Alle inzendingen van Frans Vanhove

Een zebra met flair die een bodypainting wou stond op haar strepen.…

Februari-zon op druipende ijspegels ik snak naar lente.…

Maar zonder de zon was alles hier op aarde al lang naar de maan.…

Tijd is voor jeugdigen een oceaan oneindig wijd en zonder zorgen, iets dat voor hen lijkt stil te staan, een zee zonder gisteren of morgen. Tijd is voor volwassenen een rivier wild stromend, vol met toekomstdromen waarop zij als bootjes van papier rusteloos worden meegenomen. Tijd is voor ouderen een beekje dat rustig maar gestaag blijft…

Vogels in nesten onder dreigende wolken zitten met een ei.…

O paard, gij paard, gij edel dier geen ander loopt als gij, zo fier geen ander heeft zonder versagen zo vaak, zo braaf de mens gedragen. Gij hebt hem eeuwenlang gediend waardoor gij 'n standbeeld hebt verdiend neen, niet zo'n standbeeld stijf en stug met soldaat of krijgsheer op uw rug maar een beeld van u in volle glorie een steigerend standbeeld…

Op het zonovergoten, parelwitte strand van het Polynesische eiland vielen dikke kokosnoten. Uit de stille oceaan kwam een zeeschildpad, die graag noten at hijgend in Hawaï aan. Een harde kokosnoot die ligt te zonnen geeft zich niet zomaar gewonnen, geeft zich niet zomaar bloot. Maar de schildpad had 'n idee. Om het nootje snel te…

Zij hield van 'houden van'. Zij had de liefde lief. Voor haar mocht Valentijn er alle dagen zijn. Maar zij was niet naïef, zij wist dat het niet kon, en Valentijn verdwijnen zou al met de noorderzon.…

...zou ik hoog kunnen vliegen, op thermiek en luchtgolven wiegen, over daken en boomtoppen scheren, over bergen en dalen en meren, op de hoogste rotspunt neerstrijken en de wereld uit de hoogte bekijken... Maar ik zou zoveel kostbaars verliezen als ik verplicht werd voor vleugels te kiezen. Wat zou ik schreeuwen en roepen en huilen als ik…

Jarenlang was ik je slaaf. Ik heb je bewierookt, ik heb je bezongen. Jij lag mij nauw aan 't hart en nog nauwer aan de longen. Ik volgde jouw verlokking braaf. Je had mij reeds jong in je macht. Je kleurde mijn vingers, hing aan mijn lippen. Ik hield jou steeds brandend, liet je niet ontglippen. Jij was een wolf in schapenvacht. Te lang…

Ik schreeuw, ik roep luid je naam. Ik ween, ik bid, ik zoek. Waar! waar! O God! Waar moet ik zoeken in dit verwoeste land, in dit onwezenlijke tafereel. Maar ik zal zoeken. Ik zal onophoudelijk graven, scheppen en bloeden totdat ik je vind. En dan hou ik je vast. Dan zal ik je dragen zolang ik je dragen kan, mijn kind.…

Wim, wat wil Willy weten? - Wel Wilfried, Willy wil weten waar Wendy woont. Wendy woont waar Wilma werkt. Waarom wil Willy weten waar Wendy woont? - Wel, waarschijnlijk wil Willy Wendy waarschuwen want Wendy's Walter wil wat...! Wat wil Walter? - Wel..., Wilma! Wablieft! Werkelijk? Wanneer wordt Wendy wakker! - Wanneer wil Willy Wendy waarschuwen…

Als 'het weer' niet zou bestaan, waarmee zou 'n gesprek dan beginnen? Om een eenvoudig praatje te slaan zou men iets anders moeten verzinnen. Welk thema, welke belangen zouden dit onderwerp vervangen? Misschien sta j'ervan perplex, maar 't is niet liefde, en ook niet seks. Door 't weer' wordt vaak het 'ijs' gebroken bij de meest…

De laatste woorden zijn gezegd. De laatste foto is verscheurd. De laatste tranen onderdrukt. De laatste kans voorgoed mislukt. De laatste sprankel hoop verbeurd. De laatste bladzij omgelegd. Een mooie droom uiteen gespat, de mooiste droom die hij ooit had. Nooit is hij zo bedroefd geweest. Nooit eerder voelde hij zo'n pijn. Nooit heeft…

Niemand kan ze nog verdragen. Wat zou er verkeerd mee zijn, met de plooitjes van het leven? Rimpel, asjeblieft... verdwijn! Niemand wil je nog dezer dagen. Alles moet nu gladjes en fijn. 't Leven valt zowat in duigen als maar iets ons lijf ontsiert. Toch zijn rimpels de getuigen van al 'n tijdje 'hier' te zijn. Niet het meest rare…

Inspiratie komt in vlagen, soms vanzelf, soms in geen dagen. Maar vandaag is zo'n dag dat ik weer proberen mag eens iets op papier te schrijven. Echter, zonder overdrijven mag ik zeggen, 'k heb vandaag weer zo'n poëtische vlaag. Gauw, een pen en wat papier! 'k Voel me net een avonturier dwalend tussen frazen, zinnen, woorden schieten…

Zeg, heb je 't al gehoord van hem? Ik heb het ook maar van horen zeggen, naar 't schijnt heeft hij haar verlaten zonder ook maar iets uit te leggen. - Oh ja? Maar weet je 't ook van haar? - Klaarblijkelijk nam zij 't niet zo nauw - met liefde, seks en huwelijkstrouw, - ja maar, en dan nog met een vrouw! Oh, 't is bijna niet te geloven…

Enkele vlokjes, dwarrelend, aarzelend schijnbaar bang de grond te raken dansen in de ijle januarilucht als een wilde vlindervlucht tussen takken, over daken voor het nog onbekende beducht. Maar dra komen ze met velen doelbewuster, vastberaden om van bossen, velden, daken onze dromen, ons ontwaken van ons denken, onze daden een breughelschilderij…

Musje op je ijzeltakje wacht je stil, ineengedoken deze koude wintermorgen tot de zon is doorgebroken. Wacht je tot het ijs gaat smelten tot langzaam de dooi begint wacht je, eenzaam wintermusje op de milde lentewind. Wacht je op het nieuwe voorjaar op het lengen van de dagen droom je van een warmere wereld vol van licht en welbehagen...?…

'Hier nog een takje, daar nog wat mos', alsof een sprookjeswereld zich ontvouwde. Mijn ogen lieten geen enkele beweging los als onze pa het kerststalletje opbouwde. 'Zetten jullie de schaapjes neer hier en daar'? Daar hadden mijn zussen en ik op gewacht, in de kerstboom hing hij nog wat engelhaar en ons make neuriede zacht Stille nacht. Geen…

Wat deden die herders daar 's nachts in het veld? Zij telden hun schaapjes, zomaar voor de sport, zij telden, maar kwamen er zeven te kort, misschien hadden zij beter bij daglicht geteld. Wat deden die engelen daar 's nachts in de lucht? Zij zongen hun liedekens vloeiend en klaar, zij zongen de lucht uit hun longen voorwaar en botsten op zeven…

Al van 's morgens bij 't ontwaken hebben wij er ongevraagd mee te maken. De wekkerradio springt nog maar aan en je krijgt, al ben je nog niet op de been, al een portie reclame over je heen. Als je dan monter de weg op gaat proberen borden langs de straat je schaamteloos te overtuigen: Er gaat een wond're wereld voor je open als je deze auto…

Woorden hebben menig hart gebroken, woorden slaan wonden, woorden doen pijn, kunnen als vlijmscherpe messen zijn, woorden geschreven, woorden gesproken. Woorden geopperd zonder enige spijt, verwijtende woorden, ze kerven de ziel waardoor liefde vaak in haat verviel, woorden van gramschap, woorden van nijd. Hoe deugddoend, hoe warm zijn zalvende…

Ik heb het zo-even nog geweten, 'k zei het al meer dan duizend keer, hoe kan ik dat nu vergeten, wat was dat woord nu ook al weer? 't Heeft met 'ik weet het weer' te maken, oh, wat kan dat nu toch zijn, 'k ga het schreeuwen van de daken als het terug komt in m'n brein. 'k Probeer met allerhande zinnen, ik pieker mezelf half dood, ja! daar…

Lachen kan 'n mens zo'n deugd doen, het doet je uiterlijk al zo goed. Je hoeft je dus niet af te vragen wat 't met je binnenkant dan wel doet. Soms eens goed te kunnen schateren, geen belachelijk idee. Liever buikpijn van het lachen dan van griep of diarree.…

Ik zoek je voetstap in de leegte, roep je naam tegen de wind. Ik ga naar plaatsen waar jij was wetend dat ik je er niet vind. Ik graaf herinneringen op, reis terug in het verleden om jouw grootsheid weer te zien in allerhande kleinigheden. Toch ontwaar ik stille troost, ondanks pijn en diepe smart daar ik je niet ver moet zoeken want…

Ik wil graag een 'hoekje hemel', een heel klein stukje paradijs. Maar heeft een ticketje naar Eden, door wat wij hier op aarde deden, niet een veel te hoge prijs? Is hemel slechts voor heiligen en kwezels van dees' aard, wordt voor ons, gewone zondaars, voor mensen zoals u en ik er geen klein plaatsje bewaard? De hemel zit vast barstensvol…

Drie schaduwen sluipen in die nacht door het vredige gehucht beladen met chocola en speculaas. De schimmel, Piet en Sint-Niklaas. Zij asemen kleine wolkjes in de kille najaarslucht. En balanceren op de daken als de maan schijnt door de bomen. De heilige man graait in z'n grabbelzak naar marsepein en zoet gebak en strooit in wachtende schoentjes…

Een boerke uit HOUTHALEN had reden om te BALEN hij zat in zak en AS omdat hij vergeten was zij oogst binnen te HALEN. Een schipper uit WESTENDE verhuisde naar OOSTENDE omdat hij in die stad zijn VEERLE gevonden had en toen begon d'ellende. Een loodgieter uit SLUIZEN die had genoeg van buizen. Aan al dat zware werk stelde hij PAAL en…

De kunst van het verjaren is niet de rimpels tellen of de grijze haren, maar wel het stille geluk van vele mooie jaren. Het fijne aan verjaren is herinneringen delen die we in ons hart bewaren en vooral de wijsheid die we door de tijd vergaren. Dus, voor wie vandaag verjaart hebben wij al onze wensen en vele dikke kussen opgespaard…