Alle inzendingen van George Knottnerus

Kritiek is goed Zelfkritiek is beter…

Koester haar Heb haar lief Laat je liefde blijken Denk niet te snel Ze weet het wel Knuffel haar Heb haar lief Laat je liefde blijken…

De tijd vliegt Of vliegen wij door de tijd?…

Wees zacht voor anderen, hard voor jezelf…

Voor het kind dat werd geboren met een lichaam dat verminkt was Voor de man die schreef niet storen en de dood zocht aan zijn stropdas Voor de oma eens trots moeder die nu kind is maar dat zelf niet weet Voor de merel die zijn lied zingt maar als antwoord slechts de stad hoort Voor de puber die naar rust dingt want het leven sleept hem voort…

Er bestaat een tuin Ontvlucht in mijn herinnering ’s Ochtends klinkt er de bazuin En het geurt er naar sering Een tuin waarvan ik heb gedroomd O, eens zal ik daar binnengaan Via een brede bomenlaan Die het gebied daar dan afzoomt Van mijn tuin Een tuin met een prieel Een tafel in een stille hoek Plek voor oud en nieuw bezoek ’t Goede…

Vergezicht tot aan de einder. Ooit zaten wij hier, schouder aan gezicht. Meer was er niet dan het uitzicht en elkaar Hoog boven onze hoofden zong de leeuwerik zijn lied. Nog zingt hij daar. Het uitzicht, de liefde waarin we geloofden, zijn nog even waar.…

Halloweens, sinterklazen Moederdagen, vaderdagen Valentijn en paashazen Wat van alles nog het meest Zonder over door te zagen Verveelt, verpest en afmat Alle dagen feest! ’t Maakt moe, der dagen zat…

Liggend in je vormen Jij in die van mij Voorbij zijn de stormen Genezen de wonden Geslagen door het woord Sprakeloos de monden Woord en weerwoord uitgeput Eindelijk van rede vrij ’t Woord gekooid, de zinnen los Vreeën we de hoofden leeg Hijgend, nu van daden Tot we niet meer konden Ondanks alle bomen Zien we weer het bos Laat ’t woord…

Gebroken glas Bloemknop geknakt Ik ben, jij was Je bent niet meer Ik dertig, jij vier Toekomst afgepakt Jij daar, ik hier Leven doet zeer Je leven liep dood Voetstapjes uitgevlakt Je zusje op mijn schoot Haalde jouw adem weer Gaf leven nieuwe zin Zij is, jij bent Daar geloof ik in…

Lopend langs de vloedlijn Het schreeuwen van meeuwen en de stem van een kind verwaaien in de stormwind Schuim rolt golvend naar ’t land, bereikt donderend het strand Keer op keer landt de zee En de branding bruist De verre einder als een lint scheidt het water van de luchten Wolken vluchten voor de wind Lucht je hart maar in de storm…

Door hier te blijven zitten Miezerig voor het raam Mis ik zo veel van het leven Een gil, een lach, een traan Door hier maar wat te staren Ogen zonder glans Kan ik niet verder zweven In sferen en in dans Door hier maar wat te suffen In denken zonder doen Kan ik toch nooit iets geven En krijg ik nooit een zoen…

Vocht en damp dalen neer Plots lopen wij door wolken Voorbij de tijd van wanen ’t Was mooi, maar doet zeer Vlaag en nat, ze kolken Druppels wissen tranen Als de storm is uitgeraasd, hangt in dat ene straaltje zon een laatste druppel aan een twijg Een parel blauw of is het goud? Een glinstering, een spiegeling van onze liefde, nu herinnering…