Alle inzendingen van Egbert Jan van der Scheer

Schrijven van mijn hand zoekt bevend de lijnen die ik zou lopen door schaduw van lommerrijke lanen beschenen door maanlicht omfloerst door kransen van kleuren besprenkeld met sterrenlicht fonkelend door tere lover inspirerend tot gedicht en in heldere beken sprankelende weerschijn van nachtelijke romantiek spiegel uit “Duizend en één…

Diepte van gedachten niet uitgesproken met woorden of door blikken van ver gekend ingekeerd wezen achter gesloten deuren afgewend uit zicht geopende luiken ook al is de poort dicht.…

Raak mij daar waar ik kwetsbaar ben mijn emotie wil tonen spreek mij waar ik niet verder kan over liefde vraag mij mee te gaan naar het binnenst van je hart.…

Ik voel het vuur maar mis zo vaak de moed om brandend door te gaan waar is de kracht dat ik kan lijden als U te strijden die uit het graf bent opgestaan hebt met Uw Geest het geloof ontstoken zend mij opnieuw die vurige tong die mijn weerstand heeft gebroken.…

Spreken als ene Brugman en vangen als een haai als je dat kan ben je zo glad als een glissie als leer zo taai. Buidels geld verdiend op legale manier dank zij zwarte praktijken die met steeds meer plezier de zwarte toga’s bekijken. Mijnheer/mevrouw Edelachtbare mijn cliënt is heus niet zó slecht maar ’t kwam door die halve gare die…

Zo stil was de nacht dat men nauwelijks kon geloven dat ze zou ontwaken in de dag haar rust prijs gaf aan het licht. In amper merkbaar vervloeien rees schemer in de morgen brak de hemel open in zonnelicht week kleurloos nachtelijk duister mengde bloemenkleur en vogelzang tot nieuw veel belovend gedicht.…

Daden in verleden bedreven misschien zwart of ook wel grijs ze vragen deemoedig vergeven vergeten als menselijk bewijs. Vergeven zal zo moeilijk niet wezen maar doen of er niets is gebeurd terwijl in vele ogen nog is te lezen dat men om de wonden treurt. Wat heeft vergiffenis voor waarde zolang men de daad niet vergeet en zich herinnert…

De wereld staat op z’n kop iedereen roept “Móórd! en Brààànd!!” loopt te kakelen als kip zonder kop je vraagt af “Wat is er aan de hand?” Oom Jager keert z’n portefeuille om maar stort alleen gebakken lucht lange Mark loopt van zorgen krom heel Nederland slaakt een diepe zucht. Het enige wat men aanschouwt zijn lange gezichten vol rimpels…

Wanneer zal eindelijk het tij z’n rust eens vinden in gelijkheid van gemoed. Zullen stromen eensgezind een richting vinden op de thermiek van de wind. Gaan gedachten in één tempo samen in vriendschap om om parallel van geluk te zoeken. Vinden woorden eindelijk juiste klank van vreugde in menselijke omgang met elkaar.…

Ik heb gereikt naar de sterren om die te plukken voor jou ’t maanlicht wilde ik stelen en strooien boven ons bed ik zocht rozen zonder doornen een hart dat nooit breken zou. Maar toen ik je wilde vertellen van mijn snode plannen blozend in lyrische taal sloeg jij je arm om mijn middel en met lieve glimlach zei je, Kom hier, vergeet ’t…

Hoewel we dicht bij elkaar wonen zelfs vaak onder één dak ben jij toch dikwijls zo ver bij mij vandaan. Verder dan mensen aan de andere kant van de wereld kom eens wat dichterbij.…

Niet in ’t holst van de nacht maar op het midden van de dag heb ik de dood ontmoet hij keek mij aan bij wijze van groet en is toen weer doorgegaan. Toen hij was doorgelopen heb ik niet omgezien waar hij was gebleven waarheen hij ging was mij om ’t even hij kon zijn eigen weg wel vinden uiteindelijk leidt ook hij z’n eigen leven.…

Nergens klinkt geluid zo iel als waar geen bomen bergen of muren zijn in eindeloze ruimte van een ziel waaraan elke hoop is ontnomen enkel ontluisterd in pijn. Nergens klinkt geluid zo iel als over verre vlakte waar geen weerstand of strijd overwinning ten offer viel het leven tot de horizon vervlakte elke roep om hulp verzand.…

Ach nog zo graag eenmaal wil ik zwieren op die schommel nog één keer een rondje maar in die oude draaimolen. Laat me nog eens klimmen in die appelboom achter op het erf troost mij daaronder op de grond plak een pleister op de wond. Leer mij nogmaals fietsen op dat rode fietsje door de laan voor ’t huis wrijf mijn geschaafde knieën.…

Geef mij de stemmen van die hier waren de lach van hen die nu niet zijn. Gedachten waar wij naar konden raden of lezen in spiegel van hun ogenschijn. Zachte bries die wij voelen als nog strelende adem die ons bemoedigend troost verzachtend leed en pijn. Geef mij hun beeld alsof ze naast ons staan zodat ik kan vertellen hoe graag…

Vlieg witte vogel over mijn huis laat je vleugelslag horen zwenk op de wind bij helder ochtendgloren. Of draai vanaf strand en duinen over branding van de zee neem boven het ruisen mijn verlangen over de horizon mee. Strijk neer witte vogel waar ik verwacht dat gedachten tot rust zullen komen geen pijn of angst zal zijn maar alleen vervulling…

Vandaag dacht ik er is iets anders dat de lucht zoveel vriendelijker maakt. Zou het er van komen dat natuur ontwaakt vogels zingen in bomen en ons de lente raakt. En buiten zag ik het eerste wonder vlak voor mij in de wei springen in de morgenzon.…

Ach, achtte ik mijzelve niet zo’n waardig mens en waar mij niet zo zeer bewust van mijnen plicht voorwaar voor ’t vrouwvolk waar ik beslist gezwicht had naar behoren mijn taak niet volbracht naar wens. Edoch, ik wens mij te richten naar het fatsoen zo een eervol man tussen deze burgerij van intrige en schandvlek onbezoedeld vrij mij van kwaad…

Over kale vlakten heb ik gelopen door dichtbegroeide wouden ben ik gegaan op veel stille plekken ben ik blijven staan steeds bleef ik op een nadering van je hopen. Door de steden met drukte van het leven genietend van een wereld vol vertier of langs stromende schuimende rivier op alle plekken stond ik soms even. Denk niet meer aan al…

Waai uit over velden en bossen in triomfgeschal van hoorn als blaasmuziek of zachte harp streling van zintuigen laat horen jouw intense drang te genieten bevredig ons verlangen met rust in toonaarden van velerlei klank wanneer licht de dageraad kust tot de avond vervult met dank de dagen zijn gevuld met liefde.…

Dagen rollen als golven over ‘t strand van de tijd spoelen zand en schelpen tot vloedlijn voor ‘t duin van vele jaren slijpen in uren het land tot vlakte en heuvel overleven de bergen en keren terug naar de zee.…

Vertel mij eens woordkunstjesmakers waarom zou het gedicht niet mooi meer mogen zijn de buiging en sneden niet vloeiend en fijn maar explosief gevaarlijk dodelijk als een bom niet meer in gelid van rijm en schone klanken ja psychotisch opgediend als voer voor psychiater klinkend als luid gebral of luider eendengesnater ik steek mijn mening…

Ga stap voor stap over smalle balans van mijn woorden en gedachten langs stromen intuïtie en zekerheid of door het duister van niet weten in ritme van alledaagse omgang zoek ik de paden in het leven waar ik verzekerd ben van ’t zijn, liefde krijg waarnaar ik verlang dat ik niet over eigen woorden val zeker wetend het eind zal halen niet…

Als al mijn gedachten in woorden waren te vangen zielenroerselen zichtbaar zijn emoties tastbaar waren was ik omgeven door aureool van vele fragiele kleuren in alle tinten transparant met open strijdbaar vizier al mijn gedachten wil ik delen en mijn woorden schenk ik u transparant maar niet fragiel standvastig aan mijn standpunt…

Zachte woorden wil ik spreken in het holst van donkere nacht strelen jouw blozende wangen komen wanneer je mij verwacht in mijn armen zal ik je sluiten beminnen hartstochtelijk verliefd zullen we wachten tot buiten licht weer door het duister klieft ach als straks de dagen lengen worden nachten zo licht en kort menig tranen zullen we…

Hoe stil ligt nu wateroppervlak verstijfd als dood geboren geen rimpeling maar vlak en strak spiegelend kou bij zonnegloren langs oevers het geknakte riet als met een poederlaag bestoven wat decoratieve schoonheid biedt in natuurlijk gebonden schoven daarboven door azuren blauwe lucht een enkele wolk als donzen vlek afgewisseld met een vogelvlucht…

Vannacht gevraagd aan de volle heldere maan doe haar groeten die ver hier vandaan nog steeds wacht op ons ontmoeten in door jou verlichte nacht breng haar mijn woorden over liefde en vertel dat zij moet weten dat zolang Jupiter Venus en Apollo hun eigen banen gaan ik haar niet zal vergeten laat haar tranen drogen zij zal…

Lange straten in mist gehuld met sombere gestalten zwijgend gelaten doods diep in hun jas gedoken en ogen bedekt met donker glas daar tussenin een kleine snaak vol leven lach en warmte een zang uit volle borst glanzend licht in zijn ogen een straat die met zonlicht vulde.…

Zachte langzame stroom van lucht of water onzichtbaar onhoorbaar ontastbaar aan ons voorbij teken van vergankelijkheid schuivend in cirkels wijzend de toekomst in eenheid van tellen vragend om aandacht voor komend geslacht waarschuwend zwijgzaam wij gaan jij blijft bestaan.…

Tijd van verwachtend komen hoop op verbetering voor vrede vriendschap in mijmerend dromen stil verlangen naar begrip dagen steeds weer eender troosteloos en grauw in wereld vol materie afgunst haat en nijd geef de vrede ban de strijd laat het licht weer schijnen er komt nog zoveel tijd ieder tot steun te wezen in een samenleven die…