Alle inzendingen van Daan de Ligt

dag tovenaar met mythisch balgevoel aan botte bijl vaak watervlug ontkomen linksbuiten binnen lang vervlogen dromen gracieuze danser in het strijdgewoel je hebt een simpel spel tot kunst verheven en dribbelt nu ongrijpbaar uit het leven…

de arme boer, hij ploegde eenzaam voort zijn zaad liet slechts verstilde akkers bloeien de liefde was alleen besteed aan koeien die zeiden ‘boe’, doch nooit een innig woord door geiten werd hij vaak geringeloord geen nageslacht zou op zijn erf volgroeien hij kon het zware celibaat verfoeien de trage trekker leek in veen ontspoord maar zie…

ze kijken samen ’s ochtends al tv en zo verglijden starend lange dagen hij zwijgt vooral en roert terneergeslagen vaak eindeloos in kopjes slappe thee zij lijkt, vergrijsd, verzoend met pais en vree toch voelt ze diep van binnen soms iets knagen een onbestemd gevoel van onbehagen al maakt berusting schuchter haar entree hij slikt manmoedig…

daar staan ze, in hun smoking, zij aan zij verkleumde, maar ook plichtsgetrouwe heren die zwijgend barre winterkou trotseren verloren in een witte woestenij ze koesteren het nageslacht, een ei en hongeren, maar zonder protesteren terwijl hun spek verschrompelt onder veren een echte heer gedoogt de heerschappij van dames die nu heerlijk…

al laat hij nooit zijn scherpe tanden zien het wezen is geboren om te knagen die taak is door zijn schepper opgedragen er is een eeuwenoud en vast stramien hij wentelt zich in groeiend onbehagen de chaos is voor hem de haute cuisine hij vegeteert op vrees en bovendien zal wroeging nooit zijn zielenrust belagen bij zonlicht lijkt het beest…

lach even naar het kakelverse ei en dompel het –hoe wreed- in kokend water daarna en dat is vier minuten later ontdoet u het van schil, wat zout erbij een broodje, donkerbruin, dat is gezond een blaadje groen is goed voor uw geweten vervolgens slaat u lekker aan het eten veeg wel die gele smurrie van uw mond dan gaat u naar de koelkast,…

het roofdier slaapt, vermoeiend was de jacht hij heeft zijn kracht en vaardigheid bewezen de honger heeft hij even niet te vrezen de daad werd als in trance door hem volbracht in ruste oogt hij vriendelijk en zacht een goedzak om zijn aaibaarheid geprezen van woeste dadendrang voorgoed genezen en niets verraadt zijn hunkering naar macht…

het roofdier werd een trillende neuroot een prooi voor rusteloze vrouwenhanden soms gromt hij wat, ontbloot verward zijn tanden maar meestal vindt hij vrede op haar schoot ze maakt hem van geheimen deelgenoot van smeulend vuur dat nimmer fel zou branden de dromen die als wrakhout telkens strandden al strelend wordt de trage tijd gedood…

het zadel uit en op pedalen staan verstand op nul, de blik op wazig turen de helse kramp, de spieren die verzuren dit was, hoe erg, de Daal en Bergselaan helaas, het kan nog erger zijn dan erg de allerergste vorm van hevig lijden waar gieren om je lichaam willen strijden de flanken van de Lange Vijverberg door wanhoop en vermoeidheid overmand…

de gele trui zwoegt over Zeeuwse dijken en onvermoeibaar waait de westenwind de Schelde schuimt zover het oog kan reiken op akkers groeien suikerbiet en bint gebeier echoot als ontstemde woorden de doping maakt een mens niet doopsgezind wee zij die hier de zondagsrust vermoorden ze draaien eeuwig rondjes om de kerk de zware straf des Heren…

(Nederland – Japan 1-0) het was geen wedstrijd om des keizers baard verlies, daar zijn Japanners fel op tegen een schande, men zou harakiri plegen al is zo’n simpel spel dat weer niet waard ze hadden hier liefst roem en eer vergaard en dat Oranje dolgraag kleingekregen dus kwam die keepersfout wat ongelegen zo bleef de nederlaag ze niet…

die Robben is niet echt 'De Man van Staal' steeds voelt hij AU in knieën, enkels, schenen hij is al jaren aan het brekebenen maar als hij heel is, is hij geniaal dus doet men alles om hem fit te krijgen geen wonder dat de ziektepremies stijgen…

het mooiste meisje van de klas veegt triest de tranen uit haar ogen wat was u aardig en bevlogen dag meester met de vlinderdas het valt haar zwaar, het lieve kind ze had hem heimelijk bemind (Een laatste snelsonnet voor Driek van Wissen)…

zoals ik het gewend was bij Den Haag riep ik van de tribune luidkeels ‘boeren!’ gewoonweg om de opponent te voeren die geef ik graag verbaal de volle laag nu greep een harde hand me bij de kraag en zou een onverwachte slag mij vloeren agenten poogden mij de mond te snoeren een pijnscheut teisterde mijn kruis en maag ik wou nog schreeuwen…

ik wou dat ik het warme water was dat uit een douchekop stromend naar beneden jouw lieve lijf vrijpostig mocht betreden en elke porie als een letter las de letters die vervolgens zich en masse tot sensuele zinnen samensmeedden die mij verslag van jouw verlangens deden en druppels richting gaven als kompas en mocht ik de fluwelen handdoek…

dan wordt het stil, je weet, nu komt het schot de doodsangst valt te lezen in je ogen een beul vertoont geen spoor van mededogen te sterven als een strijder lijkt je lot je voelt je als een schurk op het schavot de hand beschermt een kruis, het hoofd gebogen een droevig beeld van leed en onvermogen wanhopig richt je nog het woord tot God…

hij heeft een zeer bedenkelijk verleden verkrachten … plunderen, was geen bezwaar de Viking was een wrede moordenaar zijn zonen wonen in het koude Zweden fatsoen heeft daar het onderspit gedolven dus laat ons huilen … huilen met de wolven…

ach, oude Haagse nozem op je Puch een helm verhult je wilde grijze haren je vrienden kwamen langzaam tot bedaren het is alsof de tijd jou oversloeg nog dikwijls stop je bij die oude kroeg en denkt terug aan glorierijke jaren er klonk muziek van losgebroken snaren je was er altijd zat, maar nooit genoeg je staat daar maar, verzonken in getuur…

mijn leven kent geen glamour en geen glitter geluk is steeds aan mij voorbijgegaan ik zwem in gal verdrink in bitter maar met de tijd ben ik wel meegegaan vergeeft u mij dat ik hier tranen twitter…

de winterschilder schildert alles wit hij laat de deuren, posten en kozijnen met verve onder hoogglanslak verdwijnen m'n huis glimt als het reinste melkgebit z'n laatste werkdag roept hij me apart meneer wilt u het wit, of liever zwart…

voor hoeden ben ik altijd op mijn hoede de hoed, symbool van rijkdom en van macht ontpopt zich soms met veel verbeeldingskracht als een gezworen vijand van het goede de draagster is bij voorbaat al verdacht ik hoor de woorden die ik reeds bevroedde orakeltaal van koninklijken bloede het onheil dat een ander heeft bedacht de klaagzang…

plaagdierenoverlast vier- en ook tweepoters tergen de stad en de stedeling bromt wethouder zorg dat het hofstadvijandige faunacrapuul nu voor eeuwig verstomt - zeemeeuw en krijsparkiet vos, rat en huismuis zij tarten de burgers dus doe er wat aan toon op een krachtige IJspaleisachtige wijze karakter, maak werk van uw baan…

(naar een oud kinderliedje) de Keizerstraat, ik kom er nu en dan mijn vaste kroeg heeft er een filiaal daar vroeg een jongedame mij brutaal: meneertje, zeg, ken jij de mosselman? mijn kennis, en vooral ten aanzien van het mosselwezen is echt optimaal ik knikte dus, bevestigde verbaal: ik ken de mosselman en ja, ik kan je zeggen dat hij…

(met dank aan Willem Kloos) ik ben een God in ’t diepst van mijn gedachten het Haagse luchtruim is mijn hoge troon ik wijk niet voor de dreiging en de hoon van hen die mij vervloeken en verachten Oost-Indisch doof ben ik voor jammerklachten een stad aan zee, ik ben een autochtoon u bent lakei en veegt mijn straatje schoon mijn schrikbewind…

een Zwitsers uurwerk loopt een leven mee er komt nog veel meer goeds uit Alpenweiden een lila koe en nogal blote meiden vergeet vooral niet Drs. P zijn dodenrit per snelle arrenslee de wolven – ja, het waren barre tijden - die reizigers als warme hap verbeidden werd grijsgedraaid (eerst plaat, daarna CD) nog altijd gaat een veerpont heen…

daar ligt hij kermend op het veld het zal beslist niet lang meer duren dit zijn de laatste levensuren van eens een trotse voetbalheld hij wordt door helse pijn gekweld hem trof de zwaarste der kwetsuren men vreest een aantal botfracturen het slachtoffer is uitgeteld dan rent een schim en niet veel later beschouwt een oog de breuk of wond…

daar ligt hij dan, ontdaan van kop en kieuwen zo’n vissenlijk heet ook wel zeebanket mijn God, wat cynisch … hoe verzin je het voor mij beslist dus geen Hollandse nieuwe je pakt hem bij zijn staart en laat hem zakken dan glijdt hij tergend langzaam in je strot dat noemt men dan het toppunt van genot ik zou hem liever bij het afval kwakken…

je lichaam is van pure chocola godin, je zult beslist geweldig smaken maar ach, je smelt als ik je aan zal raken figuurlijk leuk, maar letterlijk … nou ja dus laat ik de contacten liever na en sla ik somber aan het hongerstaken de lange nachten zijn gevuld met waken de liefde lijkt op anorexia ik had je graag voorzichtig speels geknepen…

vermijd het mos, een misstap is fataal beperk u tot de smalle kronkelpaden probeer het strakke leven niet te schaden de samoerai zijn baas in Clingendael men kijkt naar u met ogen van metaal wie hier de kroon draagt laat zich simpel raden de straf voor hen die regels overtraden was onontkoombaar wreed en maximaal ook bomen buigen voor de…

normaalgesproken krijgt u twee kwatrijnen en twee terzinen, samen een sonnet door mij met liefde in elkaar gezet een stevig bouwwerk, veertien vaste lijnen maar nu een zware crisis ons doet kwijnen zie ik naast levensvreugd en bankbiljet mijn moeizaam opgespaarde dichtersvet met lede ogen gaandeweg verdwijnen vergeeft u mij dat ik zal moeten…