mag het alvast morgen zijn
zodat vandaag voorbij is
geen pijn meer en vergeten
wakker worden met de zon
op mijn gezicht
niet meer weten
wat gisteren is gezegd…
het met vingers
draaiende gebaar
rond lippen
het zogenaamde
sleuteltje
achteloos over
linkerschouder
geworpen
en de belofte
zijn nooit meer
uit te wissen…
mooi om te zien
hoe jij je een weg baant
in dit leven
alle kastjes en muren
ongelijk lijken te krijgen
vingers die eerst niet wisten
waar ze te leggen
nu een plekje vinden
mijn geloof in jou
bewaarheid wordt…
je bent hier veilig
dit is jouw nest
maar vergeet niet
ook jij hebt vleugels
alleen nog steeds
begrijp je niet
hoe ze te gebruiken
zo vaak heb ik
je voorgedaan
het uitslaan
en het stijgen
maar bij iedere poging
die je doet
ogen ze gebroken…
zo gewend ben ik
aan stilte
onzichtbaar in
een wereld overvol
soms raak ik iemand
zomaar aan
en vraag, toe zie mij
zie mij, als het mens
dat ik wil zijn
maar altijd weer
vervolgen ze hun weg…