Alle inzendingen van Egbert Jan van der Scheer

Ik heb het leven lief De mensen die daar dansen De wereld en de ruime Blauwe hemelboog En elke dag weer nieuwe kansen Ik heb de wereld lief Een wonder zo geschapen Vanaf de morgen in ’t zonnelicht Met dieren en met bloemen Tot ’s avonds als de zon weer daalt En de wereld weer gaat slapen Ik heb bovenal de Schepper lief Die dit alles…

In het land waarvan ik wil dromen Dat uit vrede en vriendschap bestaat Waar drommen mensen samen komen En iedereen in zijn of haar waarde laat Waar kan leven meer vreugde schenken Dan waar ieder de ander gelukkig maakt Zonder aan eigen ik in egoïstisch denken Zijn medemens zo pijnlijk raakt Zo’n land kan enkel paradijselijk wezen Als iedereen…

Ik ontmoette vandaag de dood In een zeer sombere omgeving Met z’n grafstem sprak hij tot mij En noodde mij mee te gaan Maar ik heb zijn aanbod afgeslagen Zijn ogen staan mij niet aan Vandaag heb ik daarna ’t leven ontmoet Tussen bloemen en bomen in zonneschijn Haar stem klonk als zang van harpsnaren Kom dans, sprak zij, de weg is nog lang…

Dwalend door mijn woorden In de doolhof van mijn brein Onderbrekingen die mij stoorden Door de weg verloren te zijn Ergens zal toch mijn doel wezen Een einde na een zwaar begin Gaande weg is mijn hoop gerezen Ga ik zingend het paradijs weer in Laat mij mijn rug dan rechten Voorwaarts door die doolhof gaan Hindernissen voor mijn voeten…

Het kan zo maar wezen Dat je muze je aanspreekt Omdat ze lang niets van je heeft gelezen En haar teleurstelling je steekt Verwijtend ziet ze naar jou En jij staat met een mond vol tanden Die schoonheid bleef je altijd trouw Begeleidde je tot op de mooiste stranden Voor geen geld, goud of mooie woorden Wil je haar beschaamd laten staan…

Tussen drommen mensen Baan ik mij een pad Onbekend, onbetekenend Onderweg naar een doel Een doel dat ik zelf nog niet ken Maar de drommen stuwen En het enige Waar ik mij zorgen om maak Is dat ik niet onder de voet wordt gelopen Zo stroom ik mee Met die drommen En denk dat ik toch Mijn eigen weegs ga Misschien bereik ik toch ooit Mijn…

Wat kan toch ooit de drijfveer zijn geweest Om plaats te nemen aan mijn schrijftafel Er is niemand die mijn geschrift ooit leest Ook mijn naam als dichter komt nooit ter tafel Ach, het zal mij om het even wezen Of iemand mijn verzen interesseert Men moet zelf weten of men ze wil lezen Ofwel dat men mijn inspanningen weert Ik ben geen Vondel…

Als nieuw geboren leven in het ochtendlicht Begint met stralend glanzen aan d’ horizon Terwijl in bomen vogelzang gedempt begon Ontwaakt in mij een ware drang tot nieuw gedicht De wereld opent traag de ogen na de nacht En kleed in vele kleuren bloemen, bos en veld Verblind door schoonheid staat ieder mens versteld Bewondert heel de aarde om…

Een eenzame laan Tussen vele bomen Een gedachte slechts En stil verder dromen Geen sterveling Die mij hier ziet Ik wil slechts wezen De eenzame wandelaar Die natuur bewondert En in stilte geniet Een stille laan Tussen vele bomen En niemand te zien Ik loop hier eenzaam Met mijn illusies In die stille laan In de verte fluit een…

0p mijn stille plek Ergens teruggetrokken In eigen gedachtegang Hoeft niet alleen Kan ook tussen mensen Mijn eigen dromen Mijn eigen fantasieën Over mijn eigen leven Probeer ik te doorgronden Waarom één loopt met problemen De ander het leven toelacht De één is sloeber De ander draak De één is Donald De ander Dagobert Ach, ’t is…

Zie eens waar spijzen genuttigd zijn en de drank geledigd kasten staan tot barstens toe gevuld genot en muziek vergeten ieder eenzaam staat ter zijde niet wéét hoe zich te voeden. Ik heb gezien waar geen spijze was geen water om de dorst te lessen kasten gevuld met laatste korsten brood de geest gevuld met muziek en dans eenheid in sober…

Nevelig zijn de velden En mistig zijn de bossen Wolken hangen als aureolen Om toppen van bergen Vaag en waterig schijnt de zon Mystieke figuren dansen In schaduwen der rotsen Of lossen op in nevelige meren Tijdens een macabere dans En trollen en geesten Bevolken grotten en spelonken En nooit lossen nevelingen op…

Misschien zijn mijn woorden Als blokken ijs in de winter Bevroren water in een teil Maar ze zullen smelten voor de zon Van jouw liefde die komt als de lente En geeft kleur aan ontluikend blad Tooit tuin en veld met bloemengeur Wolken in blauw met zilver omvat Vergeet dan mijn woorden Als ijsblokken zo koud Ze zijn in jouw liefde gesmolten…

Ach liefste, mijn liefste Eens zijn de velden met Parelen weer bedekt Over de smaragden dekens Bekleed met saffieren en zirkonen Beschenen door gouden licht Ach liefste, mijn liefste, wanneer Ach liefste, mijn liefste Zal in de kruinen der bomen Tussen het weelderig struweel De zang der vogels ons weer lokken Zullen wij in de schaduw weer…

Ik kan niet leven in een stad Waar lawaai heerst en kwade dampen, Waar huizen als konijnenhokken Op elkaar zijn gebouwd van steen en beton Waar men geen zon aan de kim ziet rijzen Nee ik kan niet leven in de stad Ik kan niet leven in het bos Met zicht alleen op bomen Al ziet men stammen groen van mos En kan men zomers daar tot rust komen…

Ik geniet van de vele kleuren ’t Is weer herfst in het bos En rottend blad geeft typische geuren Evenals de paddenstoelen in het mos Bladeren warrelen als sneeuwbui neer Bedekken met kleurrijke lopers de paden Eekhoorns scharrelen druk heen en weer Om hun voorraden weer aan te laden Ergens burrelt een bronstig hert Roept zijn roedel…

Luister stilte, naar het ruisen van de wind Luister naar het briesje Dat zacht het riet golft langs de oever En hoor het antwoord In de lach van een kind Luister stilte, naar de zang der vogels Naar de blijdschap die daarin klinkt Ver verheven boven aards kabaal Genot dat ons dagelijks omringt In steeds herhalend verhaal Luister stilte…

Lieve mensen wat zijn er veel vormen om te dichten naar de juiste normen voor alles is vast stramien gevonden wil je eens het Bastion bestormen zul je geen letter mogen vervormen val je uit de toon wordt je heengezonden net niet met touwen of boeien gebonden dus kun je beter niet aan inhoud wormen al kun je bewijzen op vaste gronden dat…

Het is zo anders dan weleer het is niet minder ook niet meer nog steeds voelt toch hetzelfde ik houd echt van jou steeds weer ‘k voel mij nog steeds blij als die keer dat je tegen me zei dat je hart tot de hemel welfde toen ik vroeg, kom vrij met mij en samen in die mooie tuin daar aan zee achter die hoge duin lagen we gelukkig en tevree…

Hoe zal ik in woorden kunnen beschrijven grote schoonheid van jouw immer lief gezicht ja bij de klanken van het schoonste gedicht zal mijn herinnering aan jou zo blijven rozengeur in golvend haar, honing jou stem bewegingen gracieus als van een ree je zang als van vele vogels sleept mij mee naar bos waar ik rust in mos, aan jouw boezem.…

Bij het insluimeren van de nacht en lichtend dagontwaken hoor ik door het venster zacht geluiden van schone ochtend in koeren van de duif begin van het vredig dagen. En vriendelijk klinken tonen van menig vroege zangers vanuit het lover van de bomen of roep van buitelende vogels in ‘t veld of ginds in ’t water en ’s avonds sluit de nachtegaal…

Ad fundum, tot de bodem leeg met zichtbaar genot Waar ik eerst geen slok van door m’n strot heen kreeg Ad fundum, vul mij opnieuw mijn glas Met ’t sprankelend heilzaam geestrijk vocht Ad fundum, nooit is mijn glas half leeg noch half vol De bodem is slechts bereikt bij mijn laatste ademtocht Ad fundum, vul mijn glas tot aan der rand, niet…

Laat mij haastig gaan naar velden en beemden schreiden door het schone vlakke land aan zee genieten van dier en boom en grazend vee van lucht en wolken wil ik niet vervreemden vogels wil ik door het luchtruim zien zweven sierlijk rank en slank door het azuren blauw vanaf velden nog glanzend van ochtenddauw dan ziet men weer een wereld vol…

Dromerig zie ik uit over groene landerijen door ochtenddauw bezaaid met parelen omzoomd door bos in blauwe nevel overgoten met stralen zonnegoud en als luchtkastelen zweven witte wolken door azuren blauw diepe herfsthemel frisse herfstwind waait over velden zacht huilend om de zomer maar in vochtig bos vullen de bladeren dit seizoen nog…

Nergens klinkt geluid zo iel als waar geen bomen bergen of muren zijn in eindeloze ruimte van een ziel waaraan elke hoop is ontnomen enkel ontluisterd in pijn. Nergens klinkt geluid zo iel als over verre vlakte waar geen weerstand of strijd overwinning ten offer viel het leven tot de horizon vervlakte elke roep om hulp verzand.…

Een muze hoorde ik zingen een muze zag ik dansen met klanken van viool en harp vermengd in wervelend gedicht een muze heeft mij zacht gestreeld en heeft mijn lippen geopend ze heeft mij hartstochtelijk gezoend deed mijn hart van liefde overlopen helaas is mijn muze heengegaan maar heeft haar zang achtergelaten zodat ik nooit met een mond…

Ik zou willen dichten in ritme van deining der zee met woorden die kabbelen als golven bij zachte bries wuiven als helm op duin licht zand op doen waaien. Strooien mijn gedachten langs helder blauwe lucht of in sterrennachten zenden naar licht der maan laten vliegen over horizon om daar in zonlicht verder te gaan.…

Lopend over uitgestrekte velden Gedachten waaiend in de wind Denk ik aan wie mij vertelden Waar ik het schone Holland vind Koeien grazend in de weiden Vogels zingend boven goudgeel graan Zin ontgoochelend bevrijden Zo nu en dan blijf ik even staan. En ver de nevelige bomen Voor d’ horizon tussen dorp en hei Een paard dat daar staat te dromen…

Waar vinden wij stilte in rust te verkeren nog landelijk vrede waar auto’s niet storen wij geluid van mondaine wereld niet horen in bos en in veld ons lawaai niet frustreren. Waar zingen de vogels in bomen of velden en ruisen de winden door lover van kruinen of ziet men de bloemen in weiden en tuinen de tijden die ouden ons vroeger vertelden…

Ik schreef een schilderij vandaag over alledaags gebeuren over ’t hoe en waarom was de vraag in overvloed van vele kleuren. Het rood van ’t rijzend zonnegloren het veld gehuld in nevelig blauw de smaragdgroene bomen bekoren aan elke grasspriet een parel van dauw. Over neveldeken dansen zonnestralen van zilveren schittering en warm goud…