Netgedichten

netgedicht (nr. 29.947):

Winterlandschap

Enkele vlokjes, dwarrelend, aarzelend
schijnbaar bang de grond te raken
dansen in de ijle januarilucht
als een wilde vlindervlucht
tussen takken, over daken
voor het nog onbekende beducht.

Maar dra komen ze met velen
doelbewuster, vastberaden
om van bossen, velden, daken
onze dromen, ons ontwaken
van ons denken, onze daden
een breughelschilderij te maken.

In een stille, haast heilige nacht
wordt het landschap in wit gehuld
onder een zware asgrauwe lucht
ontwaakt verbaasd het stille gehucht
en wordt een winterdroom vervuld
geruisloos, zonder enig gerucht.

Verwondering en bewondering
kindergejoel en klappertanden
op een maagdelijk wit tapijt.
Rode neuzen, koude handen
warme harten, hechte banden
koning winter, groot jolijt!