Alle inzendingen van Fairouz

hij heeft geld en bevindt zich dus in een gunstige positie dank zij het éénkindbeleid is er een te kort aan vrouwen in zijn land ha, maar niet voor hem.. dat is voor de plattelandsmannen met nauwelijks geld noch aanzien die waarschijnlijk nooit, of met heel veel geluk zullen huwen zij zullen geen eisen kunnen stellen anders dan hij.…

het is koud buiten. ze murmelt halfluid voor zich heen warmt zich aan de lach van een verliefd paar, mensen vind haar raar. ze lacht soms hardop, schrikt van zich zelf. ontbrekende tanden zichtbaar ze weet zich bespot, mensen griezelen van haar, gluren en zijn erg op hun hoede. je weet immers nooit met deze mensen. dat hoeft heus niet…

je nestelt jezelf in mijn hart terwijl je heel goed weet dat mijn hart favorieten heeft…

langdurige passies hebben haar leven gevuld zij omarmde ze wolken parfum zacht , subtiel hingen altijd om haar heen mysterieus lippen dorstig vonden uiteindelijk dauwdruppels in de dageraad onze liefde blijft een sprookje door eeuwen heen zou zij stellig beweren.…

de brede trap waarin hun voeten verzonken in diepe tapijten zij giechelde onwennig de reusachtige kamer was ( te ) mooi zij wilden gelijk in bad maakte de spiegels verlegen het stromende water smoorde intieme geluiden cupido die stiekem om het hoekje had gekeken trok zich zacht terug…

wat denkt u wel ? om me te omarmen bij daglicht u weet dat de nacht mijn voorkeur heeft…

vandaag is een geschenk. de zon begroet ons bij het ontwaken jij naast me muziek in onze harten we laten elkander stil toe weinig woorden worden gesproken witschuimend geluk raast door ons heen vandaag is een geschenk en zo zien we dat ook opgetogen , blij als kinderen…

het spook der eenzaamheid loert in de nacht passie dwaalt rusteloos tranen omdat ik je gezicht zag in het donker geluk en kwelling oh, ik mis je… ben tot niets in staat lachwekkend is het ook wel als dwaze verliefden die elkaar missen al na een paar dagen hoort zo niet bij mij. morgen ga ik sporten ook de rest van de dagen…

soms verlang ik naar Moeders aardappelpannenkoeken naar Vaders grote hand de mijne in de zijne als we zaterdags op de Vismarkt liepen mijn kindertijd mis ik soms liefde die vanzelfsprekend scheen. Moeders omhelzing, onze reizen als gezin we leken wel zigeuners altijd op pad hecht en warm een clan ik hou van het leven en heb…

de lucht is zwaar van de sneeuw die nog moet gaan vallen grijs is de lucht eigenaardig licht de eerste sneeuwballen kleuren haar gezicht rood wat een plaatje……

de nacht duurde voor haar gevoel eindeloos er drukte iets haar smalle schouders zo zwaar, nog niet klaar haren kleefden aan haar naakte rug hij had haar ontkleed liefdevol bekeken hij had het recht oh, die nacht het duurde eindeloos slaap gunde je haar niet pas toen ze leerde lief te hebben liet je haar slapen…

haar grote volle manen gezicht schijnt een mystiek licht mijn ogen, och mijn ogen zijn geliefde ik ben zo in de war heb de maan gesmeekt naar de maan gehuild of ze wil getuigen hoe ik deze nachten heb geleden zonder haar warme lijf de maan is mijn getuige dat ik verzink in verdriet ik zwerf, verloren wandelend huilend…

de laatste tijd heeft hij het gevoel dat er geen speciale reden meer is om langs te komen hun verliefdheid schijnt al voorbij als ze weer eens afspreken ruikt hij een ander soort parfum. draagt ze een ander kapsel en heeft ze weinig tijd. op zijn vraag wanneer ze elkaar weer zullen ontmoeten zegt ze tamelijk arrogant geen idee , je weet…

ik heb geleerd om rechtop te lopen hoe zwaar de last ook is ik buig niet mijn hart draagt de hoop mijn geloof is sterk en ik draai me van treurwilgen weg het zijn net klaagmuren je hebt er niets aan ik zie een bijna oranje maan met mijn hoofd geheven zie bittere mensen om me heen klagen over de politiek, over religie, vooral over…

ze zit in het raamkozijn, amper zeventien jaar het dikke golvende haar beweegt zachtjes, oh zo zachtjes in de wind de zon kust haar jonge huid ze droomt haar leven spannend, waant zich de dochter van een Arabische prins zijn lieveling natuurlijk ze is nog ongerept maar voelt zich toch al zo vrouwelijk veel klasgenoten hebben al een vriendje…

je bent gegaan zonder mij als een bloem die het gevecht van wind en regen verloor mijn geliefde, Ik herinner me hoe je me in de ochtend je warme mond bood oh, ik mis je zo dat zal nooit veranderen woorden van eeuwige liefde waren van ons op toepassing meisje toch… je hebt me verlaten en ik weet weet niet wat te doen dus…

langs deze rustige straat loopt men bedaard in een leegte zonder woorden een nette glimlach, stevig geplakt over niets altijd maar de schijn ophoudend het gaat goed met ons hoor… er wonen geen kinderen meer in deze buurt ze zijn allang weg, geen geroep of schaterlach tuinen bloeien daarentegen eindelijk volop de schommels werden verwijderd…

haar mooie blonde krullen wapperen ze ziet er schattig uit zo in haar jeans tuinbroekje. de jonge Moeder krijgt veel complimenten zij glimt van trots, vertelt dan hoe goedkoop ze het broekje wel niet op de kop had getikt. de peuter speelt de wereld zo zij die kennen is goed. Bangladesh een jonge vrouw die achttien uren achter elkaar…

de kamer is klein, haar grove gestalte vult de onpersoonlijke ruimte men noemt het gezellig omdat zij dat zegt: gezellig he? stijf en oud zit ze daar men noemt haar een waardige oude vrouw omdat zij dat vindt altijd waardig geweest haar geest is speels en soms ondeugend zo kent ze nog al haar mannen, bij naam… en men knikt…

elke rimpel heeft een verhaal je had veel verdriet en dan is het logisch dat men dat in je gezicht vooral ziet. rimpels en groeven ik ben wel zo iemand die dat slikt als was het zoete koek tot mijn huisarts me vertelde dat het een fabeltje is omdat het zoveel mooier klinkt de waarheid is dat men het gewoon krijgt met het verstrijken…

gebroken ruggen star en stijf hun glimlach waaiend met alle winden mee hun ogen neergeslagen zingend als troost omdat ze zijn overgeleverd aan mensen die ze meester noemen ze zijn gebrandmerkt als waren zij vee slaafs zijn ze nog zijn de meesters niet tevree ze willen nederigheid zien zich de baas wetende niet goedschiks…

de jaren voorbij mijn haren zijn nog vol en donker de jaren zijn voorbij geraasd nu zou ik wijzer moeten zijn zoals mijn leeftijdsgenoten maar dat is een misverstand een leugen die komt van oude mensen milder ja, misschien milder… ik hoor kennelijk in geen categorie ik was geen goed noch slecht mens meer nog dan vroeger hou ik van…

hij kijkt naar haar hoe haar mooie jurk tracht haar uit te kleden oh, hoe hij verlangt zijn fantasie gaat altijd over haar samen zwemmen ze logeren in een blokhut een koffer vol zon draagt hij mee voor het geval het regent zij danst voor hem en hij kookt voor haar hun leven samen zij zullen gelukkig zijn hij neemt zijn koffer…

een grijze vogel vliegt verschrikt op een jonge man schrijft zijn geliefde liggend in het gras hij is ver van haar geluk huilt in zijn dromen toekomst ligt in het verschiet nog even geduld het wolkendek trekt dicht donker, dreigend… de jonge man deert het niet hij denkt aan haar voordat de regenbui hem zal doorweken…

bedwelmd door liefde, jouw hongerige ziel heeft mijn temperament aangewakkerd tot ongekende hoogte de gevoelens die jij liefde noemt hebben mij echter aan het wankelen gebracht het zijn de naamkaartjes die jij er zo graag aan hangt. liefste, lief, liefde voor altijd jij ik wij samen is dat wat ik wil ..…

hij zal er zijn in vragende ogen van een kind. hij zal er zijn in de grote en kleine dingen in rode aarde vol hoop hij heeft ons waardigheid geleerd "zijn" in nederigheid liefde voor zijn volk, zijn land zelf geleerd in gevangenschap zijn inspiratie zal verder groeien in je ziel alle kleuren van de regenbogen zul je zien in…

eindelijk geen eigendom meer ze wisten niet wat te doen met deze nieuwe situatie er waren slaven die gewoonweg bleven ze hadden het goed gehad en nu hadden ze het zwart op wit ze waren hier op vrijwillige basis. men zong triomfantelijk over de verworven vrijheid zoals men had gezongen op de plantages in moeizame tijden zingend…

prachtig, zij aan zij op mijn toetsenbord en piano konden mensen maar zo in harmonie samen leven ebbenhout en ivoor niet kijkend naar kleur..net als ik met open mind de mensen die zich beperken in denken of het juist uitschreeuwen daar heb ik niets mee. het is zó achterhaald dit alles ebbenhout en ivoor gaat in de eerste instantie…

ze zullen zich over ons geluk ergeren, als we treurig zijn zal men juichen je kent ze, mijn lief zij met de kille harten zij zijn onwetend en dom en verheugen zich op laster ik draag mijn wonden nooit openlijk vertel ze niets je weet dat ze ons zullen willen schaden de kans dat het ze lukt is uiterst gering voor hen is het moeilijk…

Caro Emerald, haar nieuwe song : I belong to you dit heb ik er van gemaakt ik luister naar het gefluister van de nacht wanneer luchten zwart zijn, vol wanhoop ik vraag de zon om de maan te vertellen over ons twee uitgerekend ik… het nagenieten dat eeuwig schijnt te duren …zie ik in uw glimlach en in uw ogen, waar liefde uitstraalt…