Alle inzendingen van Doortje

Vol temperament met zwiepende staart, natuurlijk mirakel gebracht tot paard Vele schakeringen, elk uniek van aard, ongeacht de vorm, hetzelfde predikaat Moest menig oorlog mee strijden, zou menig race tot 'n prijs rijden Kostbaar gegoten in 'n mal van goud, perfect gebleken zonder enkele fout Jouw vurige hoeven deden aarde beven, door…

Roerloos blijft ze zitten, in het oog van haar orkaan verdwaald in de verhullende mist die niet meer optrekt Ze blijft steeds schreeuwen maar niemand wil verstaan figuren, gestalten, woorden... zo verdraaid en verrekt En terwijl het gevoel verlamt en de herinnering dooft negeert ze onbekende bekenden, defensief agressief Soms spelen kinderliedjes…

Vallend in jouw dampkring kan het lot maar een kant op als menig weerloze eenling hetzelfde niets in mijn kop Vliegend op vurige vleugels smelt allerlaatste weerstand 'n briesend paard zonder teugels zo dacht ik zonder verstand Trappelend in jouw moeras dat borrelend trekt en beeft blijkt gedachte eendagsvlieg die zich martelend overgeeft…

Fragiel geaderde scheurtjes.. nauwelijks te zien fluisteren zachte dreiging doch worden overzien In gevorderde wording eisen ze prompt plaats zoals de brutale krassen van een botte schaats Een wolk van stof ontsnapt uit grotere scheuren als voorbode van 't verval, dat staat te gebeuren Opgemerkt maar ongemoeid voltrekt verder lot rammelend…

Op 't eind berusting toen je ons verliet, 'n glimlach van herinnering door tranen vol verdriet Dood is 'n zekerheid in dit leven, zelfs de oudste boom zal 't eens begeven Maar jouw wortels gaan nooit verloren, want zie,'n nieuwe kiem in 't ochtendgloren...…

Zijn ogen, helder.. als blauwe diamanten ik was de planeet om een prachtige zon Winterwarm hand in hand, zonder wanten de liefdevolle evolutie van onze oorsprong Blauwe ogen.. omgesmolten, glanzend staal de stervende planeet draait om dode zon Mijn liefde gever blijkt 'n wrede kannibaal pijn zonder weerga, onverzettelijk als beton Blauwe…

Eenzaam in een overvolle trein De doolhof met ontelbare gangen de lachwekkende parodie op rijm heet verlangen naar verlangen Zelfs in dit licht zien ze je niet zo ontastbaar onzichtbaar ruis je als de wind door het riet voor mij heel echt... zonneklaar Jij maakt geen hoofden dol alleen dat van mij mijn hart klinkt niet zo hol met jou…

De dagen beginnen gelukkig weer te lengen m'n postbode blijft nog trouw post brengen Geen kaartje van vrienden, die heb ik niet niets van familie, alleen.. tot m'n verdriet Met fermheid doorgeduwd gaat 't ploffend vallen alweer zo'n aanmaning, beland op hoop van allen In 't begin zo af en toe, nog welkomend gerinkel of 'n bezorger voor…

De imitatie met het laagje goud maskeert veel onderhuids verdriet want in jouw hoofd gaat zoveel fout je speelt jezelf, maar bent het niet Anoniem, in een harde maatschappij vol haast en onbereikbaarheid daar geldt alleen nog jullie of wij en valt gevoel niet onder werktijd Je geeft trouw wat wordt verwacht een plichtpleger tot het laatste…

Een bigamist in Bourtange, Zag de bui al vroeg hangen, Om het gevang te vermijden, Scheidde hij van beiden, Was zo niet voor één gat te vangen.…

In ons waterrijke vaderland, Met een groot tekort aan zand, Steken struisen netjes op een rij, Hun koppen in de vette klei, Ook dat werkt natuurlijk voor geen meter, Maar wat moet een struis bij gebrek aan beter? Een hele struise struis kwam toen voorbij, Bekeek die konten op een rij, Zij wilde hier geen tijd verliezen, Miste zuiver zand…

Liefde mij vaak ontsnapt, ongewenst ontnomen, nu dan de uitzondering, als uit wildste dromen Menig vrouw zou wensen zo te mogen boffen, zoals ik bof met jou, zoals ik 't heb getroffen Ex-partners verbleken vergeleken met jou, jij op eenzame hoogte, bent oneindig trouw Totaal gericht op mij, zoals ik het graag wil, neemt wat ik geef en gaat…

Noem mij het toppunt van geweld, speelgoed in een mijnenveld? Kunnen ogen eerlijk kijken, naar de MENS in al die lijken? Want ze zien wel zege en gewin, maar niet de ware dood,in al z'n onzin...…

Verdrinkend in zoute tranen ben je alle moeite waard overal te veel gegeven, nergens iets verwacht laat me nu brengen wat niet vaker is gebracht ik heb brood en droge kleren naast een warme haard Blijkt het verdriet te zwaar om mee te dragen worden gedachten door zorgen voortgeduwd laat mij bedenken, wat zorgt dat het wat luwt ik draag met…

Zon verscheurt de nacht waarin je kon ontkomen, wreed smelt kort geluk van veilig duister dromen Spiegels ontweken maar nooit ontsnapt aan ogen, doorweekt van tranen menige dood overwogen Geboren door geschater jij eigen lichaamhater, gekerfd haat in jou, brandend achter elke mouw Zij weten je te vinden en jij moet het horen, verminkend woord…

Tussen de oude eiken ruist het middenin een draaikolk van blaadjes zwijgt opeens het Herfstkind en luistert Kom, het is weer tijd voor verandering is wat deze herfstwind haar fluistert ik blaas muziek dus dans en zing Voorzichtig danst ze de bomen kaal haar zang brengt paddestoelen tot leven en de herfstwind blaast, hij blaast zich schraal…

Vandaag ruim ik m'n hart, restjes liefde en wat gruis, schrobbend op z'n muren, zwart van laatste vuren Mijn portie aan fikkie, ben 't spuugzat geworden, verhuis heel ver weg, naar van god verlaten oorden Waar 't niet bloeit op elke heuvel of lonkt om elke hoek, want altijd 'kouwe kermis' lijkt mijn levensvloek Geen molenstenen om m'n…

Vandaag ruim ik m'n hart, restjes liefdesgruis, schrobbend op muren, zwart van laatste vuren Mijn portie voor Fikkie, liefde spuugzat geworden, verhuis gewoon ver weg, naar God verlaten oorden niet te zien op elke heuvel, lokkend om iedere hoek, want altijd 'Kouwe Kermis' lijkt wel m'n levensvloek Geen molensteen om m'n nek, m'n hart zegt…

Met handen op mijn hart demp ik het gebons want jij mag niet horen wat nog bonst om ons Dit masker hemelsbreed zal geen spier vertrekken van wat jouw woord mij deed alle pijn bedekken Vaag nog de rook van je laatste sigaret achteloos uitgemaakt nooit wordend wat het werd…

zie verstoord niemandsland en sterf de duizend doden rust werd hier geacht, want menig troost geboden 't respect bruut verkracht in onherstelbaar aanblik deze doden wreed veracht maakt verdriet dubbeldik op hemelse gang van rouw werd herinnering gezoet zerken nu ontzield en grauw overspoeld door zondvloed welk hart kan dit verkrijgen…

Ik ben geen 'prooi'en je kunt me ook niet 'innen', Ik wil niet lekker naaien ik wil liever beminnen Je noemt me saai,slap en ouderwets, Ik noem 't dieper dan oppervlakkig gezwets Nee,je bent niet van mij noch ik van jou, Dringt 't tot je door dat ik alleen maar van je hou?…

Hij verkocht zijn ziel aan de duivel om mij te laten werken in de schaduw van de nacht bracht dit hem die hopeloze macht Hij verkocht mijn ziel aan de duivel verkrachtte mijn ziel misbruikte mijn hart maar bovendien wist ik diep van binnen dat ik dit verdien Mijn naiviteit verkocht zichzelf en nooit zal ik vergeten dat deze mij nooit…

De stoffige Madonna bevroren in haar nis huilt met lede ogen om dat wat niet meer is De glorie van weleer zonder echo uitgedoofd oude kaarsen kromgebogen en niemand die gelooft Een wereld vol scherven ligt aan haar voeten voelt de waarheid bedrogen zal zij moeten boeten Kan dit kind op haar arm nog mensen bekeren? moet het nogmaals…

Maneschijn barmhartig zacht daalt opnieuw neer verspreidt al zijn pracht verbaast me telkens weer Een hemel zeer vereerd dit schouwspel te dragen wat mijn hart nu begeert straalt antwoord op mijn vragen…

Tijd tikt het laatste zonlicht weg de warme hand op 't koele zand verandert wat veranderen kan op mijn stille eenmansstrand De branding niet meer zo gerust deze wind blaast steeds kouder zwarte angst neemt zijn bezit met'n klauw op mijn schouder Nacht treedt in zijn macht begint een geseling die zal duren de kille hand op 't koude zand…

In schril contrast, zwalkend door straten, de fles half uit de zak, van'n jas vol gaten Lachend naar zichzelf,i n een etalage ruit, biggelende tranen, schreeuwen doet hij luid 'Kijk hoe ik verval in levenstrieste sleur' 't antwoord is altijd 'n dichtslaande deur De mensen kennen 'm wel, die dronken gek, zuipend, schreeuwend, en bevlekt…

Deze ogen kunnen doden kijk me niet meer aan De ijstijd in mijn nabijheid is hopeloos bevroren ik besmet besmeur verziek laat me nu maar gaan Dit is geen kalme zee een drenkeling zul je zijn gevangen in mijn doolhof van voorgoed verloren Dus ren nu het nog kan bespaar jezelf de pijn Doch dovemansoren horen vaak dieper dan bedoelen…

Deze ogen doden kijk me niet meer aan De ijstijd van mijn nabijheid is hopeloos bevroren ik besmet besmeur verziek laat me nu maar gaan Dit is geen kalme zee drenkeling zul je zijn gevangen in mijn doolhof van voorgoed verloren Dus ren, nu het nog kan bespaar jezelf de pijn Maar dovemansoren horen veel dieper dan bedoelen en blinde…

Jij zweemt op klassiek ik kick meer op rock, Jij bouwt op zekerheid ik doe vaak gewoon 'n gok, Jij valt alleen op blond ik ga voor de ondergrond, Jij bent vreselijk sportief ik ben happy inactief. Raar dat we er samen nog altijd voor gaan? Het klopt gewoon, tegenpolen trekken aan!…

De engel zucht, ringen rond haar ogen tranen... uit haar wolk ontsnapt als regen beneden lijkt alles nog onbewogen het droge land, niet te bewegen Maar deze aanhouder wint de grond gaat langzaam zuigen en onder het droeve regenkind gaan dankbaar bomen buigen Alleen op haar wolk, die vertolkt wat zij niet zeggen kan kijkt ze tot het water…