Alle inzendingen van Fred

ik heb het ervaren, zuigend en kloppend gaat maar niet weg hangt in je lijf leven doet pijn…

ik zie de confrontatie al voor mij een holenmens en een wegwerpaansteker de uitvinder van het wiel en een Porsche Carrera verwondering in optima forma een oude dichter en de nieuwste flessenopener verwondering alom niet te filmen, zo stom…

ik zit graag op het duin helm beschermend, uit de wind ik volg de zon weerkaatsend de ondergang is kleurrijk gezwind dan wordt het langzaam donker en doe ik mijn ogen even dicht dat moment zie ik de zee het water, de golven, het wad ik draai om naar de lichten van de stad…

Kijk door een bril van problemen, die zit me als gegoten.   Trek ik het aan of stoot ik het goede af? Stel mezelf de vraag, “ben ik wel normaal”?   Kijk door een bril van problemen, die zit me als gegoten.   Wat zit er achter die bril? Want die bril is niet normaal.…

een graf gedolven zand hoopt zich op geen kant te gaan die bos bloemen, besef je, had je eigenlijk bij het leven moeten geven…

ik ga morgen plantjes kopen voor mijn lief in de tuin alles dat groeit en bloeit maakt de zon in haar wakker ik ga morgen plantjes kopen voor mijn lief in de tuin maar eerst snoei ik haar takken, zet ik mijn spade in haar aarde, morgen kust zij zijdezacht een brekelijke ochtend neemt het tere groen in haar handen…

het scharlakenrood, de zee kaatst terug het avondrood en valt terug in donkere dagen koppend grijze golven, de wind beukt in vlagen op het strand een man loopt de vloedlijn en stormvogels pikken de oogst een man loopt verloren waar ging het fout ?…

ik maak mijn broodjes klaar morgen moet ik weer aan de bak en, heel gericht schrijf ik hier nooit meer mijn gedicht net niet…

op zoek, naar een favoriet die is er niet vooringenomen een gaan en komen men komt er mee weg…

als de nacht, gezwicht, verplicht de zon toestaat mijn duistere woorden te verbleken dan blijkt dat daglicht is bezweken en de nachtschrijver vermoord…

Driehonderd gram voorgesneden jonge Goudse kaas in steeds weer hetzelfde aantal plakken Supermarkt, koelvak, verbazing, verwondering Ik beleg mijn snede brood met perfectie…

ik pleng mijn tranen hier voor u en de uwen voorschot op de dood eens zijn wij gelijken ook al bent u het daar niet eens mee inmiddels heb ik de klok een uur verschoven…

Ik ga soms slapen met de wens niet meer wakker worden want de droom is zoveel sterker dan zonneglorend leven van oost naar west een dag begint en zinkt weg in de Noordzee en een lijf in schemer de ratio zakt weg in een bed of op de bank opstaan is een optie…

de vorm is weergaloos, de windtunnel krijgt er geen vat op en niemand weet wanneer het uitkomt…

hij was er aan toe, de boekenkast na duimendik afstoffen zag ik mijn jeugd terug, science fiction, mijn tijd voorbij Jack Vance, Keith Laumer zomaar twee namen fantasie geprikkeld, het overdenken waard ik ga de kast weer in…

Het lijkt geluid dat nooit afwezig was: de beurtval van de peren in het gras. De wind haalt nog maar adem, maar die zucht voorspelt de gang van kan niet op naar sober. 's Ochtends nog september, 's avonds diep oktober trekt in augustus al het najaar door de lucht. Of 't blad nu is verzameld aan de voet of zich als dichte kroon verheft,…

nog eenmaal klinkt een klank van verlangen gemeenschap doet het kind sterven eens beleefd, gaat de dichter dood…

hoezeer ik ook dat ultieme gedicht zou willen schrijven ik heb er de kracht niet meer voor schreef immer in de nacht want daar vond ik de macht tot lijden en mezelf te laat terug dat was 't, doei…

woorden vormen papier waar de mond spuwt waar gal de lendenen verlaat ruzie is de snelste vorm van communicatie het gedicht is dood vormloos geef ik hier mijn titel bloot ik daag uit, een weerwoord is er niet dat had ik al gedacht…

morgen weer een dag op voorhand kan ik daar ongelooflijk van genieten regent het morgen tsja, dan ben ik niet te genieten…

tering, er zit weer een slavink in de tuin hang de lijmstok buiten en vang die vink met het blote oog zie ik staartmezen het hazenpad kiezen we moeten ons haasten voordat mussen een zinken dak ontvluchten simon zegt maak je niet druk als je hersens uitpuilen is alles stuk…

ik ga alleen maar door omdat iemand mij nodig heeft…

alles begint met een tien en daarna zak je af word je nimmer meer gevierd het kost veel vijven en zessen en dan heb je niets meer is dat alles? ja!…

we hebben alles begraven, mijn jongste broer en ik zesenzestig rozen een flesje oud bruin diverse snuisterijen we hebben het achter ons gelaten in de tuin dag ma, het ga je goed wij gaan, nog even, de toekomst tegemoet…

zij zit in stilte, langs het raam schiet de wereld voorbij foto's getuigen van een heftig verleden, ze kijkt er niet meer naar zij zit in stilte, haar leven is zomaar voorbij gegleden als afscheid glimlacht ze en zwaait achter het raam…

daar sta je dan geen blad voor de mond, genomen volkomen ontvankelijk stelde jij je bloot en de kritiek kwam, van alle kanten…

na vier biertjes heb ik behoefte aan een straf drankje het borrelt zomaar in mij op…

daar hang je dan het web kleeft aan, ook al ben je zo'n prachtige zwaan de brekelijkheid van het bestaan ziet in jou een lelijke eend…

ik had niet op moeten groeien niet volwassen willen worden, waar is het kind dat ik eens was stuiters en knikkerpot kaarten met sigarettenmerken bedeltjes werpend busje schrap, de laatste buut alles, vrij en nu ben ik gebonden, te groot geworden ik mis die step de luchtbanden sjezend om de hoek…

de aarde wacht niet op u de aarde verwacht en is geduldig verstrooid of begraven, u wordt verwelkoomd…