Alle inzendingen van Gerard Castricum

Ik heb de dageraad verspeeld het woordenboek gepakt en opgezocht wat ik verspeeld had ik heb de dageraad verspeeld het goud laten ontglippen een dag gepakt die al was uitgepakt terwijl ik ooit de beker wilde ruim gevuld met lichtend dauw toen hoopte ik daaruit te nippen…

Het leven sloopt de geschiedenis van een polder en bouwt zichzelf een slaapplaats een sprinter passeert onderbroken grijs De Wadden een half affe verzameling woonblokken waarvan zelfs de voegen rood zijn gekleurd op de grens van vertier liggen sloten aan de erfgrens straks achter elke woning een boot heet wonen aan het water als…

In brons ben jij altijd en koud ik had je liever warm en oud maar eeuwig aan mijn bed gekluisterd zal ik stout mijn resten lijf aan jou verdromen.…

Beroofd van schaduwspel en luwte ligt ’t in de wind en heet nog plein vrees ik door kerk en cafetaria bekeken wie daar blijft steken wordt gezien vindt er geen reden tot flaneren zal dus huiswaarts keren zonder zich te kunnen zetten bij een boom met bank of op een knus terras daar waar de herberg was werd recht gesproken over roof…

Zit in mijn ochtendkrant van dood te lezen een vertroosting na de strijd die daartoe leidde werd verloren nauwelijks geboren licht te vroeg al uitgegaan een laatste vonk die zachtjes aangeblazen nagloeit in de tijd ik sluit mijn krant die aan de buitenkant druipt van het bloed……

Jij hebt jouw lichaam ik heb het woord dat vlindert door duizend gedachten gemoduleerd met jouw beeld met mijn verlangen ingespeeld op ieders verdriet daarbij heb jij nog altijd jouw lichaam en ik heb dat niet!…

Links rechts je mond en dan de zee de zon als een paal boven water de zonde nevelslierten regenvlagen zeezout striemend zand het kerend tij en een meermin die zich heeft laten kussen.…

Zit ingebakken in het vocht dat chemisch aanzet tot... maar hij is rustelozer geeft zichzelf privileges één als jager stelt zich aan als zot en spreekt in kreten zij wacht op zijn bezinning of gaat aan hem voorbij terwijl hij blind voor haar signalen alsmaar kwijlt dat windt haar op vindt hij…

Val tegen de wind in val de regen aan voel nattigheid en kou voel mij verraden tegen reistijd scheen onlangs de zon als ochtendlicht van laat september nu striemen regenvlagen zelfde tijd het wil niet dagen terwijl oktober net begon ik val de regen aan voer strijd met harde wind zoek woorden om terug te slaan ga druipend door het lint…

Water kabbelt zich uit beeld door haast en herrie overstemd om dan weer zingend te verschijnen alsof het nooit zijn loop verloor aorta van het paradijs dat als Breesaap moest verdwijnen het tempo geeft het afschot aan maar ook de plens die valt bij regen de wereld komt zichzelf daar tegen in stromen die de tijd verstaan de eerste…

Heel veel water schoont en zuivert van het kwaad wat in de boeken staat is als een leugen water schoont en zuivert wast onfrisheid van ’t gelaat maar zie de mens hoe zij daar staat met vuil gezicht gewond tot in haar ziel zij haat dat zij nog steeds bestaat zij bidt haar god dat hij ook haar verlaat zij bidt haar god om water…

In het rood een uitgesteld verlangen de ondergaande zon extreem in elke kleur buigt in de laatste bui een boog in purperen schemer wacht de nacht de dag is weer volbracht een volle maan in 't midden van de boog gedacht kleurt zich na 't wijken van de wolken zilver wanneer het spectrum dooft is een belofte neergeschreven het…

Ik oefen in het behoud van de soort streef echter bewust naar de orde van aarde een vruchtbare laag op gestold steen schimmels hebben een naam muteren tot een plaag tot menselijkheid tot heerser over leven maar in de orde van aarde zijn er schimmels… om het behoud van evenwicht…

Eén woord dat ik een plaats geef staart mij verlegen aan een beetje vragend weet je zeker vraagt het dat het hier is waar ik in dit verhaal moet staan want gisteren stond ik elders als stopwoord mocht ik gaan je streepte al mijn letters alle krassen overpeinzend streep ik nu andere woorden jou laat ik ongetwijfeld staan…

Wijzers tonen staand het uur waarin de stilte werd geboren dag en duur vergeten raderen laten niet meer horen dat een droge tik laat weten hoe de tijd wordt weergegeven de klepel hangt sindsdien maar zal zich nimmer storen aan dit stille leven…

Koolzaad teken ik tegen de weerschijn van de aarde als eenzaam geel in ’t zand ontkiemde in een grijze toplaag die eeuwenlang geconserveerd lag in het metersdiepe donker gekanteld en gekeerd draagt deze rusteloze grond de zonzij van een natte lente een solitaire plant als brandstof van een vreugdevol moment…

Terwijl ik nog droom van dat strakke gieren signalen door mijn lijf mijn spiegelbeeld vloekt nu elke verwachting struikelt over mijn zestigjarig verblijf een berekende kans de helft erbij word ik gewassen…

De ogen achter de bril zijn blindgeslagen door de dood werkloos liggen de glazen in een montuur dat uit de tijd schuift niemand neemt de bril op waagt te zien wat geen kijken is door glas dat cilindrisch is multifocaal en jampotdik geslepen de dode had de goeie ogen voor het doorzichtige stilleven in zijn opengeslagen verpakking…

Open deur een lege kamer wanden grijs de vensters halfgesloten ik twijfel zonder woorden weet ik mij zonder gedachten ken mijn hoofd een lege kamer wanden grijs de vensters halfopen dan laat ik woorden in in volle zinnen laat ze lopen…

Niet betreden gif vermeldt dit aarddeel is een belt waar de lucht vergeven ademt water zich mengt het vuur niet heet genoeg is vrij wappert de vlag vijf mei maar niet genoeg om het sterven te voorkomen…

De polder verschuilt zich onder een dikke laag sneeuw het ondiepe meer dat vroege vlokken spiegelde is niet meer zichtbaar in de ijzigste kou van maart breekt het ijs we spreken af na de sneeuw als de klei weer water draagt vol rimpelingen in de wind…

Ik ben weer terug terwijl het tijdelijk afscheidswoord nog na-ijlt mijn hand nog warm is van het geven hoelang… een maand een zucht want zolang duurt een maandlang leven nog enkele zuchten dus een laatste hand kan nu gelegd aan tekst die stilgezwegen wordt maar ingelegd wordt in de hand als druk gemeend dan heeft het aan het zwijgen…

Zoals zij is grootgetrokken uit de kleiïge bodem van dit aangespoelde land heupvol borsten zacht gelaat stem op hoogte zo danst ze het ritme van de wind van stil tot stormachtig tot ze mij vraagt te bewegen zoals ik ben een hark maar ze glimlacht mij in beweging en ik dans soepel als klei waaruit ik ben getrokken zoals…

Voorbij de boomgrens tussen mosgroen toch een berk reikend naar omhoog tot nauwelijks mijn knieën strijdend met de kilte en het daglicht voorbij het mos alleen maar rotsen dan de zee tot aan de horizon daarachter ijs met al zijn stormen rijk aan sneeuw en bittere kou tot er weer zee dan kale rotsen weer een boomgrens berken…

In dat tempo slijt de steen zijn ziel bloot tekent eeuwigheid en smelt tenslotte mee met sneeuw en zomerdooi vermengd met water zand voorbij een hand streelt blij de huid waarin de klei zich vormt tot stil genoegen…

Ieder voor zich spoelen straks op een ver van ’t strand gelegen vloedlijn eenlingen aan miljarden doden schrijft de krant die onder water niet gedrukt wil dus nu al is verschenen men tart het noodlot schrijft de krant start de motoren en verzuipt sociaal pruttelend in de file als een uitgestorven soort straks teruggevonden als een…

Ze bouwen steden in de klei leggen riolen in de straten voor het vuile water één voor ’t hemelwater kinderen spelen in ondiepe plassen bouwen kleikastelen ogen omgewassen spelen dijkje leiden water hoe dat vastloopt op de klei…

Oppervlakkig koud een op een voetstuk geplaatst brons straalt bij voortduring warmte uit de liefde van een hand wil graag de ziel bewegen die met de tijd in ‘t brons bevroor als een verbeelding van het eeuwige leven wee de streling langs de huid je zult je vingers branden…

Gisteren nog de ondergaande zon in rood de maan iets minder vol de hemel open witte aanslag op de velden groeide in het kille zilverlicht vanmorgen nevel hemel grijs gesloten verwachting van veel regen koude lucht maar nu ook vochtig net als gisteren veeg ik tranen uit mijn ogen hoewel het windstil waait…

Je zat met je ogen dicht en genoot de warmte in het licht van de zon LENTE zei ik luid liet je schrikken even een zonnetje pikken zei je zacht terwijl je straalde zoals niemand dat kon met mijn ogen open genoot ik jouw glimlach zelfs toen jij je ogen weer sloot lente fluisterde jij als een knipoog naar de winter…