Netgedichten

netgedicht (nr. 7.656):

Wachtend op een schreeuw

Woestijnen reiken horizonnen ver
tot waar de prooi gestorven ligt
als zand tot stof gemangeld

ogenschijnlijk lijkt de aarde dood
maar in de diepzee kiemt nieuw leven
in het licht dat moeder aarde straalt

het toeval neemt zijn kansen waar
stort bui na bui op elke rotspartij
tot kolkende stromen over kale akkers

mossen kleuren al wat boven water reikt
bescheiden hoog in tinten groen
van vleugelslag nog vrij