Sinds de dag je hand gleed uit de mijne
loop ik door de vallei der woestijnen,
waar ik alleen maar in cirkels kan dwalen
om verloren te lopen in fata morgana's,
op zoek naar het koele heldere water
in de oase van de hoop, om de tere bloem
der liefde in mijn gekomde handen
in leven te houden, maar al wat ik vind
is het vloeien van mijn zilte…
In your midnight blue
one could wander boundless
to be lost among your stars
until the morning dew
when upon awakening
to bathe in the warmth
of your golden sun yellow
embraced by the radiating
elusive passion in your red
how overwhelming your universe
where I find myself drowning
when layers of grays are shed.…
Ach, slechts eenmaal de gewenste vergetelheid
waarin schreienden momenten kunnen vervagen
en jouw droeve beeltenis even wordt uitgewist,
te vergeten, het onvermijdelijke van afscheid,
voor eeuwig door innerlijk verdriet gedragen
op het moment harten kiezen doch het leven beslist.
Gelijk witte bloesem afgerukt van een lenteboom,
de ontstuimige…
Gedreven door de zomerwind
zwerft het ruisen van gerijpt graan
door uitgestrekte goudgele vlakten;
in dwalende stralen van zonnelicht
schittert een donkergroene olijfboom
met de schoonheid van flonkerend smaragd.…
Slechts omhuld
door het warme licht
vanuit de hoge ramen
voor een ieder in zicht
staat zij daar
starend naar de vijver
door seizoenen heen
staat zij maar
bewegenloos
gebeiteld uit steen
emotieloos
starend naar de vijver…
Gedachten zijn gevangenen van het gedicht
waardoor pennen genoodzaakt beginnen
tot het ketenen van woorden in zinnen
momenten gewrongen in schakels gezwicht.
Langzaam vervagen met passeren der dagen
stervenden in de dorre woestijn van tijd
begraven onder het stof der eeuwigheid.…
1.166
Bezig met laden