Alle inzendingen van Fred

Je stelt je op een weg in als een liniaal, maar rijdend door het landschap van Noord-Frankrijk geven de kaarten alle van bedrog blijk: wij ronden bocht na bocht - maar verticaal, waardoor wat ons omringt te kantelen lijkt als wij de hoeken omslaan naar beneden. De heuvels openbaren zich allengs als treden. Een trap die om en om naar aarde en…

Bestaan vangt aan met woorden ademhalen opdat wat om ons heen is wordt verstaan. Wat is en schijnt laat zich pas gadeslaan als chaos wordt ontbonden door vertalen. Uit nevels breken zich begrippen baan. Maar lichten doen, al naar ze feller stralen, wat hen omringt verdichten. Wij verdwalen dus toch; wat taal omhult doet hij de dampen aan.…

Zoals de kat met haar slachtoffer speelt, Zoals haaien doldraaien bij de geur van bloed, Zo vindt ook de grote vleesetende aap, De kroon van de schepping, Genoegen in sadisme en vernedering, Gevoed door haat of verbittering. De sleutelwoorden zijn religie, racisme of eigenheid, Maar het roofdier verliest nooit zijn geaardheid.…

De dood is niets, ik ben alleen maar naar de andere kant. Ik ben mezelf, jij bent jezelf. Wat we voor elkaar waren, zijn we nog steeds. Spreek mijn naam uit, zoals je dat altijd gedaan hebt, zonder extra nadruk, zonder droefheid. Praat met me zoals voorheen: niet plechtig…

Ik hou je wakker tot ik je schroom overwin en als ik dan zachtjes trillend begin je waakzaamheid weg te strelen halen mijn nagels over je rug de woorden terug die ik eerst van mij zelf liet strelen.…

De zon is opgekomen. De wilg, nog zonder blad, wordt in het licht gevat en laat zijn takken stromen. Traag breekt de middag aan. Heeft iemand zoveel uren met naar een wilg te turen ooit vruchteloos verdaan? De lucht trekt rose dicht. Niets valt nog te verlangen dan dat de wilg zal vangen de laatste schilfers licht. ----------------…

Het zeewater stroomt mij door de aderen, dat weet ik zeker. Ooit was ik in een vorig leven commandant van het gepantserde ramtorenschip De Buffel. Ontelbare keren stond ik er op het dek meedogenloos bevelen schreeuwend naar de bemanning om een vijandelijk schip onder de waterlijk goed lek te stoten. Ook al ligt het schip nu voor eeuwig…

Een vrouw. En kinderen. Duizend mensen daarbij waarmee je om moet gaan. Hoe langzaamer het hart gaat slaan hoe voelbaarder worden de grenzen van zijn gebied. Het eens intense verlangen om door het bestaan de weg in samenhang te gaan - verviel het, met veel andere wensen? Wat ridders deden doe 'k vandaag - een draak verslaan, molens bevechten…

was het kwijt de richting, de strijd opgegeven en dan krijg je, zo maar een kleinkind in de schoot geworpen ik blijf nog maar even…

het afsterven is ingeleid mijn rechterbeen kent een rookvol verleden tijd, ingehaald door een reutelende wekker en dan neem ik nog maar een neut voor de doorstroming maar vooral voor de leut dag been waar ga je heen ?…

de dood is een gokje wanneer ga je van je stokje loop je net gezellig in de koopgoot slaat je hart hard over en ga je gewoon, zomaar dood lig je terusten in je bed en vind je jezelf de volgende morgen ingeslapen sterven is leuk ik lig in een deuk…

in het voorbij gaan streelde ik je lijf een hand zacht jij wachtte af en ik kreeg meer dan ik dacht ik geef toe ik wil je maar ook de tijd en dan verdwijnt de droom uitgeslapen word ik hard wakker…

ik dacht je te zien ik heb niet gekeken…

er zijn mensen die niet weten ik tik een ei op de rand van de pan peper en zout, een snufje kerrie ik schrijf niets op een broodje schuif ik mijn gebakken eitje mooie woorden verlaten mijn mond na een gretige beet…

ik ga geen brochure downloaden om mijn brood van beleg te voorzien…

de omloopsnelheid de onvrijheid van aanwezig en vluchtig verloren sporen ik doe niet luchtig krak.......... zoveel gekrakeel en weinig toneel bij zoveel water en wijn…

ik kijk niet meer jouw engelengezicht liegt de hemel tegemoet…

ik heb met niemand iets ik heb met iemand niets door dit te schrijven kan ik mezelf blijven dus, als ik niets had geschreven dan was ik gewoon mezelf gebleven…

door de bocht te ver gezocht was jij wel echt blond…

maar laat vooral niet het achterste van je tong zien ze schrijven je kapot…

ver weg in de staalblauwe lucht zingt een lied een deerne schoon als ochtendnevel danst in vroege sterren, haar vederlichte rokken ruiken kruidig en handen met passie onherkenbaar verkeer raast versnellend onheilspellend een wisse dood tegemoet, maar niemand neemt de tijd om ook maar ergens bij stil te staan…

Hoe vlinderlicht het licht over het nauwelijks groen zo pril als ik waartussen ik begon aan mijn seizoen De toon van 't groen werd diep de tuin kwam vol geluid wat wat mij riep bedrieglijk riep liep met de knoppen uit Hoe kort o argeloze voel je de zon maar branden nog tuimelen rozen over rozen ze roesten aan de randen Straks valt…

zij was een schat van een kind totdat ik er achter kwam dat zij haar Spaanse hondje koeioneerde en haar kat buitensloot, levensgevaarlijk liet oversteken op een drukbereden laan toen viel het in ongerede geraakte kwartje en gaf ik geen cent meer voor jou…

maar soms ook niets wat heb ik aan mijn fiets hangen, Duitse belangen tot slot, doorgeknipt laat maar lopen…

op weg naar de supermarkt hoh-gehakt in de aanbieding tweewielerend, rood asfalt ingehaald door buslijn 25 besef de macht als ik mij voor het openbaar vervoer slinger, gehakt maak van mezelf ik heb dat, soms en dan zie ik van opzij dat iedereen op weg is naar de supermarkt…

een tuin vol bloemen zonverlicht zoemt gevleugelte en wij lachen de dag voorbij ik zorgzaam jij huisje, boompje, beestje en dan verlies jij jezelf in sekte onzeker lever jij je over aan een gekregen beeld een tuin vol bloemen gebroken lach jij smeet mij aan diggelen kleurrijk, dat dan weer wel…

glinsterend tegenvlak met de vraag of er nog gemorreld moet worden stoppels gekortwiekt lippen in glanzende lijnen wimpers zonder klontjes geur, kleur en fleur avonduur tegemoet een avontuur in spiegelschrift…

het smalle ochtendlicht deinend de duinen de zee met mijn ogen dicht leven in puin en schelpen gestrand in bloedrode golven…

nu nog kom ik er langs de ramen, zo vaak gezeemd een mens op de bank ze keek naar buiten ik kijk er weer van op tweede etage ze keek naar buiten maar kwam daar niet graag nu nog kom ik er langs maar de straat is leeg…

eeuwen oud, bomen omzomen het graf de dood heeft mij mijn leven ontnomen voor straf geen woorden vuil daar lig ik dan ongerijmd…