Alle inzendingen van Fred

het is niet eerlijk ben je net heerlijk bezig met liefdesverdriet doet wereldwijd geweld alles teniet stop... of ik schiet…

haar handen grijpen in elkaar van pijn zij is niet gewoon zij is wonderschoon zij heeft mij geraakt en mij volkomen mismaakt met haar handen van fluweel…

ik wankel door het leven ik wacht geduldig op een antwoord maar dat duurt wel even…

jij ging weg, afspraak en mijn werk zat er op het liefst waren wij gewoon gebleven…

achter laten de rand het bos, de bomen en de struiken bijna, de bloesems ruiken rekkend naar leven de dood voor altijd parkzicht, het duurt maar even…

jouw sterrenogen drijven de spot met mij zacht tik je me aan je houdt me vast je laat me gaan en steeds weer, als ik verdwijn, wil ik terug en bij jou zijn het gaat niet voorbij een vleugje jij…

jij en ik weten, wij spelen een spel wij spelen met elkaar jij en ik weten van de verwondering van de betovering jij en ik weten dat de glans in onze ogen gebroken kan worden door een enkel woord ononderbroken begrijpen wij het wel onverdroten spelen wij het spel…

ik heb vandaag de spade ter hand genomen en het gat gedicht…

ik zie engelenhaar besmuikt en giegelbaar jij loopt op tenen en niemand maakt bezwaar jij wandelt ranke benen en buigt voorover borsten tot in de hemel, jij bent echt niet te rijmen uitdagend licht ik op jij spettert oogverblindend, ik wil ondeugen…

kind van mijn kind zoon van mijn dochter ik ben een ouwelul opa, leven voorbij maar in zijn ogen zie ik sterretjes…

de avond valt en ik in slaap elke dag bijna dood doch, heel snood wakker ik mij de volgende dag aan om er toch maar voor te gaan elke dag ga ik dood afscheid in de dop eens sta ik niet meer op…

jij slingert jezelf als een ondeugend aapje van tak tot tak en hoog in de boom daag je me uit je vlooit de hond en de kat je klooit met mijn gemoed op een vreemde manier voelt dat goed want jouw jeugdige overmoed zegt stoute ogen en steels voorovergebogen dat je weet wat mij beweegt dan zeg ik amen ja, dit is liefde…

zij verzamelt vogelhuisjes en windjammers zij is excentriek te jong en ziek maar ik zie die glimlach als zij struint in de tuin knipt alles kort en klein zij verzamelt takken, zaden en noten niets gaat naar de kloten alles heeft een waarde alles zet zij in aarde…

de pasgeborenen de bijna doden niemand weet waar het heen gaat maar dat wij heen gaan staat buiten kijf uiteindelijk verliezen wij ons lijf…

hee Ahmed hoe voelt dat nu jij probeerde democratie met woorden maar je eigen broer dreigt je te vermoorden met duizend bommen en granaten bij de bakker, de slager en de groenteboer gewone mensen in rijen in straten een kind wacht op brood…

daar sta je daar ga je zomaar onderuit zie maar vooruit naar de ogen die je sluit ogen blikken lijk…

jij dompelt mij in vervoering ontvoert mij in ontroering jij rijmt de onschuld parelmoer gepenseeld in ogen die niet spelen met mij, je bent jezelf jij bent niet van mij en toch ben je mijn meisje…

vier stemmig geklede heren laatste gang de bloemen die je niet kreeg bij leven en welzijn anoniem vermeld in gemeentelijk schrijven dood gelijk een ander laatste bloemen en een knik van de doodgraver…

de storm is eindelijk gaan liggen het blad dat valt valt stil onopvallend en de grond staat het toe in hopen rond de bast, een kruin kreunt ongenaakbaar naakt en staat vreemde vogels toe de takken te bevolken ik zie vleugels in wolken…

de schepper schiep op toen hij mij maakte ik heb pijn in mijn kop als hij een fabrikant was geweest stuurde ik mezelf subiet terug vanwege garantievoorwaarden de kanker in mijn lijf verlaten door mijn wijf kinderen die ook niet wisten hoe ik mij als ouder moest gedragen leg dat maar eens uit en ik ga verder zo onvolmaakt als ik ben…

je slaat je vleugels uit en schilvert zilver je slaat je vleugels uit en schittert goud omhoog, omhoog hoger dan de zon jij vliegt hoger dan ik kon vlinderkelief neem mij mee naar de zon…

het is niet voor niets een slaap rechtvaardig maar voordat ik waardig onder een dekbed verdwijn heb ik de ochtend nodig en ik druk op een knop morgen sta ik weer op wekker wakker…

ga maar terug naar jouw meisjesdromen een prins op een wit paard te lang werd jouw leven beladen met verwachting hee kleine meid ga maar lekker slapen…

het liefst zou ik bij je zijn zo vredig als je daar ligt en stil sta ik aan de rand van jouw wereld jaren tellen niet meer en ik wil weer alles opnieuw beleven…

ik begrijp nog steeds niet wat er verkeerd ging ik was een kind op de step hard om de hoek andere kinderen telden de seconden maar ze telden te snel en ik verloor de race ergens werd ik een man, volwassen en overal haar heb alles afgeschoren schaam mij voor die streek ik laat alles weer groeien en dat is zo kinderlijk eenvoudig…

de warmlauwe zon verdreef langzaam de laatste regenflarden dampend stond jij daar, een zijden huid glinsterde onder gouden lokken een hemelsblauw meisje stond trillend in de lucht ik strekte mijn armen voor een stralende ontvangst en ik verdronk in jouw ogen…

onbewust droeg ik mensen naar hun graf ik hielp hen nog te leven, maar dat leven was een straf met de dood op de hielen draag ik zwart en ik maak het af…

ik blijf altijd van je houden verticaal en horizontaal ik blijf altijd van je houden…

ik ben geen taaltovenaar ik ben niet literair hooguit literaar ik ga niet zo ver dat u mij hoogverheven acht ik raak hard, ik ben zacht als ik thuis kom doe ik de deur achter mij dicht, welkom…

kanaaltunnelontsteking voorhoofdsholteonderbreking prachtwoordenboek onderzoekbroek ik spreek rare taal ik spreek ware taal ogenblikkenlijkschouwing ik spreek een dode taal geen kaas van gegeten…