Alle inzendingen van Elize Augustinus

Oorlog strijd vult het hart van de tijd als uiteengebarsten planeten daalt het vuur uit de hemel neer weerkaatst de hel op aarde oorlog is weer in krijgt een podium hunker naar strijd dood en verderf schopt peinzend de kogel voor ons uit alsof we het nooit zullen leren…

Hij speelde zijn spel vol gratie en poëzie soms leek zijn notenblad op profetie één van die muzikale fenomenen die de plek in kunstgeschiedenis innemen Zijn gelovig hart had de wind mee vol betovering en melancholiek verlangen onttrokken aan een demonische zee door een lichtend veld omvangen verheven in grootheid roerend in smart…

Wat is echt verdriet? verdriet waar je politiek gezien alleen verdriet over mag hebben of verdriet zoals het verdriet van de barmhartige samaritaan die ook het verdriet van buiten de grenzen ziet ? Waarom toch wordt het verdriet misvormd en de andersdenkende veroordeeld als vijand van de staat om welk land of koninkrijk…

Een vrouw in barensweeën die schreeuwt van pijn en daarvoor wordt aangeklaagd omdat ze niet het voorbeeld van perfectie voor de wereld kan zijn .…

Ik kijk naar het doek en voel de strijd Van kunstenaars de schilders voor mijn tijd Beroemd verworpen of nog onbekend Hier voel je dat je gelijken bent…

Wat je allemaal niet meer mag zeggen Negerzoenen Jodenkoeken Zwarte Piet Teveel om op te sommen vul het zelf maar in Wat wel mag in het spinrag van de hypocrisie De Heer van het boek der boeken vervloeken Wat dringt als een speer door de zielen van de kinderen van de Heer…

Volwassen vraagstukken op kinderen plakken is vergelijkbaar met een bloem in de knop knakken…

Toen het uur van het onheil aangebroken was konden de mensen niet vermoeden dat ze elkaar niet meer terug zouden zien Het is de hoop die als een bloem in een graftombe bloeit in het trieste uitzicht koud en eenzaam in de dagen van ontbering Een sprankje hoop, de schreeuw om hulp voor hun nood dat het verdriet enigszins…

och, wat een weldaad voor de armen om zich aan het vuur te verwarmen om niet te verkleumen zonder een partner om tegenaan te leunen gaskraan gesloten en nieuwe vuile boten houtemmer en kolenhok zo leeg als de portemonnee armoede in Nederland? aub. nee nee! waar is dit schip gestrand in eertijds welvaart Nederland?…

de tegenstrijdigheden van de tijd stapelen zich op als afval dat wordt verzameld in vuilniszakken met een koordje dichtgesnoerd om morsen te voorkomen, in de kliko gedeponeerd om opgehaald verbrand te worden…

De apen met hun wonden gewogen en te licht bevonden…

groot is het hartzeer van de gedupeerden toch kregen de daders een nieuwe kans een blos op de wangen voor iedere domme gans om ze de dans te laten ontspringen telkens weer veel krassen en deuken maar waar staat het materiaal om schoon te poetsen en om uit te deuken ? mooie woorden beloften telkens weer maar wie ziet…

Overal de twijfel De wanhoop spreekt door lege woorden Meeuwen krijsen onder de wolken De inktzwarte golven Zij gaat niet meer over haar grenzen voor al wat langzaam uitdooft Maar hurk neer in de stilte van haar huis opgetild door de lichtgevende ster…

O stroom van zoete geurige magnolia weemoedige adem in de avondzon stralend wit zweefden de dichters overal anders strelen we de veer het papier het doek terwijl ik mijn tranen uit de ivoren toetsen voel stromen en luister naar de armzalige toon want wat is ons loon als de liefde is uitgedoofd om in duisternis verder te…

Een stuf ging over mijn naam De mensen kwamen tegenover elkaar te staan bijna was ik vergaan Maar ik word telkens weer een lied Doorheen tranen strijd en verdriet Zangers bevolken mijn hart en vertolken hun snarenspel De klanken omhelzen en strelen tot diep in mijn ziel Blij en vrij voel ik het warme hart wil overstromen Dicht…

Kopieëren is de kunst die sterk in contrast staat met de Letterkunde kunst…

Al die negativiteit Is geheid Een teken van de tijd…

Slechter dan slecht is het om sprankelend liefdevol creatief leven weg te geven en daarbij een Gelukkig Nieuwjaar groet te geven…

Soms gloeit ons hoofd van pijn en zorgen Maar in de roos van Sharon zijn wij geborgen Terwijl ik schaatsend letters kras in ‘t grijs blauwe ijs Zwaaiend van links naar rechts in het winterparadijs Door het onverklaarbare in U gevoed Zingend met ‘t hart naar boven door een blij gemoed Het addernest uitgeworpen dat op eieren broedt Tussen…

Verfijnde wijn met een klinkende naam gerijpt onder de zonovergoten wolken och pittige geur sprankelende warmte robijnrood gekleurd van uitgelezen aloude wijngaarden ‘t zoete licht van glanzende serafijnen schommelt in ‘t kristal verwarmt in ‘t diepe dal waar zij aan de groeve opgesteld haar portret schilderde…

Beunhazen met een ziel zwart als roet azen azen stropen je vel van het bot en je ziel op slot alles staat op zijn kop Beunhazen met een ziel zwart als roet azen azen nemen hun medemensen te grazen veranderen zwart in wit en wit in zwart Beunhazen met een ziel zwart als roet met een witte toet azen azen hoeven zo niets aan de penningmeester…

Stom van het geweld en de klank van holle vaten lopen wij door de besmette straten Maar wie hoort in het hedendaags maatschappelijk gerommel de fluit de citer en de trommel?…

Ze is lief en aardig en zo waardig een echte dame is ‘t en zo fijn het zou een tweede moeder Theresa kunnen zijn alles geeft zij weg de huisraad van de buurman en het spaarvarkentje van de buurvrouw de voedselbank staat nu weer blank te glimmen zonder al die dozen met die lekkere dingen voor de allerarmste van ‘t welvarend…

Wij gaan het jaar geplaagd weer uit Nadenkend voor een beslagen ruit Als een werkvrouw aan het werk gegaan Poetsend om corona te verslaan Weinige die door de deur naar binnen gaan O merk op , hoe fris is het thuis Waar de wind ruist door het huis Geurt dennen als lente Jezus is met ons begaan De blinkende ster, mijn God mijn lief…

Eeuwig en enig is mijn verlosser mijn kracht en mijn leven Mijn hulp komt van de Heer die zijn wet boven de top van de Sinaï heeft gegeven Ik die alleen en verlaten woon op de aarde die Hij bouwde sla mijn ogen op naar het Oosten Mijn God de enige Heer over dood en leven Hij is het licht die het leven van iedereen richt…

over het braakliggend terrein fladdert een goud gestippelde vlinder daalt neer op de akker die niet is ingezaaid met een cultuurgewas voor een beperkte duur mogelijk tot men weer kan denken in zoet dat geurt naar bloemen meer dan in zuur dat ruikt naar azijn u rest slechts het weten bij het zoeken tussen de klavers…

Ik voel de glazen loodrechte pijlen uit de hemel vallen hoor hoe ze tikken tegen mijn hoed voor elke dag een ander in getallen passend bij mijn gemoed op de eerste dag van de week zingende Waarheid uit dragen zo gevoed dat het stroomafwaarts de dichter behoedt op de afwijkende wegen waar ik heb geleden waar de onpeilbare liefde haat…

er is veel gezegd en geschreven over Alexie Navalny opgesloten in zijn cel lezen we nog maar weinig over hem nadat hij met de noorderzon verdween rondom zijn muren van steen…

Je pakt me bij de lurven als een bok laat me draaien als een tol totdat ik wankel links of rechts om mij te ketenen gedwee en volgzaam op mijn grond in mijn licht uitstralende bloementuin waar je de lelies vermorzelde en de doornen plantte niet wetende dat de wortels met elkaar verbonden blijven in vruchtbare aarde…

Proestend druipend voorover gebogen in de wind loopt hij op het melkwit grint Veegt de hangende tranen uit zijn baard terwijl het meisje voorbij galoppeert op haar paard Seizoenen komen en gaan het witte huis de bloesem stille boom onder de gouden maan De blauwe rivier ik herleef ze schilder met vrije adem de bruisende zee het…