Alle inzendingen van ErikG

Nimmer, van box tot bijlage, was enig burger vrij onder de fiscus, noch de fiscus zelve, noch haar controleurs. Maar slimme boekhouders omzeilden de regels en stelden op de geslagen bres de aftrekpost. Uit die eersteling daalden de constructies. Duchtend de blauwe envelop deinsden de burgers achter uitstelformulieren terug onder nachtgewolkten…

Wat is het verschil tussen een dichter en een dichter des vaderlands? Een dichter strooit beelden als broodkruimels voor verloren gedachten. Een dichter mag dwalen, verdwalen, vergeten. De Dichter des Vaderlands moet onthouden voor wie hij vergeet.…

Tienduizend jaar traagheid gaat aan elk verlangen voorbij; als het niet beweegt, beweegt het jou. Gedachten, diepgevroren, ingesneeuwd, gevangen in voorwereldlijke lust van kou. IJslagen smelten in de zon.…

Weet je nog hoe we stonden aan de rand van het perron jij met je jas strak dichtgeknoopt ik met mijn handen diep in mijn zakken met de wind die langs ons heen sneed wachtend op de trein die ons naar huis zou brengen Weet je nog dat moment van stilte toen de rails begonnen te zingen een trilling onder onze voeten hoe we elkaar aankeken…

Sneeuwklokjes buigen in meedogenloze kou, ze staan daar hun bleke gezichten naar beneden gericht. Misschien zijn het rouwenden zonder tranen, om wat voorgoed voorbij is een jaar stilzwijgend begraven onder de sneeuw een verdriet te diep voor woorden. Of misschien zijn het opstandelingen, uitdagend in al hun broosheid, demonstranten die…

De schemer valt gelijk een oordeel, zwaar en kil over het land, waar elk in schaduwen gebogen 't stilzwijgend wachten voelt als schuld, een wil verstard in't juk van tijden lang vervlogen. Een uitgedoofde nacht, geboeid in schaamtevolle kluisters, waar geen genade daalt, geen zachte waard, waar hoop tot rouw verzwindt in laatste fluisters en…

De natuur heeft ons lente en leven beloofd bloemrijk getuigenis van onstuitbaar verlangen maar met doodsbleek gebogen hoofd zien ze de bui al hangen...…

Als het moment van dromen daar is droom ik weg op mijn dromendaris. Een escapade zo wild en in nevels gehuld een lied in de nacht dat mijn wensen vervult. Bloem in de woestijn, door niemand bekeken drager van verlangens die niet durven spreken. Ach, dromendaris, breng me daarheen waar grenzen vervagen tot een visioen alleen. De horizon lonkt…

Kleine schoentjes, wit een onbetreden pad een nooit geroepen naam een wiegelied dat niemand hoort…

O, wandelaar die zijn eigen pad bewandelt, zonder zoeken, zonder zien, is al verder dan de angst, de weg heeft hem verlaten. Beter is het antwoord van de echo dan de lokroep van een verre reiger, want de echo heeft allang gehoord, de vraag die nooit werd gesteld, zoals een blad de wind kent voor hij waait. O zachte stem, dat fluisteren…