Alle inzendingen van Frans

De stoel zonder jou aan tafel staarde mij radeloos aan de lege plek in jouw bedje huilde in mijn hart gesprongen traanbuizen spoelden sporen in woestijnen de flessen zonder zielen waren geestdodend doof bleven de katers onder gebrande kurken ongeboren kinderen tellen op de vingers van hun handen en tandeloos vreet…

Zij hield van 'houden van'. Zij had de liefde lief. Voor haar mocht Valentijn er alle dagen zijn. Maar zij was niet naïef, zij wist dat het niet kon, en Valentijn verdwijnen zou al met de noorderzon.…

Ik schrijf weer een dag lang in het vergeetboek vruchteloos valt alweer het doek voor de artiesten die we spelen het publiek versteent in haar applaus handen stukgeslagen verlangen vult hun dagen naar het zinloos van het leven zo vluchtig neergeschreven op maagdelijk wit tusen de lijnen punten komma's accentueren wat liefde…

...zou ik hoog kunnen vliegen, op thermiek en luchtgolven wiegen, over daken en boomtoppen scheren, over bergen en dalen en meren, op de hoogste rotspunt neerstrijken en de wereld uit de hoogte bekijken... Maar ik zou zoveel kostbaars verliezen als ik verplicht werd voor vleugels te kiezen. Wat zou ik schreeuwen en roepen en huilen als ik…

De noordzee luistert als ik stil ben geduldig hoort zij mijn gedachten aan golven ruisend antwoordt zij troostend dan met haar gefluister de zeespiegel laat mij langzaam gaan.…

Jarenlang was ik je slaaf. Ik heb je bewierookt, ik heb je bezongen. Jij lag mij nauw aan 't hart en nog nauwer aan de longen. Ik volgde jouw verlokking braaf. Je had mij reeds jong in je macht. Je kleurde mijn vingers, hing aan mijn lippen. Ik hield jou steeds brandend, liet je niet ontglippen. Jij was een wolf in schapenvacht. Te lang…

De Noordzee luistert als ik stil ben geduldig hoort zij mijn gedachten aan golven ruisend antwoordt zij troostend dan met haar gefluister de zeespiegel laat mij langzaam gaan.…

Ik schreeuw, ik roep luid je naam. Ik ween, ik bid, ik zoek. Waar! waar! O God! Waar moet ik zoeken in dit verwoeste land, in dit onwezenlijke tafereel. Maar ik zal zoeken. Ik zal onophoudelijk graven, scheppen en bloeden totdat ik je vind. En dan hou ik je vast. Dan zal ik je dragen zolang ik je dragen kan, mijn kind.…

Ik weet van water niet het wrak dat peilloos diep daar ligt verloren, de duur van zoveel nacht. Verborgen groeit een kilte onder golven bij. De sleep van zo een dood zo rusteloos beschoren stort zich in mij uit, roept als ik niet wil horen hoe 's nachts het water stroomt hoe onweerstaanbaar over ------------------------------…

Wim, wat wil Willy weten? - Wel Wilfried, Willy wil weten waar Wendy woont. Wendy woont waar Wilma werkt. Waarom wil Willy weten waar Wendy woont? - Wel, waarschijnlijk wil Willy Wendy waarschuwen want Wendy's Walter wil wat...! Wat wil Walter? - Wel..., Wilma! Wablieft! Werkelijk? Wanneer wordt Wendy wakker! - Wanneer wil Willy Wendy waarschuwen…

Soms begint het dan te stormen in mijn hoofd word ik van mijn rust beroofd wil ik naar voren of naar achter naar omhoog of naar opzij steeds weer sneller dan weer zachter beetje depri beetje blij zo vreselijk onrustig weet totaal niet wat ik wil zo loop ik maar iets te schreeuwen volgend moment ben ik dan stil ik ga nu meteen…

Ik ga altijd met zijwegen kom nooit eens op rechtdoor zie nergens een richtingwijzer loop zelden in een anders'spoor ik kom vele dingen tegen maar nooit waar ik wezen wil misschien is dat wel de bedoeling daar stond ik eigenlijk nooit bij stil mijn voeten gaan gewoon vanzelf ik zie voortdurend om mij heen waar ik nu weer zal belanden…

Als 'het weer' niet zou bestaan, waarmee zou 'n gesprek dan beginnen? Om een eenvoudig praatje te slaan zou men iets anders moeten verzinnen. Welk thema, welke belangen zouden dit onderwerp vervangen? Misschien sta j'ervan perplex, maar 't is niet liefde, en ook niet seks. Door 't weer' wordt vaak het 'ijs' gebroken bij de meest…

De laatste woorden zijn gezegd. De laatste foto is verscheurd. De laatste tranen onderdrukt. De laatste kans voorgoed mislukt. De laatste sprankel hoop verbeurd. De laatste bladzij omgelegd. Een mooie droom uiteen gespat, de mooiste droom die hij ooit had. Nooit is hij zo bedroefd geweest. Nooit eerder voelde hij zo'n pijn. Nooit heeft…

Niemand kan ze nog verdragen. Wat zou er verkeerd mee zijn, met de plooitjes van het leven? Rimpel, asjeblieft... verdwijn! Niemand wil je nog dezer dagen. Alles moet nu gladjes en fijn. 't Leven valt zowat in duigen als maar iets ons lijf ontsiert. Toch zijn rimpels de getuigen van al 'n tijdje 'hier' te zijn. Niet het meest rare…

Inspiratie komt in vlagen, soms vanzelf, soms in geen dagen. Maar vandaag is zo'n dag dat ik weer proberen mag eens iets op papier te schrijven. Echter, zonder overdrijven mag ik zeggen, 'k heb vandaag weer zo'n poëtische vlaag. Gauw, een pen en wat papier! 'k Voel me net een avonturier dwalend tussen frazen, zinnen, woorden schieten…

O winden vier, o vruchtbaar wicht Mijn lijst van liefdes is zo lang Ik bleef te vaak als enigst kind In dromen achter het behang Doch sinds een jaar of zes Heb ik een appel, pret Als zij uit liefde zegt Gij vleit der minne slecht Ik ren dan snel naar een sonnet De geest der schoonheid is mijn vreugd Een schoot die rood mijn hoofd opzet…

Zeg, heb je 't al gehoord van hem? Ik heb het ook maar van horen zeggen, naar 't schijnt heeft hij haar verlaten zonder ook maar iets uit te leggen. - Oh ja? Maar weet je 't ook van haar? - Klaarblijkelijk nam zij 't niet zo nauw - met liefde, seks en huwelijkstrouw, - ja maar, en dan nog met een vrouw! Oh, 't is bijna niet te geloven…

Enkele vlokjes, dwarrelend, aarzelend schijnbaar bang de grond te raken dansen in de ijle januarilucht als een wilde vlindervlucht tussen takken, over daken voor het nog onbekende beducht. Maar dra komen ze met velen doelbewuster, vastberaden om van bossen, velden, daken onze dromen, ons ontwaken van ons denken, onze daden een breughelschilderij…

Wie denkt dat hij een god is In het diepst van zijn gedachten Kan beter even wachten Of het niet de Duivel is Wacht u voor u zelf te doven Er kan nog een droom aan komen…

Musje op je ijzeltakje wacht je stil, ineengedoken deze koude wintermorgen tot de zon is doorgebroken. Wacht je tot het ijs gaat smelten tot langzaam de dooi begint wacht je, eenzaam wintermusje op de milde lentewind. Wacht je op het nieuwe voorjaar op het lengen van de dagen droom je van een warmere wereld vol van licht en welbehagen...?…

'Hier nog een takje, daar nog wat mos', alsof een sprookjeswereld zich ontvouwde. Mijn ogen lieten geen enkele beweging los als onze pa het kerststalletje opbouwde. 'Zetten jullie de schaapjes neer hier en daar'? Daar hadden mijn zussen en ik op gewacht, in de kerstboom hing hij nog wat engelhaar en ons make neuriede zacht Stille nacht. Geen…

Wat deden die herders daar 's nachts in het veld? Zij telden hun schaapjes, zomaar voor de sport, zij telden, maar kwamen er zeven te kort, misschien hadden zij beter bij daglicht geteld. Wat deden die engelen daar 's nachts in de lucht? Zij zongen hun liedekens vloeiend en klaar, zij zongen de lucht uit hun longen voorwaar en botsten op zeven…

Al van 's morgens bij 't ontwaken hebben wij er ongevraagd mee te maken. De wekkerradio springt nog maar aan en je krijgt, al ben je nog niet op de been, al een portie reclame over je heen. Als je dan monter de weg op gaat proberen borden langs de straat je schaamteloos te overtuigen: Er gaat een wond're wereld voor je open als je deze auto…

Woorden hebben menig hart gebroken, woorden slaan wonden, woorden doen pijn, kunnen als vlijmscherpe messen zijn, woorden geschreven, woorden gesproken. Woorden geopperd zonder enige spijt, verwijtende woorden, ze kerven de ziel waardoor liefde vaak in haat verviel, woorden van gramschap, woorden van nijd. Hoe deugddoend, hoe warm zijn zalvende…

Ik heb het zo-even nog geweten, 'k zei het al meer dan duizend keer, hoe kan ik dat nu vergeten, wat was dat woord nu ook al weer? 't Heeft met 'ik weet het weer' te maken, oh, wat kan dat nu toch zijn, 'k ga het schreeuwen van de daken als het terug komt in m'n brein. 'k Probeer met allerhande zinnen, ik pieker mezelf half dood, ja! daar…

Lachen kan 'n mens zo'n deugd doen, het doet je uiterlijk al zo goed. Je hoeft je dus niet af te vragen wat 't met je binnenkant dan wel doet. Soms eens goed te kunnen schateren, geen belachelijk idee. Liever buikpijn van het lachen dan van griep of diarree.…

Ik zoek je voetstap in de leegte, roep je naam tegen de wind. Ik ga naar plaatsen waar jij was wetend dat ik je er niet vind. Ik graaf herinneringen op, reis terug in het verleden om jouw grootsheid weer te zien in allerhande kleinigheden. Toch ontwaar ik stille troost, ondanks pijn en diepe smart daar ik je niet ver moet zoeken want…

Ik wil graag een 'hoekje hemel', een heel klein stukje paradijs. Maar heeft een ticketje naar Eden, door wat wij hier op aarde deden, niet een veel te hoge prijs? Is hemel slechts voor heiligen en kwezels van dees' aard, wordt voor ons, gewone zondaars, voor mensen zoals u en ik er geen klein plaatsje bewaard? De hemel zit vast barstensvol…

Drie schaduwen sluipen in die nacht door het vredige gehucht beladen met chocola en speculaas. De schimmel, Piet en Sint-Niklaas. Zij asemen kleine wolkjes in de kille najaarslucht. En balanceren op de daken als de maan schijnt door de bomen. De heilige man graait in z'n grabbelzak naar marsepein en zoet gebak en strooit in wachtende schoentjes…