Alle inzendingen van Cornelis

de regen op de stijlen van mijn balkon de bladeren in de binnentuin ruisen door de regen en ik die daar sta en denk aan de warmte die ik voel van zo ver Sahara, toendra, steppe en de troepen van snelle ruiters hijgend van de hitte verlangend ijsklontjes en naar haar, altijd…

laat en donker in de hitte en m'n balkondeur open vlogen er opeens vijf of zes vlinders naar binnen in m'n kamer nou ja vliegen .. meer een soort dwarrelen naar het licht van de lamp en ik keek er naar beetje bang eigenlijk voor zoveel vlinders ze waren bijna zwart en wie weet hadden ze tanden er vloog er eentje in m'n nek dwarrelde…

Natuurlijk kan ik gewoon een e-reader kopen en leuk 300 boeken instellen maar ik ga kamperen en dan ligt dat ding in de goot bij hevige regen en onweer een echt boek echter moet niet te zwaar zijn qua gewicht en ook wil ik liefst geen ellende althans geen misère op zich, geen oorlogsverhalen die hevig vertellen dat het geen vakantie…

alleen de naam al is een begin van groentepoezie vergeet gewoon die nederige positie van 'sla van m'n oma' evengoed geen sla van de mode niet annorexia in zakjes met gemengde priksla of hooguit stiekem nog malse vette pronte kroppen die bijeengepropt liggen in plastic kratjes op de groenteafdeling zonder krullen of roodgekleurdheid…

boven de pagina's vallen m'n ogen dicht en dan droom ik van jou…

Wij hoorden 't laatste zuchtje glippen, Het sterven was voor hem geen strijd. ‘God dank,’ ontgleed het onze lippen, 'Die hem voor doodsmart heeft bevrijd.’ En vriendenhanden beurden teder Eerbiedig hem van Moeders schoot En brachten 't lijkje in de andre kamer; 't Was ijdle voorzorg, die ze ons sloot. Want wij, wij legden ons ter ruste…

ik kijk naar al m'n boeken waar ik van hou Dostojewski ik heb het armoedige appartement gezien ik heb ook de brieven gelezen en ik schik nu romans en brieven in mijn bloedende boekenkast maar opeens schrik ik: zoveel jaren geleden is het al dat ik het las en heb het niet herlezen wie weet ben ik bijna alles vergeten en denk ik…

denk je niet terug aan de wind over het water kijk je niet meer naar foto's die nergens over gaan maar vandaag zag ik de wind ongewoon krachtig het water beroeren onder een harde zon en ik zag jou met je hoofddoek en je zonnebril op de foto in een paradijselijke tuin je wou laten zien hoe je er zo uitzag, en straks weer in Afghanistan…

zeggen dat je bang bent, zeg het maar niemand luistert de bomen ruisen en en de reiger wacht onverbeterlijk boven op een lantaarn en ik denk en ik denk aan een volle maan zeg dat niet zou zij zeggen: denk aan mij…

ik denk steeds vaker aan de dood…

Ik denk ook wel eens wat als ma toen met een aardige man was getrouwd en een goede vader wie waren wij dan zelf geweest, maar het grappige is dat we dat dan niet waren, hoewel ook weer wel, toch denk je aan iemand die leeft ja wat als ma toen waarom heeft ze het niet gedaan ?…

Wie ben ik zelf eigenlijk, als iemand anders dat beschrijft ..? Ben ik dat dan ? Wat dat betreft boezemt mijn doodgaan mij niet zozeer angst in als wel wat men over mij gaat zeggen.…

een stap en dan nog eentje en dat ik een helm moet kopen want: pappa val niet !…

ik zeg een woord en nog eentje al bijna een zin en dan en dan neem ik je in mijn armen en jij mij hoe weinig of hoeveel je ook zegt ik hou van jou…

Pappa, gaat het wel goed ? Ik snap niks van je berichten. Ben je nog in de stad ? Liefs Roos…

het was donker en je keek in gedachten naar de natte grond maar opeens keek je naar de na-blauwende lucht en je zag een spoor van licht zo helder dat het eigenlijk onmogelijk was, misschien alleen maar omdat je keek…

Ik vraag Luo wat snurken is in het Chinees want we hadden het over snurken in het Engels en toen zei ze iets ik weet niet meer wat maar ongetwijfeld was het Chinees voor snurken en ik dacht meteen die taal leer ik nooit maar dat was daarna na het vallen in de afgrond van een enkel onbegrepen woord…

Misschien ben je een dezer dagen alleen en zonder ? Ik heb zelf ook nog geen duidelijke afspraken. Nou ja, wel eentje, maar daar hangt geen groot gewicht aan. Die kan ik wel afzeggen. Dus mail mij en kom naar Amsterdam als je een dichteres bent…

Ik heb met niemand contact over Kees eigenlijk. Maar nu komt het heel dichtbij dat het een jaar geleden is dat Kees zo stom was om dood te gaan. Ik denk er nog vaak aan. Ben ook zo verbaasd steeds: Kees zou zeker 85 worden. Ik niet. God, zo veel mensen die ik kende die al dood zijn. Heb ik nog wel eens tegen Kees gezegd:…

ik wil iets zeggen ik kijk naar anderen wat zeggen ze en wat kan ik dus zeggen dat komt er ook bij en dat zijn hormonen en zo is mental coach ontstaan en ik doe niet alleen artiesten waar je bek-af van wordt Caroline snapte gelijk wat ik bedoelde zo iets…

wat was er eerst taal of muziek muziek denk ik taal denk ik muziek het eerste wat ik dacht dan taal maar ja ik denk wel meer…

verzamel boeken die je wilt lezen niet nu maar later als je oud bent en tussen boeken leeft uitzicht op een vijver maar weet ook dat ze ongelezen zullen blijven zonder leven zwijgt elk boek…

eindelijk lente en het regent ik denk aan alle lentes maar dat is lastig om precies te herinneren welke lentes zaten we eindeloos in welke lentes stierven we van in ieder geval zeker van deze lente…

ik liep om 09.00 uur het lokaal binnen ik keek op de klok en ik zag: 08.00 uur ik verzamelde mijn leerlingen en riep: hoe laat is het ? een filosofische vraag, toch ? maar men vroeg naar thee en koffie 08.00 of 09.00 uur maakt niet uit wel melk of geen suiker is de vraag…

een woord en dan nog eentje branding, vulkaan thee, sokken, en uitzicht en ergens in een verre hoek iemand die roept: the horror maar zo dichtbij het boek…

als je alleen bent kun je nooit iemand roepen het is prachtig weer of ik zak weg in een zowel het weer als de afgrond maar toch: blijf roepen je was immers nooit zo stil!…

de moordenaar staat voor z'n detective van vroeger die hem opsloot en eindelijk vrij kan hij zeggen en snauwen wat 'm dwars zat al die tijd in de bak with a gun de detective neemt zijn tijd en zegt iets relativerends elk moment weet hij kan zijn belager breken emotioneel en dat is dan ook weer opgelost…

Hij las alles aan ridderromans onder een laaiende zon. Hij verkocht hele lappen zaailand voor boeken koortsachtig. Toen kwam het moment dat hij alles deed om zelf ridder te zijn. Hij werd het ook op een oude knol en zijn hart sprong op. Cervantes bedacht toen al: je kunt wel leven als in een boek maar vooral als je te laat bent…

ze smste mij ik zit weer te studeren ik ben moe en wil slapen dat lees ik dan van haar met een beetje kippenvel denk ik daardoor aan Joyce en de oneindigheid van het heelal sneeuw die over het land valt 'all over Ireland' ging ook over een vrouw…

alle vogels zijn nog geen nest begonnen dus daarop wachten we nu ic ndha thu…