Alle inzendingen van Edwin

in een storm verwaait het gebroken glas zijn doel voorbij tussen vingers als was in stromen vurig zand korrels van een ander leven koelt het nieuwe hart dat het oude heeft gegeven het helende begin naar een toekomst van slagen door wijsheid verwelkomt reis naar hoopvolle dagen…

zo wakker worden overvallen met een lome bui haast ‘tik tik tik’ elegant ik draai eens om en krom me lui ban de wekker kijk door mijn vingers hoe laatste flarden droom vergaan… ban de wekker sluit snel mijn ogen trek het dekbed tot m’n kin en kruip de slaap weer in…

een tocht die als van ver langs koude beenderen strijkt de toeschouwer ongewild met verschrikte blik verrijkt de leuning kraakt gespannen benen uitgestrekt in rust een rilling neemt gedachten mee kleine haartjes panieken onbewust een bijna leeg vertrek verhaalt niets meer dan een half woord van binnen schreeuwt de angst maar niemand die…

mag ik u mijn inkt aansmeren hele luxe bovendien het gaat gelukkig nooit uit de kleren en je kunt er de mooiste patronen in zien het spettert, vlekt en druipt waar ze je maar raken kan met als bonus: je verzuipt! ’t vreet papier en kraakt de hersenpan ik gebruik het zelf al jaren mijn verslaving is niet meer te stoppen smeer het dagelijks…

de gruwelijke wreedheid van het moeten verlaten door prikkels die binnenuit mijn weerstand doorboren ik geef geen ruimte aan de voorbijbeweging die het verstand tot waanzin en een snelle vlucht gebiedt maar neem gretig bezit van de beste houding in een levensvolle teug neem ik mijn vrijheid terug…

ondergrondse taal verrijst met diepe klank versplintert de bodem in woordbedank geeft zijn uiting vol vermaak zet zijn minnen kansloos schaak blaast de stof van ’t oud geluid eist de aandacht voor zich uit verschreeuwt de fluister weg van hier maakt plaats voor orenstrelend sier…

speel je bal maar over verover vrij het land dat je tegen stond hier ligt de grens maar stop niet bij dit ommuurde verzonken graniet ga niet denken dan verdwaal je hier geef bewegen aan de angsten van je voorgevoel en spring de diepte in…

ademen neemt soms de must van rennen in de tijd die nimmer wacht of even rust en telkens verder glijdt hoe nietig kan een mens zijn die in zichzelf verdwaald en tot de conclusie komt: ik heb mij ingehaald!…

De lucht is vochtig helder. Twee hemelsblauwe kijkers priemen er doorheen. Een waterig zonnetje trekt als een stiekeme glimlach de aandacht. Een grote V wijst richting. Ik hoor een zacht geluid en wanneer ik verwonderd opkijk besef ik pas dat het van binnenuit komt. Als een bijna fluisterend stampvoeten komt iets dichterbij. Ik adem…

zorgvuldig kozen toetsen de juiste weg van leven nieuwsgierig en plots versneld gedreven naar richting gekozen vorm op glas in het geheugen voor eeuwig…

ik spring met nooit geziene hoop in de poel van levensloop een druppel een kind van grote woorden op reis naar onbekende oorden naar verzadiging van langverwachte daden moed houdend vastberaden alwaar nu hier aan rand van water een val in bron van later en verlies mijn waterloos gezicht in tijd van te vervullen plicht…

ik ben een strenge vorst als een striemende hagel scherpe kantjes op een harde schaal leef gehard met graniet voorkomen wacht gewoon tot ik compleet verstaal van dag tot dag gisteren verliep met de wijzers voorbij verleden vergeelt toch, soms, misschien bij wijze van is er de roestige drang naar zalf die breuken heelt…

waar voeten langzaam voortbewegen krakende takjes vermijden haast sluipend met schaduwgevoel achtervolgd de ril over rug en hart dat onbedoeld een keer teveel over- slaat scheelkijkend alle richtingen hand als spoorzoeker verdwijnt steeds even af en toe mag de misthoorn even blazen wanneer tot grote schrik geantwoord bijna…

in diepe stilte van vergeten leven huist de kille mens met gehaat lichaam zwarte bloemen als kern van ik verstenen zonden zonder naam weg van gedachten gijzeling van licht dood voor woorden met vergeest gezicht niets kan hem nog meer verteren dan tot stof te wederkeren…

De bittere genoegens van angst klinken als de laatste noot een symfonie van donker leven maakt je ruimte meer dan groot Kon ik maar de stiltes bespelen de zwijgzame tonen van je hart zou ik de wereld kunnen betreden waarin je jezelf zo tergend tart Ik zou een strijkstok laten dansen over de snaren van je borst met tederzachte strelen…

Ik lees weken voorbij de langzame dagen die het leven vertragen om de stilte in mij nog meer te behagen. In wonderen verborgen woorden van sprekend vermogen laten de wereld meer ogen naar een nieuwe morgen tot emotie bewogen. Wanneer lippen ongesproken zo geluidloos blijven spoken me hier binnen telkens raakt.…

liefde is thuiskomen in een sfeer van nog meer willen dat ze altijd zo blijft een vrouw om van te houden herinneringen om te liefhebben de tijd te delen, verdelen onder elkaar armen die ’s nachts zoeken naar nog meer geluk dan ze al dragen en blijven zweven in een eindeloos gebaar…

Het begon met een glazen plafond daarna kwam het hek van de dam Toen vloog het behang klapwiekend door de gang gevolgd door de deurmat met in zijn kielzog het bubbelbad Oja, er was ook een versnellingspook maar wat die daar deed … vraag het aan ’t tafelkleed Misschien heeft hij ook gezien wie of wat nou iets teveel gedronken had…

het regent in het park met druppels vrij van vorm ze tekenen een gezicht dat verwatert in een storm bomen verliezen blad meegenomen door de wind grijze haren in de nacht maakt geloven verder blind ergens valt de onrust is het meer dan stil spreekt verleden aandachtig vlucht de laatste ril…

schittering in felle stralen strepen metaal evenwijdig richting woestijn haast een donkere eenzaamheid verdwijnt in schone schijn recht vooruit niet afdwalen linten slingeren stromen op en door akkers oevers richting spoor en weer als onzichtbaar tranen vleugen grijs aftakking richting paradijs…

met liefde onder je arm naar onder ik naar boven kom ik je halverwege tegemoet de trap voor ons gereserveerd stiekem de kans gegeven met nacht gecamoufleerd mag je me graag van mijn nachtrust beroven…

Mijn vingers schrijven op het beslagen raam de woorden uit het leven in gedachten eindeloos geschreven voor altijd onuitgewist je naam…

Je lichaam zegt geheimen toe ik spreek geen gebaren noch taal twee handen fluisteren iets is het erger dan of speel je maar alsof…

Dit gebeurde overal: de koeien dansten door de straten net als hippe konijnen uitgelaten walsten en er was ook een kwal En hippohap, het nijlpaard stal de harten met een sierlijk ballet het aapje sjimpie had dikke pret Inderdaad, er was weer bal…

Tussen twee stammen boven aarde zon in zeeverlichte dagdromen twee paar armen vinden nog meer warmte in hangende beweging zij telt de sterren en hij verdwaalt ertussen…

De herfst nog in volle gang bladeren vallen, groeperen zich met gratie over ontvangende aarde. Sneeuw wuift, stuift doorheen de witte stilte. Winters glorie roept de weergoden aan strijkt over, bedekt het landschappelijk leven met koele passie. Sneeuw wuift, stuift doorheen de witte stilte. De vorst aan grond, bodem in berusting…

Sterren en zwarte gaten de werkelijkheid dichtbij onmogelijk te verlaten alle doelen op een rij Geloven, doen of laten alleen samen ik wij houden van of haten leven is vrij…

Ze drijft met slechts een rimpeling, herinnering druppels om tot zilverling spettervast de brede lach van zon op zee bij toverslag en vloeiend blijft de schildering Terwijl een koele bries verdwaalt, ontpopt de twinkeling golvend aan de glinstering der einderschone waterbrand in ’t wondersprekend niemandsland en vloeiend blijft de schildering…

Ik zie gordijnen zuchten onder het genot van een kopje warmte blazend van genoegen spint de kat zijn dromen in een hoekje van de kamer geurt koffie schaduwt de lamp vrede over een heerlijk luie stoel waarin ik…

Als een jonge wind die zijn weg verslindt verdreef hij het wolkendek prikte de verwarring lek en onthulde het strakblauwe lint Zo vol binnenvallend licht dat thans zijn wonderen verricht zich adagio laat verspreiden om vele levens te verblijden in het hemels aangezicht…