Alle inzendingen van Emma Crebolder

Tegen de helling op baan twee verblind door blauw en rood uit Worpswedes schildersschool sloeg ik die morgen af naar zee. De grenzen waren weggedaan. In Wismar bladderde het binnenskamers nog. De verf is aan Hanze-gevels opgegaan. Op de rug van het landschap ligt het golfterrein zich naar de einder uit te rekken. Het strandtafereel…

Lok haar weg van het spooktoneel in de schemer van de coulissen. Schemer wat is dat? Schemer. Heeft mama mij nooit verteld. Draag haar op schouders naar de verte. Verte? Dat had papa wel eens kunnen zeggen. Spring haar los, touw. Draai bogen om haar diepe tonen. Meng haar lievelingsroze door de schemer. ---------------------------------…

Er is een vos aan mij verloren, iemand ben ik die met woorden handelt, in komma's doet een punt aanprijst als was het Brussels kant, handenarbeid. Is het sluw of argeloos een woord te wegen in plaats van meel? Ik bestuif mij anders en gebruik het meel van anderen. Ik loop door tarwe en voel mij aan de akkers vreemd verwant, bereken…

Onze overgrootmoeder stierf toen ze voor het eerst beviel. De landerijen waren omsloten door water en rietpluimen. De min nam plaats achter het valgordijn en de schuifdeur. De wielen van het rijtuig hadden iets wolligs geraakt. Het valwild bleek een kleine knuffelvos, niet veel ouder dan het bakerkind. --------------------- uit:…

Tijdens het gedreven vervoegen, versmelten en verankeren van taal dreigt afdwalen van het doelwit. Het omsingelen van het ongevormde vraagt een onbeschreven tactiek zoals voor het vangen van prooi in duister. Rond middernacht liep ik wat verloren tot aan de bosrand. Plots lichtten vuurvliegjes flonkerend op en kwam het firmament omlaag.…

Door aanhuwen werd ik verdoopt zoals mijn moeder en haar moeder andermans naam gingen dragen. Ik leef met de naam, lig erop, hang hem over mijn schouders, verleid hem zich thuis te voelen. Rolde na voortdurend haken hem bollend heen en terug. Voor het andere deel van mij nam ik hem aan en nu siert hij als tatoeage bundels in de kast…

Sommige ouderen laten zich vangen door het verlieven. Anderen ontkomen en omarmen verlies. Zij worden liever en koppelen zich aanminnig los. Zien hoe een kus als een hommel doelgericht een zweeftour over hagen maakt tot tegen hun raam. Bots maar terug, aanhalige, zoek verderop een wang. --------------------------- uit: 'Verzoenen',…

Nu zij bij de valput staat. Vanouds speelden zij hier het zelfgekozen einde na. Het stonk er naar vlasafval. De blauwe bloem was een motief voor een breekbaar kinderservies. Tussen de dijken broeiden de stengels op tollen van vlas, mini-indianendorp. Zij schoot de klodde*) met de klakbuis*) af. Olie en linnen liggen thuis in de kast…

Ik wilde niet eens naar de Algarve toch kroop ik eens in winter- tijd een toeristenfolder in en uit als miljoenste larve. Tegen steile wanden trok ik me in vol ornaat met kar en al de struiken door, verloor er zo mijn lievelingsstok. Maar neem daarvoor de handschoen van zwart zeem. Loop ermee zes jaren terug naar het noorden. Steek…