mijn muze gekregen, dat de tijd rijp was, om mijn geest ingrijpende momenten te laten beleven. Ik zie een vaag beeld in wording. Een gezichtje van een kind…