Alle inzendingen van Fred

morgen, ja morgen ga ik u raken morgen, als de ochtendstond naar de tandenborstel grijpt om onwelriekend te verdoezelen als u dan, ondanks weer een smerig etmaal voor het slapen gaan, denkt, ik heb het gehad, wacht dan morgen af ik heb nog een paar nare woorden voor u.…

ik dicht u niets toe ik zou niet weten hoe maar dat ik dicht klap in de wetenschap een koe roept boe dat doet er niet meer toe herkauwen heeft geen zin etcetera, vul maar in…

conflict, oplossing, overbodige ballast overboord, terug naar de essentie een man en een vrouw, meer niet niet ter zake doende religie, ras, geaardheid het gaat om voortplanting waren het de eerste twee mensen of zijn het de laatste twee wat is het probleem ?…

oogt zo fragiel toch tors je met gazen vleugels en bepoederd lijf een leven naar de zon in onnavolgbare vlucht jij prachtvol naar de zijden draad van je kinderen want zij hebben geen schuld…

op het gevaar af dat men mij niet begrijpt dat een brandende peuk aan mijn vingers ontglipt verzonken in rust lekt het vuur aan mijn schenen tot as zal ik wederkeren maar alleen als ik in slaap val en een sigaret rook, onachtzaam dat is dan eigen schuld gebocheld door het leven maar wat nu als men dramt herhaling, kracht en macht…

ik keek nog even weer was van alles gebeurd extreem schiet alles aan flarden en morgen schijnt de zon en ik besef het nieuws komt altijd te laat ik zie het somber in, de nacht, wellicht te laat misschien moet mijn tv afgeschermd…

ik verwacht een schadeclaim de toiletpot voert niet meer waterdicht af, een bolwerk brokkelt af mijn troon staat op instorten, geel kleurt de onderkant van mijn bestaan gestadig drupt mijn schijthuis lekkend en vlekkend de benedenbuur gillend naar zijn plafond zijkerds zijn het, zijkerds…

geluk vraagt om verdriet ik wil je ik wil je niet aanwezig zijn dat doet zeer dat doet pijn mevrouw, mijnheer ik ben even weg verken heg noch steg neem mij niet kwalijk…

morgen, ja morgen kom ik weer kom ik om, mijn hart doet zeer maar ik schrijf wel op uw lijf ik beklijf en verblijf, hoogachtend…

ze heeft alles al geprobeerd lijm, mes en scheerapparaat maar de bikinilijn weet van geen wijken deze dame zal aan haar stoppels bezwijken als ze haar best doet heeft ze een streepje voor maar gladweg verdwijnt haar snoet in de dame met de baard…

die paarse kleur de aarde in geur je ziet hem bijna niet de parasiet wat een prachtschubwortel mooie plant zeldzaam in Nederland je moet er wel oog voor hebben anders loop je er zomaar voorbij…

de avond valt ik groet de schemering en haal de nacht door naar de morgenstond ik glinster goud in de mond want ik lach naar een nieuwe dag…

ik heb een hekel godsgruwelijk aan uitgezette lijnen uitgestippeld zet ik mij af ik kweel niet in kwatrijnen wacht mij af ik schuw geen vijand ik zal u nog verbazen ongekende woorden verdraaide feiten verkeerde been…

ze zijn er ondersteboven van de natuurliefhebber die zijn voet plant op het verkeerde moment op het verkeerde pad…

niet om gevraagd maar daar sta je dan wel met je spillebeentjes de wereld aan je voeten pa en ma die je een zetje geven naar het leven zo godvergeten ongewoon hetzelfde patroon zij vallen weg en ik schuif de nota door…

hier sta ik dan, aan de rand van het wellustig papier, omgeven door vibrerend publiek, zoemend de vraag naar mijn hand en dan verzin ik onzinnig uitzinnig virtuele lijven, juichend bij elke sinistere hersenkronkel, kwade kwabben, pijnlijk pinnig ik dicht u de adder aan mijn borst, onderwijl de madeliefjes in wandeling afvragend in verwondering…

de linies sluiten aan en men drijft het op de spits aanval, beste verdediging sport verbroedert generaal pardonneert voetbal naar oorlog de bal is rond vrouwen zijn gemeen maar kunnen niet voetballen buiten spel…

Verdraaid, het is waar ik kan alles kwijt in deze taal, maar (ik) verlies mij er niet in. Zoveel mogelijkheden, zoveel mogelijk, heden. Oppervlakkig spring ik in het diepe, verzuipen kan gewoon niet, tenzij ik in een afgelegen bar te diep in een glaasje kijk. Nuchter bekeken is Nederlands uw en mijn taal, voertaal, moerstaal. Maar…

de oliegevulde radiator verwarmt mij bij katers en poezenkind snorren als een ouderwetse kachel eelt op mijn linkerschouder heim weet de papieren kolenzak, gevuld met glimmeringen.…

mijn schat mijn hartendief ik heb je lief ik doe je wat aan ik ben met jou begaan voorspel ik wil je wel…

ik moet je dood slaan want je zint mij niet de opgerolde krant slaat hersens in onheilspellend zoem jij rondtollend mijn hoofd zo kan ik niet slapen ik moet je dood slaan…

uiteindelijk heb ik je aangeraakt jij hebt mij mogelijk gemaakt op de ranglijst ging ik je voorbij en jij weer mij een vrouwe ingelijst fraai rijmt het niet doch erudiet eer ik mijn schrijvertje ben ik jouw blijvertje…

spelen op de man wilde zij, hartstochtelijk, het kwam er niet van dat was geen wonder, want de missionaris hield haar eronder…

Verstekeld in regels drong ik uw keuken binnen, snelkokend, illegaar. Lankmoedig stond u mij toe u te winnen, ach, een malende molenaar .... Wist u veel van de adder aan de borst, dat kan je toch niet verzinnen, ik ben een leugenaar ! Eerlijk gezegd, het is wel waar.…

schipperend tussen beemd en boot schrapend aan de kade roeiend met riemen die ik niet had laat ik los…

maatschappij verkankert ooit verankerd in waarden en normen aanvaarden, niet vervormen normen en waarden iedereen moet hier kunnen aarden dat is best wel moeilijk als je niets hebt te potverteren ook al denk je goeilijk ik kan nog iets van jou leren nu denk ik alleen maar wijs mij uit geef mij 7000 euro wegwijs…

het licht is niet eigen als zoon van de maan weerschijn ik in de tweede hand woon ik in het tweede huis leef ik in de onderwereld protuberansen verkleinen mijn kansen mijn gelaat is pokdalig gekraterd de inslagen waren hevig en ergens rijdt nog een karretje rond gevoed door zonnecellen…

wat voor naar zij overliep dacht ik, toegelachen door rode lippen lagen zij niet altijd in het naaimandje ? dit heb ik ooit als puber toevertrouwd aan een schrift in onverdeeld genoegen ik schreef slechts mijn drift collationerend lees ik mezelf terug, vind mijzelf in onzin…

de nachtvrouwen wenken veterretend gewillig poserend implanttieten zuchten zacht kom, kom naar mij de nachtvrouwen wenken schermen genot in beeld geschoren de schaamte voorbij nul zes, opgespoten lippen de nachtvrouwen wenken denken in eieren bieden appels kosten een rib…

ik schreef ooit een schrift vol van verlangen, geluidloos schreeuwde ik om aandacht ik vulde pagina's hele memoblocs de achterkant van een flyer en nog heb ik mezelf niet gevonden het zal wel even duren, vrees ik…