Alle inzendingen van Fred

de onbezonnen jaren voorbij bewaar ik jouw gestolen gezicht tussen wanhoopskreten in een lade in de kast soms haal ik jou er weer uit wat was je toch een plaatje…

de pijpen van mijn broek zouden graag dansen naar het pijpen van jouw rok hoewel het hemd nader is…

in de herfst van haar leven een witte tutu nog eenmaal het park met heimwee naar de bloesems van de Japanse kers en echt, het ligt nog vers in haar geheugen zij danst naar het pijpen van pa en ma, legt haar sluier af, ze weet het was een leugen scootmobielt naar de supermarkt alwaar zij rijdt over tenen…

het is zo simpel vanaf de geboorte zijn wij sterveling de strijd om macht geld en status is niets meer dan doodsgerochel en ik, ik geniet ik pluk de dag ik in de tijd…

ik wind er geen doekjes om waar het lekt moet je dichten…

daar waar bergers verdronken schepen lichten en jutters bergen werk verzetten, het licht van de zon verdrinkt achter de rand van de zee kust het duin een strand voetsporen weggespoeld de maan trekt onbedoeld aan het water…

het hart op de tong maar onder de riem bommen gegordeld die op afstand met een telefoontje alle waardigheid opblazen explosievendienst opgeruimd staat netjes het maakt geen eind aan het gedonder in de glazen er wordt geschreeuwd in de microfoon van het leven het gelijk moet gemaakt en dan ligt daar het kind van de rekening geraakt…

elke ochtend weer slapen mijn ogen ik wrijf het er in en er uit begin de dag met zout…

ik zou graag een gedicht schrijven zonder woorden, als muziek zonder akkoorden en een baspartij dan leg ik mijn pen terzij met bombarie en mimiek om even later over te drijven…

aan het eind van de dag weet ik dat ik eindelijk mag het juk van de arbeid ik mag het kwijt niet meer het werk op de korrel maar de bevrijdende borrel…

en als dan de man met de zeis staat en klopt, zacht indringend aan jouw deur, vermoei mij dan niet met je gezeur maak dan van de deugd een nood en ga doodgewoon dood…

het striemt, knelt en schrijnt vertwijfeld zet ze thee doet ze de was, gaat ze naar de wc krakkemikkige knie, bandage volgelopen enkels, ellendige bagage oud en wijs gerimpeld en grijs weet ze dat de pijn niet meer verdwijnt…

iemand vroeg mij laatst hoe laat het was, en ik zei 'je bent net op tijd'…

ik heb geen ballen die flonkeren ik heb geen boom met lichtjes ik kom deze tijd toch wel door ik geef er gewoon een slinger aan…

ik knerp driedubbel goud in de buidel gewonnen, toch ? hoog op het schavot wint verlangen een protserige plak en de onzin, nonzin waanzin knerpt driemaal goud in de buidel…

jouw naam wordt niet geschreven jouw naam wordt in lentelicht geweven ongebroken in stralende takkenbomen geef jij mij de zon, mag ik bij je komen jij bent de bosnimf van mijn dromen aan de rand ligt een weiland te stomen daar is het voor mij bij gebleven en het vee lijkt te zweven…

jij zoog het leven uit mij en ik lepelde mee jij pijpte naar mijn dansen je hebt me vernederd maar ik ben heel tevree…

zij weet van toeten en blazen zij rookt omdat longen moeten zij drinkt maar niet uit glazen zij staat op, net als u en ik uit de droom die slapen heet zij leeft in constante angst omdat zij van dat vlekje weet stadium…

weelderige lokken ruisende rokken benevelende geuren lippen in adembenemende kleuren jij liet mij staan maar toch liep ik achter jou aan…

hij is tachtig zij moet nog zes maanden hij raapt haar op als ze weer eens te snel is opgestaan maar zij kookt nog als een prinses ook al weet ze dat hij eigenlijk niets meer lust een perfect paar ze passen, bij elkaar…

de takken grijpen als heksenhanden naar jagend wolkengebroed naakt en ontbladerd glimmend, de regen gutst, miezert en plenst deze tijd van het najaar doet mij, meer dan ooit, verlangen naar de lente…

ik heb dat niet geschreven plaatste slechts mijn glas terug en daarbij is het gebleven…

gevangen in het blauwe ijs het lichtblauwe ijs geen gletsjer die de stilte breken kan het smelt het druppelt maar het ijs breekt niet…

als ik daar eindelijk lig met mijn wit gezicht gedrukt in een nog witter kussen dan zou ik willen dat ik een mop vertel en vervolgens, zonder zelfbeklag sterf met een schaterlach…

er was eens een schrijver van boeken de kunst kwam hem aangewaaid hij hoefde er niet naar te zoeken en heeft menig scholier genaaid want 'te deksel, waar vind ik dat uittreksel' de aanslag op de hemel was een ontdekking geweest men zou boekenschrijvers moeten verplichten om een en ander eens te dichten te laat voor deze ijdeltuit…

de tijd, ingehaald door het verdriet de tijd doet er niet toe een lach ligt bezonken de tijd, ingehaald door vandaag en morgen…

een sigaretje een borreltje voor het slapen gaan maar wat dan als je niet meer wakker wordt dan was het niet meer eentje maar je laatste ik lig daar soms wakker van…

ik voelde je, oprecht verdronken in ogen en slaapwaaierende lokken ik overspoelde jouw huid in daverend geluid kleef aan, zwaan en dons mij zachtjes naar de dood…

boodschappen, die moeten worden gedaan de aangeboden kiloknaller voorziet in mijn bestaan bio is mooi voorzien van gras en hooi ik doe bio de groeten boodschappen kosten mij een rib uit het lijf dus houd ik mijn poot stijf, ik zal wel moeten…

woord voor woord schrijft hij in kleuren emoties vloeien uit zijn pen in geuren aan de rand van een notitieblok trommelen vertwijfeld vingers woord voor woord schrijft hij emoties vloeien uit zijn pen en weet niet wat te zeggen…