In mijn vak of sombere kunst
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd.
182
182In mijn vak of sombere kunst
Beöefend in de stille nacht
Als slechts de maan woedt
En de minnaars neerliggen
Met al hun pijnen in hun armen,
Dan zwoeg ik bij het zingend licht
Niet om te streven of voor brood
Of voor de steun en hang naar de
Bekoring van ivoren podia
Maar voor ’t gewone loon
Van hun geheimste hart.
Niet voor de trotse man…
Bezig met laden