Alle inzendingen van Dianah

soms vloog er een vlinder in onze tuin moeder vertelde mij dat het mijn oma was zij soms naar mij kwam kijken het heeft jaren geduurd voordat ik begreep dat oma's geen vlinders werden en dood betekende dat je nooit meer terugkwam…

grasscheuten groeien voor mijn deur mooi groen vers jong leven zo pril met dauw omgeven alsof geluk de boodschap is zo staan ze daar vol goede zin ik raak ze aan en snuif hun geur beleef een nieuw begin…

ik droeg alles behalve je kleding voorbijgaand aan het kind zijn jouw leed angst en boosheid op schoudertjes teer een volwassen geest in kinderlijf zo klein om echt te bevatten maar schijnbaar groot genoeg om jou te dragen…

na jouw dood laat jij mij nog vervolgen de vernedering is groot wanneer de man in het blauw mij vraagt recht in de camera te kijken bizar hoe de gevolgde wordt vervolgd nog vreemder dat je dit voor elkaar krijgt zonder te leven de leugens moeten wel reusachtig zijn en jouw haat nog veel groter…

ach mijn man heeft griep en ligt op bed voel de moed in mijn schoenen zinken heb alvast mijn zusterkapje opgezet ren heen en weer met eten en drinken steunen puffen en maar klagen hoor aan hoe koortsig hij is en ziek alsof zijn laatste uur is geslagen de kamer gevuld met dramatiek ik word zo moe van al dat zelfbeklag wil hem slaan maar…

soms huilt er 's nachts een kind in mij dat ik tot stilte maan vertel haar van de dingen die ook voorbij weer gaan en over herinneringen die bij haar zullen blijven misschien wel een heel leven en dat zij leren moet om ze een plek te geven…

mijn fantasie gaat op de loop als ik probeer te dichten realiteit verliest zijn weg het leven krijgt andere gezichten en maak ik dan een mooi gedicht waarin ik mezelf omschrijf voel ik me soms de Bergerac en ben een prachtig wijf…

kent u het euforische gevoel na het voltooien van een gedicht en dat dan na het herlezen blijkt dat wat op het eerste gezicht zo geweldig geschreven leek tot uw grote ontsteltenis niet meer dan een klote schrijfsel is…

jij schuilt in dit verhaal woorden weten jou te verbergen ergens in een zin laat ik onverwacht liefde vallen jij wuift mijn letters weg en jouw ware aard ligt naakt in mijn schrijven…

wie hier heeft gewoond kan beamen dat tussen deze muren en helder schone ramen een dag langer leek te duren dan vierentwintig uren rozengeur en maneschijn alleen bestond bij onze buren…

hij wankelt in zijn gangen met het zoeken naar geluk het hart slaat alsmaar banger zijn geloof al jaren stuk…

er woont een wereld terug in mij waarin huizen vol met mensen lachen en leven bomen hoopvol wachten op bladeren uit hun knop vogels hun mooiste liederen fluiten kinderen onschuldig buiten spelen op het plein ik loop daar en denk wat heerlijk om hier weer te zijn…

vergeef mij dat ik anders naar jou kijk vergeten ben hoe je lief te hebben mijn hart klopt allang niet meer jouw naam soms zoek ik nog de vrouw die mij droeg tussen woorden en gebaren de haat en het verdriet maar jij bent er niet slechts een vreemde vol bezwaren die al vroeg de zorg aan een ander liet…

ik weet de stoelen en de tafel het bestek dat schilderij die spiegel met verweerde plekken al die dingen kennen mij alleen de mensen die daar wonen eigenlijk ken ik ze niet echt en zij mij ook niet denk ik steeds vaker althans dat hebben ze nog nooit gezegd…

volgens mij leef ik met vier beren in huis alles wat zij een beetje kwijt willen gooien ze neer ik als opperzeug loop maar te ruimen dan opeens ben ik het zat schreeuw zo'n beetje alles eruit wat mij dwars zit kijken me allemaal verschrikt aan verschieten van wit naar rood beginnen te rennen met koffie en krant moet me niet zo druk maken…

hoe zij mij de oren van het hoofd praat weer oude kinderliedjes laat zingen sesamstraat kijken van stoepjes springen voor nog geen seconde krijgt zij mij kwaad zij is pas drie jaren zo slim en weet dat deze oma uit haar handje eet…

jouw nummer staat nog altijd in mijn mobiel evenals onze berichten zul je eten tot straks love you love you more ik kan ze niet verwijderen en lees ze soms weer door om even te ervaren hoe het was die laatste dagen een liefde puur en zo intens…

het schrijven kan je vergaan net als lachen zomaar weg je zoekt naar woorden pakt pen en schrift maar de wanhoop geeft je niets de hardheid van het bestaan pikt jouw letters en jouw schater teveel leegte vult geen papier en alleen maar dichten over al die ellende geeft ook de schrijver geen plezier…

opnieuw zullen er bladeren groeien de bomen vol groen en statig staan bloemen kleurrijker weer bloeien jonge lammeren de wei ingaan een lucht zo wolkeloos en blauw de zon die laat haar stralen schijnen en ik denk enkel maar aan jou geen warmte laat de kou verdwijnen dit prille geluk drukt mij op de feiten dat jouw sterven niet te keren…

de tuin zo maagdelijk wit bedekt maakt dat ik zucht verlangen naar weer kind zijn kruipt omhoog via schuifpui naar buiten pak twee handen vol en gooi een sneeuwbal door de lucht…

ik mat mij een houding in de schemering van mijn schaduw om te kunnen blijven bestaan dus kom en vertel mij van leugens of zwijg mij door de stilte heen maar laat mij eindelijk weer mens zijn en ontdoe mij van deze waan…

zogenaamd ingenieus plantten ze zaad in mijn hoofd dat uitgroeide tot een boom ik kapte de stam zaagde het hout en bouwde mij een windmolen die ik in mijn eentje bevocht op mijn tocht kwam ik de zaaiers tegen ik riep he kennen jullie mij nog maar niemand wist wie ik was lachten mij uit en wezen op hun voorhoofd niemand…

ach liefde zes letters zeggen niets laten slechts voelen langs de randen van het hart zoekend naar wat samenkomt om elkaar te raken huid op huid kreunend van genot of huilend van het haten…

verdriet verstikt vanaf vandaag schrijf ik de zon terug in mijn leven jaag donkere wolken opzij maak plaats voor wat geluk en zie vroege lentebloem toont haar kostbare inhoud hoopvolle bode…

hoe daar opeens het gevoel van lichter was opgetild uit een moment de lach de ogen haar gezicht mijn kleine kind zo vrolijk en zo teer en jij met slechts twee woorden snijdend door mijn ziel zette mij terug neer…

de tijd dat ik mij een illusie aan liet dichten is allang voorbij ik zie geen blauwe lucht wanneer die er niet is voel geen liefde voor een vreemde en begrijp dat eenzaamheid slechts op papier kan staan zonder echt alleen te zijn dus schrijf de vonken van je pen en vul het witte blad vol met al je leugens je bent dood of bent…

de dagen zijn voorbijgevlogen ik zag hun vleugels slaan ik zag een lente fladderen jouw dood met bakken regen en zomermaanden gaan miljoenen bladeren vallen de herfst in een vogelvlucht slechts een handvol winterdagen en deze Kerstmis in een zucht nog even en de klokken luiden het aankomend nieuw jaar met weer hoop op betere…

in deze zwijgzaamheid probeer ik jou te vinden de stilte past mij als een tweede huid wij zijn weer kinderen en delen ons verleden dragen elkaar in groot verdriet ook hier toont ons gezicht de droefenis en wederom is er niemand die het ziet…

er is een aarde die doordraait mijn god hoe kan hij nog bewegen terwijl mijn wereld zoveel stiller lijkt kom ik jou in alles tegen…

wat maakt dat alles nu zachter voelt zelfs mijn hortensia bloeit midden in de winter hazelaar kriebelt neuzen jonge geiten springen rond en ergens daar in het midden zet ik een kerstboom op jouw grond met een vogel wat dennenappels en een ster versierd omdat ik zo graag wil dat ook jij dit jaar de kerstdagen viert…