Alle inzendingen van Emma> 13

uit het kwaad grijpt iets mij vast bij mijn keel ik krijg geen lucht het laat mij stikken en neemt mij mee naar een land waar alleen maar verdriet en woede te vinden is de angst verblindt mij mijn adem is al versneld het neemt mijn gedachten in beslag het duizelt mij het verlamt mij het laat mij de pijn voelen en mijn schaamte zien…

Ik wil het niet meer! Ik doe het niet meer! Het gaat niet langer Ik kan het niet meer Steeds weer uitleggen En alles vertellen Steeds weer opnieuw Ik word steeds zieker Mijn hart Mijn hoofd Het wordt vergiftigd Binnen een paar seconden ‘God… ik kan niet meer ik wil niet meer mijn moed is weggezakt voor eeuwig en onvindbaar’…

Nooit meer die krachtige handen die mij verwennen Nooit meer zitten op die mooie buik Nooit meer liggen in die gespierde armen Heel even, voordat ik weer verdrietig in mijn armen duik Nooit meer samen de liefde bedrijven Nooit meer samen onze verhalen delen Nooit meer deze herinneringen voelen Alsof alle rozen sneller vergelen…

Wat is het dat mij zo ongelukkig maakt Waarom voel ik me zo alleen Wat is het wat me zo diep raakt Het stroomt als vergif door me heen Ik heb geen zin meer om te spelen Ik zie nergens het nut nog van in Want ik wil met jou mijn liefde delen Net als toen aan het begin Ik wil zo graag jouw lippen kussen Zo graag voor altijd de jouwe zijn…

Wat is er moeilijker dan verdriet doorstaan De pijn die je gedachten onzeker maakt En dan nog te bedenken zonder jou verder te gaan De pijn die je zo diep in je hart raakt Zo overstuur en zo een verdriet Door eigenlijk iets wat niet zo groot is Maar het zorgt dat je hart iets vreselijks ziet Zodat je geluk opdwarrelt in de mist Ik probeer…

Ik heb zin om alles stuk te scheuren Zin om zo ontzettend hard te schreeuwen Er is helemaal niks om me nog op te beuren Dat ik gelukkig word, dat duurt nog eeuwen Ik wil dat je ook niet meer zonder mij kan leven Dat je alleen nog maar aan mij kan denken Dat je me zo mist en smeekt het nog een kans te geven En dat je niks liever wil dan aan…

Waarom is liefdesverdriet zo pijnlijk Wat is de reden dat het bestaat Mijn hart is op van al die tranen Ik wil zo graag dat het over gaat En als ik dan weer denk aan toen Dat wij samen zo gelukkig waren En dat dát juist verdwenen is Dat is met geen woord te verklaren Waarom is liefdesverdriet zo pijnlijk Waarom krijgt mijn hart geen rust…

nog nooit heb ik zo'n verdriet gevoeld iets pijnlijks wat zich vastklampt in mijn hoofd een tumor die verwoedt rond krioelt op zoek naar geluk dat nog niet is uitgedoofd en als dan weer het laatste lichtpuntje is verdwenen door de tumor en mijn gedachten en dan mis ik je weer en zak ik door mijn benen de herinnering aan jou maakt een einde…

het is zo moeilijk te geloven, liefste en ik wil het eigenlijk ook niet de gedachte dat mijn droom nu weg is doet mijn hart zoveel verdriet ik moet mezelf nu terug zien te vinden en mijn leven van ontelbare draden vooral als ik aan ons moet denken voel ik weer die eindeloze tranen het is ook goed zoals het nu is want we blijven vrienden…

Het is zo moeilijk, mijn liefste zo moeilijk te geloven dat het weg is. Ik had het wel zien aankomen, maar van binnen wist ik niks. Ik wil het niet geloven, mijn liefste, maar toch, ik moet het wel. Misschien was dit de juiste keuze, maar ik denk aan je, bij iedere tel. Mijn droom was, mijn liefste, dat ik voor altijd de jouwe zou zijn.…