Alle inzendingen van Egbert Jan van der Scheer

Vandaag dacht ik er is iets anders dat de lucht zoveel vriendelijker maakt. Zou het er van komen dat natuur ontwaakt vogels zingen in bomen en ons de lente raakt. En buiten zag ik het eerste wonder vlak voor mij in de wei springen in de morgenzon.…

Ach, achtte ik mijzelve niet zo’n waardig mens en waar mij niet zo zeer bewust van mijnen plicht voorwaar voor ’t vrouwvolk waar ik beslist gezwicht had naar behoren mijn taak niet volbracht naar wens. Edoch, ik wens mij te richten naar het fatsoen zo een eervol man tussen deze burgerij van intrige en schandvlek onbezoedeld vrij mij van kwaad…

Over kale vlakten heb ik gelopen door dichtbegroeide wouden ben ik gegaan op veel stille plekken ben ik blijven staan steeds bleef ik op een nadering van je hopen. Door de steden met drukte van het leven genietend van een wereld vol vertier of langs stromende schuimende rivier op alle plekken stond ik soms even. Denk niet meer aan al…

Waai uit over velden en bossen in triomfgeschal van hoorn als blaasmuziek of zachte harp streling van zintuigen laat horen jouw intense drang te genieten bevredig ons verlangen met rust in toonaarden van velerlei klank wanneer licht de dageraad kust tot de avond vervult met dank de dagen zijn gevuld met liefde.…

Dagen rollen als golven over ‘t strand van de tijd spoelen zand en schelpen tot vloedlijn voor ‘t duin van vele jaren slijpen in uren het land tot vlakte en heuvel overleven de bergen en keren terug naar de zee.…

Vertel mij eens woordkunstjesmakers waarom zou het gedicht niet mooi meer mogen zijn de buiging en sneden niet vloeiend en fijn maar explosief gevaarlijk dodelijk als een bom niet meer in gelid van rijm en schone klanken ja psychotisch opgediend als voer voor psychiater klinkend als luid gebral of luider eendengesnater ik steek mijn mening…

Ga stap voor stap over smalle balans van mijn woorden en gedachten langs stromen intuïtie en zekerheid of door het duister van niet weten in ritme van alledaagse omgang zoek ik de paden in het leven waar ik verzekerd ben van ’t zijn, liefde krijg waarnaar ik verlang dat ik niet over eigen woorden val zeker wetend het eind zal halen niet…

Als al mijn gedachten in woorden waren te vangen zielenroerselen zichtbaar zijn emoties tastbaar waren was ik omgeven door aureool van vele fragiele kleuren in alle tinten transparant met open strijdbaar vizier al mijn gedachten wil ik delen en mijn woorden schenk ik u transparant maar niet fragiel standvastig aan mijn standpunt…

Zachte woorden wil ik spreken in het holst van donkere nacht strelen jouw blozende wangen komen wanneer je mij verwacht in mijn armen zal ik je sluiten beminnen hartstochtelijk verliefd zullen we wachten tot buiten licht weer door het duister klieft ach als straks de dagen lengen worden nachten zo licht en kort menig tranen zullen we…

Hoe stil ligt nu wateroppervlak verstijfd als dood geboren geen rimpeling maar vlak en strak spiegelend kou bij zonnegloren langs oevers het geknakte riet als met een poederlaag bestoven wat decoratieve schoonheid biedt in natuurlijk gebonden schoven daarboven door azuren blauwe lucht een enkele wolk als donzen vlek afgewisseld met een vogelvlucht…

Vannacht gevraagd aan de volle heldere maan doe haar groeten die ver hier vandaan nog steeds wacht op ons ontmoeten in door jou verlichte nacht breng haar mijn woorden over liefde en vertel dat zij moet weten dat zolang Jupiter Venus en Apollo hun eigen banen gaan ik haar niet zal vergeten laat haar tranen drogen zij zal…

Lange straten in mist gehuld met sombere gestalten zwijgend gelaten doods diep in hun jas gedoken en ogen bedekt met donker glas daar tussenin een kleine snaak vol leven lach en warmte een zang uit volle borst glanzend licht in zijn ogen een straat die met zonlicht vulde.…

Zachte langzame stroom van lucht of water onzichtbaar onhoorbaar ontastbaar aan ons voorbij teken van vergankelijkheid schuivend in cirkels wijzend de toekomst in eenheid van tellen vragend om aandacht voor komend geslacht waarschuwend zwijgzaam wij gaan jij blijft bestaan.…

Tijd van verwachtend komen hoop op verbetering voor vrede vriendschap in mijmerend dromen stil verlangen naar begrip dagen steeds weer eender troosteloos en grauw in wereld vol materie afgunst haat en nijd geef de vrede ban de strijd laat het licht weer schijnen er komt nog zoveel tijd ieder tot steun te wezen in een samenleven die…

Heb zee van mijn hart in gedachten gesloten in woorden van branding als tijden van eb en vloed over vlakte de kim begroet deinend in regelmatig ritme weer en wind brengen beide roep naar de toekomst aan als slanke witte vogels die zweven over de golven nader komen om te rusten daarna ook weer verder gaan.…

’s Avonds zie ik op straat lichtjes stralen in vrolijke kleur en vorm overal als een groet of om warm te onthalen die eens geboren werd in koude stal mensen lopen in feeststemming op straat kopen cadeaus om elkaar te verblijden alsof in heel de wereld nu om vrede gaat en niet meer wordt gedacht aan strijden dan denk ik schijnen al die lichtjes…

Die ster zou wijsheid geven had men hem verteld ’t was dan ook zijn streven ernaar te zoeken in ’t veld hij vond eerst een musicalster vroeg hem, “Weet jij de wijsheid men zegt ze schijnt zo ver.” “Wijsheid ligt in zang en dans en oostelijk denken geef ieders mening eerlijke kans alle sterren zullen je wenken.” Maar al gaf het hem plezier…

Deuren knarsten en vensters vielen uit het slot gebroken ramen hingen scheef in hun schanieren en anders blies wel de wind overal door kieren hier en daar lag het service op de grond kapot de oude tafel stond scheef gezakt op zijn poten omgeven door kapot geslagen stoelen en banken de holten vulden zich met klagelijke klanken iedere hoek bewoond…

Deze avond ving de vroege nacht zo duister aan de hemel kleedde zich in stemmig zwart satijn waar heldere sterren als rijen lichtjes zijn die door de kosmos trekken ieder in eigen baan een universum toch zo onmetelijk groot wat is een mens om dat te kunnen bevatten tracht slechts enkel het tal der sterren te schatten voelt men zich dan niet…

Herfststorm loeit om ons huis gelukkig hoef ik er niet tegenin te fietsen vooral met regen is dat een kruis herfststorm loeit om ons huis ik zit liever bij de openhaard totdat die wind wat is bedaard herfststorm loeit om ons huis gelukkig hoef ik er niet tegenin te fietsen. En een rondeau (toegift) Ik ga fietsen als de wind wat is geluwd…

Deze morgen heeft de nieuwe dag gekust door de ochtendnevel in een zachte gloed gelijk een schone bruid haar liefste ook doet hun toekomstig zijn en samenzijn bewust tezamen één in ’t vuur van liefde en lust zoals een verbonden echt met hart en bloed in schijnend licht lieflijke hartstocht ontmoet tot de dag vermoeid in schemerlicht berust…

En verder trekt een rij dagen geregen tot jaren ontsproten in nieuwe ochtendzon uit warmte van talrijke kleuren vormen en klanken als sierraden om vrouwenhals de dagen die groeiden in lichtend gloren als smaragden snoer een gordel om smalle taille gedragen zwierend in warme dans tot gouden kroon bezegelt de uren voor het nijgen van de avondzon…

Een vlakte dor en kaal zonder oneffenheid of gewelf geen hoogte of ravijn slechts een dode lijn en de vraag, waar ben ikzelf geen leven aan de horizon of ruis door het riet een rimpeling die water streelt briesje dat met gebladerte speelt maar ergens klinkt toch een lied.…

Waar zal het hart in late herfst zich keren omgeven door het dor kleurloos kale hout een hemel bewolkt grauw somber en koud geen plek waar nog warmte is te creëren huilen van de wind door troostloze bomen de velden leeg en dor zelfs mistige horizon in mijn brein slechts verlangen naar de zon wanneer zal ooit het nieuwe leven komen maar…

Langzaam komen gedachten tot woorden schrijven handen de zin van het leven geven zielen hun geaardheid weer willen harten zich ontdoen van lasten ogen vragen om begrip en liefde langzaam stijgt de sfeer van eenheid naar een doel waar het brein om vraagt uit de woorden die het hart verlaten gewogen in de gedachten tot een zin uit ogen die…

Als je gedachten konden vliegen vliegen als een vlinder naar ’t hart van iedere bloem drinken van de zoete nectar leven van schoonheid liefde geven in vele kleuren als mijn hart kon spreken spreken met een warme stem zingen over schoonheid van bloemen met woorden als nectar zo zoet dan zou je aan mijn lippen hangen drinken van mijn liefde…

Tijden nemen mij mee in hun stroom zacht laat ik me drijven tussen oeverloos lijden en stroomversnellingen van feest gestaag glijden de oevers mij onttrekkend aan het oog der vogels die azen op mijn hart langs water dat mijn brein ontwart en aan het eind der stroom beland in eindeloze zee vermenigvuldigd met gelijken dansen wij verheugd…

Zing mijn liefste over liefde en minnen begeleid door harp en met vrolijke fluit beeld in bekoorlijke dans je vreugde uit genieten we van schone klank in zinnen die samengevoegd in vorm en akkoord geheel ons hart en gemoed zullen strelen onze pijnen en verdriet zullen helen feest voor ieder die van je warmte hoort maar laat niet te vroeg…

Zacht hoor ik een bries door wonderschone kleuren in eenparige samenzang van den en eik haast word ik bedwelmd door de frisse herfstgeuren en overal een bont tapijt waar ik ook kijk alsof de natuur nog eenmaal feest wil vieren trekt zij nu haar kleurrijke feestkleding aan wil zich met het vele pracht en praal sieren toont de rede van seizoenen…

Ik wil dobberen op de stroom drijven in de wind getrokken als een magneet naar de plaats waar ik jou vind gaan we dan samen die weg van liefde en gelukzaligheid als twee herfstbladeren die kringelend gaan met opgewonden blos vleien aan het einde van ‘t pad teder tezamen naast elkaar moe van zwieren in het mos daar in gedempte zonneschijn…