Alle inzendingen van Eric

Soms moet je afscheid nemen, Onverwachts en veel te vroeg, En in alle troost die wordt geboden, Is dan geen enkel woord genoeg. Het leven bestaat slechts uit momenten, Samengesmolten tot een lengte van tijd, Sommige mogen voor altijd duren, Anderen ben je liever nu nog kwijt. Denk aan de harten die je raakte, Zoals zij het jouwe hebben…

Het was heerlijk toeven in de warme zon En net toen de kraai zijn dagelijks dutje begon, Klonk plotseling een schelle stem in zijn oor, Goedenmiddag meneer, sorry dat ik stoor! De kraai keek op en schrok zich een hoedje En bromde toen nors, huh, wat moet je? Ga toch eens zitten man, jeetjeminee! Wat een rare ben jij, of heb je adeehadee?…

Dit is het verhaal van Karel de Merel Stuntvogel van beroep en een echte kerel Hij stortte van toren, brug of viaduct Deed alles wat niemand ooit was gelukt Karel vloog de hemel in, o zoooo hoog Om vervolgens met een sierlijke boog Vanuit de wolken vreselijk omlaag te suizen Op weg naar benee, tussen de huizen Iedereen die keek verwachtte…

Zomaar een dinsdag in september De dag die veranderde in de nacht Dat de hel uit de hemel viel. Wat zijn troostende woorden Als het huilen niet verstomt En wat is de reden om te leven Als jóuw reden nooit meer komt. Wie stal al mijn dierbaren Die ik liefhad met hart en ziel Hoe vertel ik ooit mijn kinderen Dat de hel uit de hemel viel.…

Terwijl in politiek Den Haag De tongen worden geslepen, Partijleiders jongleren Om het hoogste woord, Blijft weer de grote vraag Wie nu heeft begrepen, Dat de taal van het volk Eens moet worden gehoord. In een Haags sprookje Over praal en prullen, Is niemand ongelukkig En nergens is er nood, Maar de werkelijkheid Kan niet verhullen…

De leegte in je ogen Toont de inhoud van je ziel Die, geruisloos verdronken In de rivier van jouw heden, Je ver weg voert van mij, Onstuitbaar onbereikbaar Voor de herinnering Aan ons kolkend verleden. Jouw blik van herkenning, Voor altijd verzonken In de peilloze dieptes Van het oneindige zwart, Doet echter niets vergeten, Want…

"Liever staand te sterven, Dan geknield te leven!" Probeerde de spreker Zijn gehoor op te zwepen. Eén welgemikt schot Bracht hem tot zwijgen, Blijkbaar had iemand Zijn leiderschap begrepen.…

De tamboer en het wiekenmeisje Zij dansen om elkander Geen gisteren en geen vandaag Vertrouwen zij de ander De tamboer en het wiekenmeisje Lustig op verloren klanken Wie kent hun lied? Wie kent hun tekst? Wie weet wat hun beroert? De tamboer en het wiekenmeisje Zijn weg, is dat de hare? Die het weet, die het zeggen mag Of laat het aan…

Luisteren zonder te begrijpen, Iets zoeken om het aan te grijpen, Te verdraaien en ermee te paaien, Roddel schept een band, Hij is niet zoals zij, Hij is anders en moet kapot, Wie niet meedoet, gaat eraan, eruit, Erop of eronder, dat is zijn lot, Je moet gezellig zijn, Je moet door de vingers zien, Niet begrijpen waar het om draait,…

Niet in hutten of in paleizen op geen zetel of kroon maar in het midden van ons beiden bloeit de liefde zalig en schoon ...…

de zon ontmant mij. zij striemt mij met gulden roeden. ze is wreed waarom toch? ja, ik heb de kruik gebroken languit gelegen in het riet in Rimbaud’s dronken boot maar waar en wanneer zelfs de zon heeft het nooit geweten toen horloges nog geen secondewijzers hadden en ik zonder verrekijker op pad trok het verleden deel was van het nu…

dek me toe, Osaya bevang me met je adem van hars sluimer in de drang van stilte draag me over aan de goden van weleer het is nacht, Osaya de sterren deemoedig bewaren het geheim van ons verlangen de wind zwijgt over ons lot beken, Osaya hier in het zand van de gestrekte woestijn tieren geen leugens hier is alles waarachtig en…

de tijd is aangebroken van de bosbranden in Zuid-Frankrijk en de gezinsdrama’s in Oostrozebeke pijnpunt in de samenleving familie en anderen, de hele poep trekt gehaast zuidwaarts laten huisdieren achter met wat vlees en een bakje vocht tijd zonder oorlogen zonder vrede en liefdesverdriet zonder bewaard overzicht geen zonen noch minnaars…

ik neem uit het medicijnenkastje een aspirine en een dosis filosofie die de stoelgang bevordert en helpt bij de afvoer van afvalstoffen zoals een wandeling op het strand het schuldgevoel doelmatig afweert neem ik vrede met het keukenwerk en dis gedienstig het avondmaal op want ik heb zo waar de schijn tegen kan niet even schuilen voor…

ik ben gehuld in het gewaad van een blinde speleman een waas van onzekerheden en verwaterd ongeduld ik schrijf in een spiegel krul de letters binnenste buiten jaag de woorden op tot een rapsodie een melodie van kwinkslagen en implosies zoek op de bodem het illusoire begin het nooit aflatende einde in een metafoor van cascades ik zie anders…

ik heb haar te boek gesteld als een opgezette vogel die niet fluit of zingt niet trekken kan naar het fel gekruide zuiden of als een machine of een verlaten goddeloos dorp in het dal daar beneden ik heb haar bekeken maar niet gezien betast maar niet echt gevoeld niet met haar gereisd in de koele ochtendmist…

de poesjes ze kruipen kopjesschuddend vanonder het lage afdak duikelen de ochtend in wassen zich in het tere zonlicht ze besluipen vroege merels en maken jacht op vlinders die uit koers zijn geraakt oeverloos en vlak hun wereld kent geen verborgen geheimen ze gehoorzamen braafjes het voorouderlijk instinct plegen geen overspel…

voor Marjolijn bleek als een edelman trek je door het landschap zonder god of besturingssysteem zonder licht op je fiets maak je de reis naar het einde van de nacht je merkt niet hoe de nieuwe morgen vrolijk is geen aanstoot neemt aan je wrange heimwee naar het mysterie van de roes de nevels van de zoete waanzucht hoelang heb je…

in deze botsing van ongelijke werelden breekt het woord barst en kraakt onder het olijk jolijt van eeuwige paradoxen levert enkelvoudige letters aan het edelachtbare Hof en de betere huizen geblakerd hun tradities en rijk verleden ogen en oren koloniseren gewetenloos de lamme hersenen beheren strategisch spraakkunst en bloedsomloop…

de nacht schraapt haar keel de klok struikelt over de uurwijzer de slapelozen likken bleek hun inwendige bloeding doch: vogelzangen ritselen reeds het ingetogen behang de trappen kraken feilloos in de morgenstond die zich pronkerig tooit met verkoolde sieraden ook mijn krachten schieten kuit Douwe Egberts wrijft zich de ogen uit…

voluit valt het doek de onwetenden verlaten de voorraadschuur handen bebloed zij krijgen wanhoopsplinters over zich heen sommigen keren op hun stappen terug vervloeken de vlag van het vaderland maar knielen voor de willekeur van meesters zij ontdoen zich van hun mantel ontbloten de borst toch zij zijn beschaamd al zij die onwetend zijn…

de reiziger staat stil hij overwelft de gehate vlakte hij wikt de taal van zijn herinneringen het lied des vaderlands de reiziger leeft in gemeenschap met uur, dag en tijd hij groet de nederige passanten en de bloemen aan het venster loopt gezwind over het water peilt de weemoed van de vissen hij bezielt geen plan stuurt geen kudden…

bewegen doe je in spreidstand en dansen op slappe vermoedens doorheen zand en woestenij over gegolfde daken heen oefen je vaardigheden weerloos en toch ongeschonden je kijkt me even in de ogen zet dan je weg verder kruist voorsteden en minaretten proef eigentijds stuifmeel je zengt in het zonlicht en zelden rook je een sigaret met de…

deze nacht neemt zichzelf tot vrouw wekt de doden uit de valkuilen van het niets ik sta aan de reling van een eindeloze brug wuif naar het nageslacht ongelukkig maar toch sierlijk val ik eindelijk en klinkt trompetgeschal ik neem met list en kompas mijn vaste positie in in de buurt van poolster en grote beer ziende leef ik verder…

de zee is wit de zee is rood likt en liefkoost duinen en gedachten witte vloed golft over me heen schuim op de lippen andersgeaard slijm uit het slijk van haar bekken ik begeef…

de Nacht is gevallen mensen drinken hun laatste glas komen op de rand van het bed tot inkeer tot zelfverminking leven wordt onzichtbaar gaat schuilen voor zichzelf. want het is oorlog winden rukken bomen aan flarden met hen de stilte van dromen in olie gedrenkt vliegtuigen slaan op hol scheren langs kerken en moskeeën. ik sta aan de…

in de ijle geheugenruimte raak ik ontroering verzoen me met de stand der sterren en andere mysteries toch alsmaar oog in oog met het pijnlijke oppervlak van de dingen met die stekelige en steriele verlangens. de nacht biedt amper uitstel.…

ik ben een dichter, geen mens van vlees en bloed de goede moordenaar de tand des tijds een zigeunerkoning Geronimo in ’t diepst van mijn gedachten, als een eerstejaarshopliet spring ik over woorden smoor de regels van de spraakkunst hoogmoed eist haar tol in het holst van de nacht (4…

de zwaluwen troepen samen voor de aftocht trekken met hun verleden naar het zuiden de vunzige lucht is drachtig van bange dagen onweerswolken nopen ons te wachten op de stille komst van nieuwe ijstijden wij die zijn uiteengerukt door het lot tellen in onze handen de schaarse sterren en onze voornemens voor de komende week we schreven brieven…

in de boter snijdt het mes de laatste snede de boer verkoopt zijn grond aan de eerstgeborene en legt zich te sterven in de verbrande schuur zijn dochter haar kleed opgeheven in het zurig hooi bidden volstaat al lang niet meer de vreemdeling kust de wilde deerne op de mond gooit ongevraagd een handvol zilverlingen op tafel wie wordt verraden…