Alle inzendingen van Frans Vlinderman

het uur van de wolf straten gehuld in het gehuil van blitse wagens dit duister dient niet om te slapen er moet overdacht in de nacht beslecht dat bij zon alles goed of toch genoeg verlopen volgens wat verwacht hij neemt zijn pen getuige tot verstillen van wat geweest voorbijgeraasd alweer en af te leggen kleed voor de naakte rust…

bij elke aanraking groeft hij echo's in zijn hoofd gigabytes aan data voor de dag dat zij soms aarzelt hij, dan trilt zijn bovenwimper licht in twijfel over het moment hier maar vast te houden om dan toch hij leeft hun liefde gisteren het aandenken aan een morgen die misschien wel nooit…

een opgestoken hand van de overkant van een opgebroken straat zomaar onverwacht staat de buurman te zwaaien voor het eerst na maanden laat de wereld maar groter hier verkleint ze elke dag hand over hand per knipoog ook of even de deur tegen en mag er suiker bij? tegen de kranten in verzuring tot begroeting getuigt het leven hier van…

liefdeloos, het woord alleen te grof voor de dag die vuig straks op ons wacht het vuil te verneuken dat zelfs de regen niet kijk me in de ogen en zie dat wat ik zei op en top gemeend dus zwijg nu en spreid dat bed voor ons over deze nacht meer mag je niet en ik ook niet…

het is niet omdat maar juist vanwege in stilte rusten zal je nooit en verder leven ook wij slechts schimmen bij de herinnering aan al wat wij zoal kunnen dus nee, toch niet zwijgen doet er niet toe meer nog, zwijgen pas kindermoord, maar dan echt met voorbedachtheid beraamd omdat het spreken toch veel te moeilijk…

lange stroken vel over uitgebloosde kaken ze maalt het leven tussen haar afgebeten kaken en maalt niet om de spuug die sporen trekt naar d'r behaarde kin de veranda kraakt in dezelfde oude voegen wanneer ze opstaat en fel haar vuist de lucht in gooit geen vlegels in haar hof ook niet vandaag oma doet niet altijd een tukje na de noen…

hoor dan, de wind huist in de bomen, onbesuisd speelt ze de bladeren op een kleurrijk hoopje waar kindervoeten vrolijk verder met hen dansen in het park de mensen meestal op hun eigen kluitje met verhalen vol herinneringen aan al die hen reeds voorgingen in waarnaartoe iedereen ooit eens zijn weg zal moeten gaan de laatste dag van oktober…

zij is de man genegen, hij die haar hart hardhandig veroverde spelt ze de aangename les alsof ze al jaren niet voederen, ze weet het en toch strooit ze stukjes geeft kleine rukjes aan de honger van een verloren vent die ooit anders was gewend nu denkt in stoer en hey niet met mij zij maalt niet maar draalt ook niet wat binnen gehaald…

hij gedraagt zich als een roestige spijker die eerst het hout verteert waarin hij ooit geslagen werd dan zelf in tweeën splijt, hij is weggegooid vakmanschap dankzij wat zure regen van elders de glimlach is verdwenen naar het land van ooit hier regeert alweer nooit regent het buiten buien alsof er geen zon alleen maar wolken de laatste…

één leven, dat heeft hij te geven, van geboorte tot ongeboorte, die ene korte zucht van een kosmisch langverhaal dat nooit een grens heeft erkend niets ervoor, niets erna hij accepteert het niet gelooft niets van het iets omdat het zou bestaan en wat dan, onbestaan? dus leeft hij zijn dagen op te vullen met daden groots en klein, veelal…

hier sta ik dan dit prachtig lijf gekneed naar het beeld dat ik en ik alleen voor ogen heb het beeld waar ik nog in geloof dat ik soms wankel ondersteuning nodig heb en haren dons soms slechts een beproeving die ik rauw wel lust deze overwinning is er opgedragen aan het hoekje dat ik diep in mij nog weet zo ongeschonden en bovenal…

zou hij een schilder zijn dan nam hij telkens weer het penseel ter hand om neer te strijken wat zich afspeelt achter die werelddronken ogen waarmee alles geobserveerd nu eens met lange halen onderstrepen wat moet bekeken dan weer met ontelbare stippen zijn zware puntjes op de i af en toe gewoon de spons als het allemaal wat luchtiger het…

de strak geknoopte das twee woorden per uitdrukking noch de dure polsen geur verbergen ook maar iets van de man elke ingekorte nagel afgebeten zin noch ooggeknipper er staat een verhaal dat niemand kan ontwijken net zo min een pas gedoopte het water kan vergeten nog blinkend op het hoofd hij zet een ontzette pas achteruit, geen afwerend…

sla! bezwijkt zijn hand de zwaartekracht van haar wil een wereld van verschil tot stilte ze is bijzonder in staat tot leven hij wil, hij moet en zal begeven ooit vergeven geel, rood, blauw geen kleur zal haar nog sieren uit liefde uitgedeeld geen klap nog ergens terecht haar ogen niets meer dan ooit een blik in moeders ogen hij…

jou pluk ik elke nacht zo zacht de buren weten niets, jouw pracht op water, op de schouw water ieder uur en tranen altijd weer als ik je sterven zie zo zonder wortel…

op het talud overdag luistert hij, gedegen man naar de bevelen links en rechts ten uitvoer te brengen wat uitvoering werd opgelegd niet voor niets is hij de gids voor wie geleid het doel wil bereiken in de sterren reeds gesteld en ook naar waarde ingeschat na het landen van de zon onder het eenzaam geluid van koor na koor verstomd…

ontelbare dichten schreef hij het onderwerp verscholen in een letterwoord van eenstammige grepen en afgebakende abc-termen om dan, toen het moest de zinnen verloren waren weggelopen van de man die zo nodig en eindelijk het één en meest belangrijke om dan stil te worden deze woorden zullen niet gerecycleerd, eenmalig zijn ze zouden…

hun tempel in goud temidden het bruin der bergen schittering onder loden zon op haar lokroep tot over de horizon miljoenen uit hun schulp ter openbaring hunner wereld haar ingewanden opengesteld consumering binnen haar muren het hoogste goed der net gehuwden met menig zaad geplengd voor ‘t eerst op koud plavuis onder 't oog van niets gezien…

zullen we dan maar blijven wachten, nachten lang palaveren over het leven dat het toch zo schoon en onderwijl wat adem halen? zullen we dan maar de uren gedogen die ons resten samen nesten en de eieren leggen die ons verstand zo prachtig en nadien alles weer vergeten? of zouden we de volmaaktheid kennen onder al wat is gewoon verborgen…

tot zo en dan gewoon puur op karakter zij aan de vaat en hij alleen met zijn verlangen een droge vaatdoek in de hand elk kopje een gedachte nat achter het oor zij alhaast in dromenland de nacht alvast in het hart vertederd door het keukenneon hij droogt wel zijn verlangen als een Robin-theedoek-Hood tegen al het eigentijdse bloeden…

welkom in Siberië waar de plicht verplicht bestaat bij eindeloos sneeuwgetij het water warm te schenken aan wie daar gewoon om vragen zou dit land bestaat erin rijk te zijn in alles waarvoor het gekend zomaar uit te delen in de vorm die helpt al heerst er soms wat droogte ieder hoogseizoen zijn mind're kant dan komt dat ander bod wat…

op de korrel, snel zo wil hij er van af ook zijn geweten belust op een moment van rust ze weet haar lot is wat het moet zijn niet gekozen toch daar altijd te vroeg zoveel nog te doen het einde te gewaagd bedenkt een dodelijk man zich in haar ogen moeders wil voor het vagevuur te pril niet langer door het leven gevreesd geeft hij…

ze haken zich Siamees in elkaar twee verloren zielen die dienen wat ooit eens geweest vandaag het leven laat gevoelen tijdens de laatste tango het vuur brult laaiend op tussen de wervelpassen door de magie volop herlevend voelen ze zich weer even mens in elke wereld met een deugd in iedere twist te lang zwegen ze toen praten nog kon…

nog steeds verborgen achter de thans woekerende iris aanschouwt zij de rimpelstroken rond haar geloken ogen in het spiegelglas van haar serviceflat de handschoen over haar knoken tegen 't jichtig reumavuur herinnert haar het verloren uur dat zij nog het mes hanteerde voor het avondeten vlak voor hij thuis zou komen de straten stromen…

het vuur dat hem verteert door de kronkels van elke nacht en sleept doorheen de lange uren van telkens weer een eindeloze dag kan niet geblust iedere graad medisch vertaald tekent zich af op zijn gelaat grillige tekening van het lot dat hij maar niet ontloopt bestemmingen zijn wat ze moeten zijn hij spoelt elke kater door met hetzelfde…

zijn wil heiligt altijd het doel, het eeuwig doel dat geen mens bereikt zonder slaaf te zijn van zijn eigen driften perverse driften die kiften in het hoofd, de voorrang aan de minst beteugelde aan welke altijd opnieuw de minst gekleurde eer de prijs slechts te verdragen door telkens weer opnieuw een hoger doel hij grijnst bij elke…

na de jaren dat het dun overal van en tussen liep opnieuw wat klonters vaste materie om zomaar beet te nemen na het vloeien eindelijk de de droogte, en stof om nog wat te bedekken wat zo gepolijst bleef zorgen voor schuivers ik neem m'n vlindernetje en ga op zoek naar wat de mazen vingen…

het hoofd afgewend vertelt over het onbewoonbaar plan van een mens op zichzelf in afwezigheid vastgesteld ontkenning van 't bestaan niet zomaar de overgave aan 't zinloos mensengeweld tussen koffie en koek kijken naar 't vergaan van alweer leven in een smalle Gazastrook met kinderen achter vurige lopen huilt hij met elke letter zo hartstochtelijk…

de kerk in het midden van af te breken huizen staat er doelloos bij wees in een drooggevallen zee waar geen mensen zullen blijven dan wel opnieuw het water onder haar spiegel later het onderwater onderzoek schatteneiland op de bodem van wat politieke beslissingen telkens weer rechtvaardigen de wandeling door het verleden doet vandaag…

zijn longzwakte jaagt hem op doet hem het leven zien zoals niet eerder beschreven als een lied dat langzaam leiden zal naar verdrinken in de lucht elke zucht misschien de laatste wat liefde, een beetje vriendschap blijft de voorraadkast ongevuld net als alle dromen onvervuld op zijn hielen tikken steeds verder weg van zijn amechtig begin…