Alle inzendingen van Egbert Jan van der Scheer

Vraag mij af waarheen mijn wegen leiden in een wereld door woorden gebouwd in luchtledig gehoor van universum zijn het stenen of meteorieten die woorden verstommen tot klankloze echo’s als waardeloze golven de kosmos vullen zijn het misschien gevoelens die vasthoudend in waarde van liefde de dampkring ver overschrijden.…

Dichter waarom luister je naar je dromen naar fluisterwoorden en taal die niet bestaan met de vogels over grenzen vliegen gaan verwacht je dat er echt ooit van zal komen ach geef je niet over aan woorden van waan daar iedere illusie wordt ontnomen aan bestaan zul je nooit kunnen ontkomen realiteit is hard denk daar toch maar aan. Ach dichter…

Hoorbaar is de stilte de mond die zwijgt het hart dat koud is de steen in je hand stil zijn gedachten die pijn herdenken gevangen in de tijd duister als nachten pijnlijk zijn woorden schreeuwend om begrip een hand die redding vraagt een mens hopeloos verloren.…

Waar wolken treuren in egale grauwheid huilend tranen storten als een lijdend somber verdriet troosteloos de einder tot vaagheid verschiet en de wereld zoekt naar warmte straalt toch licht van de zon in kleurrijke bogen op donker verleden hoop voor toekomst.…

Van wind over ’t veld wil ik leven tussen kleur van bloem en geur van kruid voelen warme zon als weldaad op m’n huid met jou wandelen over paden tussen struweel naar die plek voor ons geschapen mij vleien in jouw armen ben jij zon op m’n huid.…

In de verte slaat een toren acht slagen de zon zakt westelijk naar de horizon kleurt de kim met rood zoals de dag begon in schone licht van voorjaarstint gedragen zachte bries die ’t water licht doet rimpelen strijkt over de wuivende halmen van ’t riet en wiegt zacht het nestje van een karekiet aan overzij zie ik lammeren dartelen uren zit…

Rende door straten verschool mij in stegen vluchtte over pleinen beklom bergen daalde af in dalen wrong door spelonken zocht rust in bossen verpozing aan het water verademing in het veld uiteindelijk vond ik mijn bestemming waar ik nu ben.…

Waar zou ik eerder nog mijn zuchten slaken dan in holle ruimte van het niets mijn blikken slaan op het luchtledig van de kosmos naar het duister achter het licht dan treuren om vergane liefde in een diep verzonken dal.…

Wat zie ik nog in spiegeling van glimmend oppervlak tussen weerkaatsen van schittering wat is de rimpel die het beeld verstoort en spiegel lijnen ontneemt die binnen zijn geschetst.…

Zolang reeds duurt mijn reis en in lange tijd heb ik sporen getrokken ver ben ik gegaan maar kwam toch steeds op het zelfde punt maar na vele jaren weet ik nog niet waar ik ben. Al komt het mij heel bekend voor.…

Tegen muren springt mijn diepste ik en voelt mijn brein de kou van onbegrip in holle ruimte van het verre wezen mijn handen klampen aan wanden van ijs geen houvast voor mijn voeten slechts daar beneden vind ik het paradijs.…

In stilte is tijd geboren vanuit grenzeloos niets uit lichteloos bekoren gebroken duisternis uit hartstocht is de dag geboren na zoele donkerheid gaat niet in duister verloren in stilte van ongeboren tijd tijd rijgt dagen tot eenheid een snoer van pracht en licht vanuit donkere nachten tot zonnegloren en gedicht.…

Geen bergen te hoog geen rivieren te diep geen zee weerhoudt mij hitte van de woestijn schrikt mij niet af polen zal ik overwinnen door dichte wouden baan ik mij een weg over vlakten zal ik ijlen vliegen als een vogel door diep blauwe lucht naar het hart van mijn liefste.…

Schrijven van mijn hand zoekt bevend de lijnen die ik zou lopen door schaduw van lommerrijke lanen beschenen door maanlicht omfloerst door kransen van kleuren besprenkeld met sterrenlicht fonkelend door tere lover inspirerend tot gedicht en in heldere beken sprankelende weerschijn van nachtelijke romantiek spiegel uit “Duizend en één…

Diepte van gedachten niet uitgesproken met woorden of door blikken van ver gekend ingekeerd wezen achter gesloten deuren afgewend uit zicht geopende luiken ook al is de poort dicht.…

Raak mij daar waar ik kwetsbaar ben mijn emotie wil tonen spreek mij waar ik niet verder kan over liefde vraag mij mee te gaan naar het binnenst van je hart.…

Ik voel het vuur maar mis zo vaak de moed om brandend door te gaan waar is de kracht dat ik kan lijden als U te strijden die uit het graf bent opgestaan hebt met Uw Geest het geloof ontstoken zend mij opnieuw die vurige tong die mijn weerstand heeft gebroken.…

Spreken als ene Brugman en vangen als een haai als je dat kan ben je zo glad als een glissie als leer zo taai. Buidels geld verdiend op legale manier dank zij zwarte praktijken die met steeds meer plezier de zwarte toga’s bekijken. Mijnheer/mevrouw Edelachtbare mijn cliënt is heus niet zó slecht maar ’t kwam door die halve gare die…

Zo stil was de nacht dat men nauwelijks kon geloven dat ze zou ontwaken in de dag haar rust prijs gaf aan het licht. In amper merkbaar vervloeien rees schemer in de morgen brak de hemel open in zonnelicht week kleurloos nachtelijk duister mengde bloemenkleur en vogelzang tot nieuw veel belovend gedicht.…

Daden in verleden bedreven misschien zwart of ook wel grijs ze vragen deemoedig vergeven vergeten als menselijk bewijs. Vergeven zal zo moeilijk niet wezen maar doen of er niets is gebeurd terwijl in vele ogen nog is te lezen dat men om de wonden treurt. Wat heeft vergiffenis voor waarde zolang men de daad niet vergeet en zich herinnert…

De wereld staat op z’n kop iedereen roept “Móórd! en Brààànd!!” loopt te kakelen als kip zonder kop je vraagt af “Wat is er aan de hand?” Oom Jager keert z’n portefeuille om maar stort alleen gebakken lucht lange Mark loopt van zorgen krom heel Nederland slaakt een diepe zucht. Het enige wat men aanschouwt zijn lange gezichten vol rimpels…

Wanneer zal eindelijk het tij z’n rust eens vinden in gelijkheid van gemoed. Zullen stromen eensgezind een richting vinden op de thermiek van de wind. Gaan gedachten in één tempo samen in vriendschap om om parallel van geluk te zoeken. Vinden woorden eindelijk juiste klank van vreugde in menselijke omgang met elkaar.…

Ik heb gereikt naar de sterren om die te plukken voor jou ’t maanlicht wilde ik stelen en strooien boven ons bed ik zocht rozen zonder doornen een hart dat nooit breken zou. Maar toen ik je wilde vertellen van mijn snode plannen blozend in lyrische taal sloeg jij je arm om mijn middel en met lieve glimlach zei je, Kom hier, vergeet ’t…

Hoewel we dicht bij elkaar wonen zelfs vaak onder één dak ben jij toch dikwijls zo ver bij mij vandaan. Verder dan mensen aan de andere kant van de wereld kom eens wat dichterbij.…

Niet in ’t holst van de nacht maar op het midden van de dag heb ik de dood ontmoet hij keek mij aan bij wijze van groet en is toen weer doorgegaan. Toen hij was doorgelopen heb ik niet omgezien waar hij was gebleven waarheen hij ging was mij om ’t even hij kon zijn eigen weg wel vinden uiteindelijk leidt ook hij z’n eigen leven.…

Nergens klinkt geluid zo iel als waar geen bomen bergen of muren zijn in eindeloze ruimte van een ziel waaraan elke hoop is ontnomen enkel ontluisterd in pijn. Nergens klinkt geluid zo iel als over verre vlakte waar geen weerstand of strijd overwinning ten offer viel het leven tot de horizon vervlakte elke roep om hulp verzand.…

Ach nog zo graag eenmaal wil ik zwieren op die schommel nog één keer een rondje maar in die oude draaimolen. Laat me nog eens klimmen in die appelboom achter op het erf troost mij daaronder op de grond plak een pleister op de wond. Leer mij nogmaals fietsen op dat rode fietsje door de laan voor ’t huis wrijf mijn geschaafde knieën.…

Geef mij de stemmen van die hier waren de lach van hen die nu niet zijn. Gedachten waar wij naar konden raden of lezen in spiegel van hun ogenschijn. Zachte bries die wij voelen als nog strelende adem die ons bemoedigend troost verzachtend leed en pijn. Geef mij hun beeld alsof ze naast ons staan zodat ik kan vertellen hoe graag…

Vlieg witte vogel over mijn huis laat je vleugelslag horen zwenk op de wind bij helder ochtendgloren. Of draai vanaf strand en duinen over branding van de zee neem boven het ruisen mijn verlangen over de horizon mee. Strijk neer witte vogel waar ik verwacht dat gedachten tot rust zullen komen geen pijn of angst zal zijn maar alleen vervulling…

Vandaag dacht ik er is iets anders dat de lucht zoveel vriendelijker maakt. Zou het er van komen dat natuur ontwaakt vogels zingen in bomen en ons de lente raakt. En buiten zag ik het eerste wonder vlak voor mij in de wei springen in de morgenzon.…