Alle inzendingen van Fred

onzeker zoeken, de jeugd in een notendop pinda's pellen en zoete Spaanse wijn, de vloer kraakte het maakte niet uit of het smaakte, naar meer, dat dan weer wel wat over blijft is de terugblik, halve liters…

dichten is verward een opening zoeken de wijsheid in pacht altijd al gedacht dragend, zeer geducht de lezer bevrucht en, als het zo uitkomt, op tijd rijmen…

ik vraag me af als leven slechts tijdelijk is waarom gonst het dan zo in de bijenkast en krioelt het in de mierenhoop ik sta daarbij stil, in verwondering…

daglicht doet pijn, zij wil het niet meer zien en schuift de gordijnen toe schuilend in de slaapkamer krijg ze kopjes van poezenkind en ze voelt zich veilig, want dit is wat ze verwacht de gordijnen blijven dicht slechts een peertje dat de hal verlicht strohalm naar de straat waar ooit iemand langs moet komen…

er worden geen lessen in gegeven verliefd, verloofd, getrouwd kleinkinderend verwacht men nieuw leven maar je hebt er nooit voor doorgeleerd fenomeen, nachtjankend kind het houdt je wel wakker en niemand waarschuwt voor de gevolgen…

draaiend, tabak in vloei een laatste nog en een borrel dat moet wil ik slapen gaan…

zij leeft in een donkere wereld als de zon opstaat schuift zij de gordijnen naar het midden van het venster haar ogen verdragen geen ochtendstond haar ogen verdrogen bij zoveel verdriet het licht ze ziet het liever niet…

ruzie, de snelste vorm van communicatie duidelijk, woorden…

en daarna nog twee want god allemachtig wat ben je prachtig ook al ben je tachtig ik wil met je mee…

oker ook, felblauw en een ringeltje wit rimpelend straten wolken en de zon klautert beschaamd vanachter de grens met Duitsland overstijgt ons nederig land en kletst bekend rood, eind einder, een zee sist dag dag…

ik voel het licht als warme lampen, deinend in geboortevocht naar boven, de strijd naar boven, weg van de bodem geluidloos stoot ik op het donkere ijs en zink weg in vergetelheid…

dat plotse besef hier en nu een helder moment is dit alles beleefd, meegemaakt ? en dat kind dan in mijn hoofd.....…

ik ben slechts jouw hulp in de huishouding maar vandaag wandelde je met mij in het park een kwestie van vertrouwen en dat deed mij goed volgende week leer ik jou boodschappen doen in de supermarkt op het plein dat jij vreest ik wil je weer tussen de mensen plaatsen, je zelf vertrouwen dat zal mij goed doen…

een gedicht is een gat minder maar ik maak er wel plaats voor ondanks dat er steeds minder dorpen zijn snelwegbedrijventerreinen ik vlucht in horizonvervuiling in de trein kijk ik steeds minder uit het raam…

je ligt daar, zij aan zij her en der kauw je na wat je voorgeschoteld werd het rommelt in je onderbuik oprispingen zijn je deel je komt niet uit je woorden er gaat niets aan jou verloren in het voorjaar word je geschoren heb je niets meer te zeggen want je denkt dat je bent bevrijd van gedragen lasten schaapje in de wei wat ben je…

ik veeg, klop en zuig ik stof af, dweil en zeem ik zie de mens pleinvrees incontinent zuurstofslangen broze botten ontkracht ik veeg, klop, zuig, stof af, dweil, zeem en steeds weer zie ik een mooi mens van wie ik node afscheid neem de glimlach is daverend tevreden fiets ik op huis aan…

oordeelredactie beeldverschijnenbezoekers en daar sta je dan of niet, natuurlijk je kunt ook op je bek gaan moeten ze je niet…

gekluisterd aan haar zitplaats weet ze de wereld kleiner dan voorheen het park, net over de kade, onbereikbaar ze weet nog van vroeger aan de hand van haar vader de kinderboerderij, lammetjes en een kalfje, moe van het geboren zijn rest slechts een raam, voorbijrazend verkeer en de postbode de oude dame is moe…

de redactie kan het niet meer aan er wordt teveel geschreven daarom zet ik het mes in u hartenkreten en netgedichten zullen moeten inleveren elk zo'n twintigduizend al dan niet via natuurlijk verloop dat betekent dus dat u dood mag vallen, komt ons goed uit het snelsonnet, de Big Mac van de vlotte schrijver, verdwijnt van het toneel…

het ging om de knikkers tientjes, eenlingen, vijfjes en stuiters de laatste won de pot kaarten met sigarettenmerken Camel sloeg alles bedeltjes, metaal was drie keer plastic, want minder waard verstoppertje conservenblik plat getrapt ver weg geworpen na drie keer raspen over het putdeksel en degene die 'm was zocht achter het hek…

ik ben gesloten doe geen toenadering ik doe niet open…

ik denk dat ik niet meer geloof denk ik geloof ik het rechte pad blijkt krom, als een hoepel ik ben van god los en het voelt als een bevrijding…

het is een pose, aangemeten verhevenheid een regenbui maakt ze net zo nat als u en mij…

ik zie mijn moeder de dood is in haar ogen een sterfbed ter beschikking gesteld door de zorg ik zie haar vraag en ik antwoord "weldra ma" en toen ging ze, zomaar…

voor wat het waard is de waard en zijn gasten, niet op hun waarde geschat eens doolde een geest, onnavolgbaar in woord en gebaar, vrouwen, drank en gezang, eens hebben we het gehad er waart niets meer, we zijn er geweest…

gaat u maar voor gebaarde ik weids en ik fietste haar glimlach naar de andere kant van de stad ik gaf en kreeg…

gehaaide koeien koeionerende haaien verschil moet er zijn maar is dat er ook er zijn vissen die grazen en vee dat toehapt…

ik proef de argwaan aan de deur, de eenzaamheid spat mij tegemoet ik laat ze meestal beter achter tevredenheid doet mij goed doch thuis gekomen maak ik mij zorgen…

heeft u dat ook het besef van wat is er eigenlijk gebeurd hoe kom ik hier en waarom vooral waarom kijk ik terug ben ik al zo oud, flitst het door mijn hoofd gisteren nog luisterde ik gespannen naar frequentie-wegfietsend radio Luxemburg "Bits and pieces" genoot dit menschke van The Herd, "From the underworld" waar is die tijd…

Indrukwekkend, Daar zijn ze goed in, De Chinezen Karaktervormend, Daar zijn ze goed in, De Chinezen De bobo's op de tribune Stelen de aandacht, Een camera kijkt geil Er wordt een spel met u gespeeld, Daar zijn ze ook goed in, De Chinezen Het gaat om de knikkers, Dat hebben ze echt wel in de gaten, De Chinezen…