Netgedichten

netgedicht (nr. 59.061):

Het verborgen kind

soms huilt er 's nachts
een kind in mij

dat ik tot stilte maan

vertel haar van de dingen
die ook voorbij weer gaan

en over herinneringen
die bij haar zullen blijven

misschien wel
een heel leven

en dat zij leren moet

om ze een plek
te geven

Schrijver: Dianah, 2 maart 2016

Biografie van deze schrijver

Geplaatst in de categorie: kinderen

leven

4.5 met 4 stemmen

320

Er zijn 6 reacties op deze inzending:

Jeroen Splinterman, 9 jaar geleden

Jouw gedicht laat indruk achter, je hebt het heel treffend onder woorden gebracht.

Tack walter, 9 jaar geleden

Het doet me denken aan de kinderen een plek geven in een wereld zonder plaats.
mooi!

Pama, 9 jaar geleden

In ieder schuilt een verborgen kind, het is datgene wat ons verbindt.
Mooi gedicht.

Hilly Nicolay, 9 jaar geleden

Het komt en gaat, soms blijft het en moeten we het een plekje geven... Mooi Dianah.

kerima ellouise, 9 jaar geleden

en dat is net zo moeilijk...een plek geven...
Rakend mooi.

Leonardo, 9 jaar geleden

Een heel lief gedicht,Dianah

Geef je reactie op deze inzending: