Alle inzendingen van Ester Naomi Perquin

Man met grote handen en dito boekenkasten, bij voorkeur met uitzicht op zee. Veel gerookt mag er worden en films gekeken waarvan ik het einde al weet. Beloftes voor later het liefst onoprecht zodat wat hij vertelt steeds weer uit kan gelegd als een broek die te kort is, een man die daar altijd in past, die van mij leert te houden maar…

Teruggekeerd van een wandeling langs de vreemde markten van de stad, waar ze onder de geurvlag van honing en kaneel levende aapjes en geplukte eenden verkochten, trof ik mijn hotelkamer als volgt aan: De zandkleurige kussens waren geschud, het bed was opgemaakt, de handdoeken waren vervangen, de vloer was gezogen, de ramen gelapt, het plafond…

Mocht het helpen: we bestaan massaal niet. Kijk naar zomers die nooit overgaan, roestvrijstalen keukenmessen, daarnaast bewegen we getalenteerd, feilloos in het niet-bestaan. Er is geen sprake van, dat valt eenvoudig aan te tonen. Wij hebben A) geen tijd en B) geen materiaal. We leven tussen de bepaling van een plaats en een gedachte…

Wat ze ook willen, die dolle honden in mijn kop hebben altijd honger, altijd dorst. Niet over praten. Het daglicht weet ze te verjagen, voor even – maar zodra ik ga liggen begint het gedonder, ze krabben me steeds uit mijn slaap, piepend om teven of vlees, willen naar buiten gelaten. Hoe noemt u dat? Bestaat er een woord voor de…

ik herinner me wel de sneeuw, de Karelsbrug in Praag, hoe jij - hoe jij tot op vandaag lacht om iets dat ik niet zag, wat vlokken van mijn schouder slaat. Hoe ieder zinloos ingewikkeld sneeuwkristal op kinderkoppen achterblijft en erger: dat het ons niet daarom gaat. Maar of er een moment zal zijn waarop wij wezenlijker samen - ik weet…

Vanmorgen werd ik opgebeld door een mevrouw die wilde weten of ik Richard was. Dit was nooit eerder voorgekomen. Veel mensen hebben gewild dat ik iemand was, soms iemand die ik was geweest, soms iemand die ik zou moeten zijn - kijk eens angstig, praat als een non, spring op en neer, kun je niet een keer een rokje dragen - maar Richard…

Zo handig in hun alledaagse praten rusten zij aan zij, een rij van jonge huid en zachte haren in die al te hete zon. Duingras kietelt hun benen en hoog klinkt de pas bedachte lach die meeuwen steeds verschrikt doet overkomen. Van kop tot teen onaangeraakt liggen zij, met allemaal dezelfde stem dezelfde moeder te bespreken. Wat ze zoal…

Wakker maken aan het begin van de nacht en om dromen vragen. Als ze zeggen dat ze die nog niet hebben gehad omdat je ze wakker maakte: een klap. Als ze beginnen te huilen over hun haren naar beneden aaien tot ze aan hun moeders denken. Dan zeggen dat hun moeders niet meer zullen komen. Als ze hun hoofden op hun armen laten rusten heel…

Op straat zegt een man in zijn telefoon nee zegt niet schreeuwt wie denk je eigenlijk, haalt adem, ziet mij staan, wie denk je dat je bent met je goede manieren zogenaamd die rijke vrienden van je met je vol geplande week je goede baan zijn stem breekt het toestel open die vrouw rolt ineens half over straat, half aangekleed, mascara uitgelopen…

Er was toch al met tegenzin, dat bleef je zien, een bankje neergezet. Hier dan, harde planken naast een boom, als je zo nodig zitten moet. Maar liefdeloos of niet; het bleef bezet. Een oude vrouw, al in zichzelf gekrompen, half voorover, hoofd onder de takken door en kin vooruit geschoven alsof alles haar was overkomen, alles voor haar was…