Alle inzendingen van Gerard Castricum

Ik heb de dageraad verspeeld het woordenboek gepakt en opgezocht wat ik verspeeld had ik heb de dageraad verspeeld het goud laten ontglippen een dag gepakt die al was uitgepakt terwijl ik ooit de beker wilde ruim gevuld met lichtend dauw toen hoopte ik daaruit te nippen…

Zoals zij is grootgetrokken uit de kleiïge bodem van dit aangespoelde land heupvol borsten zacht gelaat stem op hoogte zo danst ze het ritme van de wind van stil tot stormachtig tot ze mij vraagt te bewegen zoals ik ben een hark maar ze glimlacht mij in beweging en ik dans soepel als klei waaruit ik ben getrokken zoals…

Eenvoudig als een handkus mysterieus als een gebaar een brand van jaren tot peuk geworden sjekkie is ongezond daarmee gekweld alsof gezondheid terminaal nog telt een troosttrek in de schemering is hem ontraden met laatste krachten zuigen aan het leven dat ‘ongezond‘ is waar maar mag hij voor hij sterven gaat als klein gebaar…

Half blond maar… in haar spiegel ontdekt ze foutjes ze stipt ze bij zonder glimlach geen glimp van emotie bijna stabiel ik begrijp daar kan ik nooit bij ga mijn weg waar zij nog blijft zitten volmaakt half blond maar… ook blij?…

Ik neem een ronding waar het beeld wordt alsmaar scherper terwijl mijn kracht vervaagt ik staar slechts naar een beeld dat als herinnering wordt afgespeeld alweer en weer vertraagd ik volg het kwijlspoor dat verdroogd de tijd bepaalt ik zit al uren zo…

Val tegen de wind in val de regen aan voel nattigheid en kou voel mij verraden tegen reistijd scheen onlangs de zon als ochtendlicht van laat september nu striemen regenvlagen zelfde tijd het wil niet dagen terwijl oktober net begon ik val de regen aan voer strijd met harde wind zoek woorden om terug te slaan ga druipend door het lint…

Zit ingebakken in het vocht dat chemisch aanzet tot... maar hij is rustelozer geeft zichzelf privileges één als jager stelt zich aan als zot en spreekt in kreten zij wacht op zijn bezinning of gaat aan hem voorbij terwijl hij blind voor haar signalen alsmaar kwijlt dat windt haar op vindt hij…

In dat tempo slijt de steen zijn ziel bloot tekent eeuwigheid en smelt tenslotte mee met sneeuw en zomerdooi vermengd met water zand voorbij een hand streelt blij de huid waarin de klei zich vormt tot stil genoegen…

Val tegen de wind in val de regen aan voel nattigheid en kou voel mij verraden tegen reistijd scheen onlangs de zon als ochtendlicht van laat september nu striemen regenvlagen zelfde tijd het wil niet dagen terwijl oktober net begon ik val de regen aan voer strijd met harde wind zoek woorden om terug te slaan ga druipend door het lint…

Een pakje veren vliegt te pletter tegen wind en onverschilligheid die zich een weg baant in de adem gulzig vreet de aal zich dood aids is een hulpje Gods zeg ik ongelovig terwijl de zon dieprood de nacht zoekt en het zaad een scharrel-ei.…

Het was haar kleed dat afgleed van wat het verborgen had gehouden niet hooggesloten maar als een streling op de wind, een vlies dat slechts zichtdicht de welvingen verried van wat een leven had te gaan proces van rijping ze lachte zonder reden dacht ze zonder naam ze lachte vreemd en hard en wachtte op momenten die onschuldig…

Regen verbindt de zee met het land zand droogt zich in zeewind in vlagen in duinen in striemend geweld in opwaarts bewegen verbindt zich in regen met zeewind met land…

In het rood een uitgesteld verlangen de ondergaande zon extreem in elke kleur buigt in de laatste bui een boog in purperen schemer wacht de nacht de dag is weer volbracht een volle maan in 't midden van de boog gedacht kleurt zich na 't wijken van de wolken zilver wanneer het spectrum dooft is een belofte neergeschreven het…

In alle stilte drogen woorden op papier roepend om vrede in de schreeuw te worden gezien ecce homo ‘zie de waanzin’ hangen ze zichtbaar in roodwazig licht nog druipend van bloed ecce homo achtmiljoen geteld de thuisblijvers drogen hun tranen thuis ‘terreur is menselijk’ drogen mijn woorden op het papier waaraan ik mij snijd…

Half acht heet half negen terwijl de vroegte voelbaar in de wind zijn kilte achterlaat op hoofd en handen pas tegen twaalven oud elf uur parelt in ’t zonlicht vermoeden van wat zweet als het bewijs van zomertijd…

Ze bouwen steden in de klei leggen riolen in de straten voor het vuile water één voor ’t hemelwater kinderen spelen in ondiepe plassen bouwen kleikastelen ogen omgewassen spelen dijkje leiden water hoe dat vastloopt op de klei…

Haar winters kleed stak zwart af tegen sneeuw zo hier en daar een bes viel haar ten prooi ze pakte ze van grijze takken zijn hoofd stak tussen schouders zijn kleed versomberde de sfeer zijn hoed verborg norse blikken vogels WEG ERMEE hij schreeuwde dwong haar op te krassen…

Vorst aan de grond kleurt het landschap grijsgroen in het vroegste licht hervat ik het leven ben op weg en ontmoet groet vroege vogels nog diep in hun kraag vorst aan de grond hangt koud boven het land kleurt het leven tot waas ik ontmoet snelheid als een schim uit de mist groet geschrokken wijs op mijn voorhoofd en raak onzichtbaar…

Divers van lijn kleuren gevels oud naast minder oud scheef naast schever gescheiden door stegen waarin het ruikt geen vee te zien prijkt veemarkt de heilige koe spiegelt een parkeerautomaat handel die stilligt een kille dag maandagmorgen waar het licht brandt wordt koffie ‘geschonken’ éénvijftig de kop…

Opeens is daar het licht waarin het gras veel minder grijs… een late zwaluw zoekt het zuiden schapen steken uit hun wol een koster staat zijn klok te luiden ergens stierf een mens maakte veel dagen vol besloot het leven in de schittering van water maar in de haast heeft niemand tijd voor ’t licht noch voor ’t geluid noch voor dit schitterend…

Strop is einde touw en leven is gebungel in de wind is glijden maar voor even puilend blind een dikke tong een blauwe teint het einde voor wie narigheid begint strop is toegang tot de ruimte waar Dood zijn voedsel vindt.…

Arrogant van stijl kan big bigger omgehangen als vraatzucht geen stap terug wordt over armoede heengestapt not guilty kennen ze de schuldvraag het antwoord is aan de ander ze bevrijden een olieland in ruil voor veel vaten God geeft weten zij nemen graag alles…

Het peil is stabiel en de geur en de dampen de dood verwekt lichte walging is eeuwig als wroeging die leven bewijst als een last zuur scheidt zich af uit vochtiger delen en etst teveel grijs in dit drama diep en te breed als een gang Broekland bewijst zich zompig als spijt als deuren knarsend vallen in sloten.…

Naderend tot niets zo klein een kleurenspel dat mij tot zwijgen dwingt zo veel zo vol ik blaas pluizen van een bol verbaasd dat zoveel zaad zo vrolijk aan de adem hangt ik ben verrukt van de beweging van het leven tussen het kruid ik wil maar kan niet schreeuwen wat ik schreeuw komt er niet uit bedwelmd door de bloesem die geurrijk…

Houvast snijdt mijn handen, bloedt mijn bloed, verliest mijn blaren. Rauw glijdt langs de wand mijn bast. Touw is strohalm, is mijn angst die beter past. Ik blijf dus hangen zeker van de afstand die ik nauwelijks durf te klaren want dat touw... hoe houd ik dat in godsnaam vast.…

Decor van eenzaamheid dit landschap waar leven sterft in de strijd waar groen het bloed verhult de maan de nacht de zon het licht dat dooft een warme stem zingt van het lijden van de dagen zonder brood van betere tijden soort van vrede geen andere zekerheid dan slechts de dood…

Ik oefen in het behoud van de soort streef echter bewust naar de orde van aarde een vruchtbare laag op gestold steen schimmels hebben een naam muteren tot een plaag tot menselijkheid tot heerser over leven maar in de orde van aarde zijn er schimmels… om het behoud van evenwicht…

School is samen stapel schriften, boeken angstdroom van een kind is pen, papier en zonder spijt gedroomde brand veel vrije dagen drama echter waarin krijt venijnig krassen school is ik moet plassen ruim voor tijd wat spel is één kwartiertje tot de bel in brons gegoten pijn de bel van dr. Hein…

Woestijnen reiken horizonnen ver tot waar de prooi gestorven ligt als zand tot stof gemangeld ogenschijnlijk lijkt de aarde dood maar in de diepzee kiemt nieuw leven in het licht dat moeder aarde straalt het toeval neemt zijn kansen waar stort bui na bui op elke rotspartij tot kolkende stromen over kale akkers mossen kleuren al wat…

Staarde in de leegte van veel land dat grijs getuigde van onwijsheid steeds meer een stad waar één een ander hindert in de beweging van de dag er is nog horizon onder een dalende zon soms zichtbaar in de wind met heel veel stof om die hoek in te staren maar ik zal wijzer zijn…