Alle inzendingen van Ettina J. Hansen

de boom geeft zich vol overgave bloot op grond van wederopbloei…

een weekje vrij van denkwerk dat vroeg ik aan mijn brein maar ach die had het veel te druk om vrijaf te zijn…

Dagen zullen nooit sterren strooien vrieskou zal nooit ijs ontdooien nooit zal water niet vochtig blijken of zal vuur de vlam ontwijken Golven zullen nooit zeeën weren storm zal nooit de wind negeren nooit zal nacht met zonlicht komen of zal neerslag opwaarts stromen Cirkels zullen nooit einden weten een uur zal…

geen tijd nu voor zwijgen bespreek en ontgin de mensheid gedijt slechts bij een woord met een zin geen tijd nu voor sluiten ontgrendel je deur de gang die dan volgt is veel lichter van kleur geen tijd nu voor twijfel volhard in geloof: de wereld geneest niet…

nu er een ander is die mij sust en me zacht de nacht in kust, zegt dat niet, mijn liefste liefste, dat ook jíj in mij daar rust…

Natuurlijk ging ik wandelen in de lentezon... liep tegen mijn docente op met wie ik iets begon van haar - die ik bij naam hier noem - heb ik een hoop geleerd vol overgave mij bekeerd bij hoofddocente Bloem zij gaf me in haar eigen tijd zelf les in niet-verbleken zij sprak na elke hemelbreuk het hart te laten spreken…

noem me vuur en noem me fleur en heel secuur je lentekleur noem me wens en noem me fee en heel intens je rozenzee noem me ziel en noem me bloed en heel stabiel je zonnegloed noem me lust en noem me lied en heel bewust je stroomgebied noem me zee en noem me kust en heel tevree je levenslust…

je hebt je vruchten weer geschonken ik heb ze voor je opgeraapt op een sierlijk schaaltje laten lonken wel zó dat ze niet zijn weggekaapt je hebt je bladeren laten zweven fors heeft de kou roofbouw gepleegd en ik heb stilletjes weggegeven jouw blad - tranend bijeengeveegd en daar sta jij, o trotse boom de winter kleurt je kaalheid maar…

dag na dag stem je toe in een luchtslag en zie hoe wolken welhaast leger stromen dan de goudenregenbomen toch vereniging van najaarsnat met oud lenteblad rustend en route op elfenbankjes en boletenhoed en met bijstand van de heksenkring je betovering van bladeren in herinnering…

Te koop stond naast Nelly een woning. Koos kocht hem... en voelt zich daar koning: voor wat suiker trekt Nel bijna daags aan de bel. In ruil voor een potje met honing!…

paarse en witte klavertjes in de wei ik ging zitten erbij ik plukte een paar 'k zag een rupsje erbij het werd voorjaar in mij…

ik gaf je mijn hart ik gaf je mijn hoofd ik heb je mijn lichaam gegeven maar voor nog geen kwart had ik je beloofd dat jij ook iets kreeg van mijn leven…

o, wat zijn die bomen kaal zo vaal en anorexiaal niet twee - niet twaalf maar abnormaal niet eentje niet maar allemaal lijken ze skelet die geef je hooguit een kwartaal dan gaan ze dood- kalm en massaal voor plantaardig vet…

jouw boeketje geel zomaar op oranjedag maakt mij koningin…

Laat de mensheid weer geloven In dat woord - vol met zachte zin - Laat zijn waarde nimmer doven Voer het weer hoog het vaandel in Laat de aarde weer gaan draaien Om dat woord - vol van eeuwig roem - Laat zijn zin niet overwaaien - Het heet Vrede dat ik hier noem…

de kamperfoelie slingert, de helft al bijna van het imkerwerk…

kop op, lente haast heffen alle bolletjes hun bolletje op…

jouw schenkerij open je gastvrij serveert vruchten bijna vloeiend, vult citroentjes zoet - met ambrozijn je drinkerij is bloeiend je deelt pluimen rond en toast vol pit op trossen blozende groentjes wenkend naar rood of wit…

Zorg steeds dat je geen uur vermorst bij de dingen die dagelijks moeten, maak snel doch secuur die zaken rond maar neem de tijd om te groeten Zorg steeds dat je geen uur verspilt doe je plichten met spoed maar gedreven, zo win je dikwijls een hele poos dan heb je veel langer dan even En heb je dan vrije tijd vergaard om iemand wat warmte…

De Schepper weent, Hij ziet Zijn wereld doven Het duister dreigt, er is steeds minder zicht Het lijkt erop dat het niet lukt daarboven Nog niet getreurd... Zijn ster die geeft nog licht De aarde zucht, hij ziet het leven sterven Door gif, door gas, door plastic in de zee Het lijkt erop dat straks niets valt te erven Nog niet getreurd... niet…

natuurlijk spreekt zij beknopt maar bloemrijk de zin die het hart opent…

groen nog klom ze op de muur bladstil was het toen ze erover viel…

hij vervloekt de inkt die zijn verdriet niet verdrinkt slechts weet te vloeien…

De krokus haast zich naar de velden de narcis danst al op de wind het klokje wil zich gaarne melden en speenkruid gaat al door het lint De pinksterbloem is ook in aantocht daar glinstert al een boterbloem het fluitenkruid komt zo in optocht met de fanfare van bijgezoem Eerst nog wat madelievenkransjes wat paardebloem en gladiool de klein…

ik zou je willen beschrijven maar hoe beschrijf ik een bloem als mijn inkt al begint te vloeien zodra ik je naam maar noem…

als ik aan je denk... begin ik te dromen, is de herfst uit de bomen en de bloei is gekomen als ik aan je denk begin ik te zweven, is de neerslag verdreven en de zon is gaan leven als ik aan je denk denk ik aan die ene - , is de winter verdwenen en de zomer verschenen als ik aan je denk…

rood en bruin de boom én de mens vandaag de dag in hartje herfst!…

Mijn tranen dronk je mijn mond, mijn huid jouw liefde schonk je volop, voluit Mijn woorden zocht je mijn hart, mijn stem mijn liefde mocht je geen halt, geen rem Mijn angsten zweeg je mijn pijn, mijn zeer mijn liefde kreeg je zo veel en meer En liefde groeide van hoog naar top en liefde bloeide hoog en hogerop Maar liefde en…

sst, het klokje tikt aan de rand van de zaden die op springen staan…

mijn straatje geschrobd of niet, Fikkie heeft er sowieso schijt aan!…