Alle inzendingen over woestijn

turend naar de kim ingepakt door stofwolken zie ik kamelen…

alleen in de zon de vlakte zonder branding een sterk visioen misschien een luchtspiegeling groeiend verlangen naar water stikkend in het koude zand zonder later…

Verdwaalde tranen doorkruisen uitgedroogd zand, vermoeid en eenzaam…

als ik roep hoor jij mij niet het zijn jouw vroegste oren waar in ik blijkbaar dode klanken schiet wat kan ik nog zeggen als ik niet in het heden kleuren kan schilderen dan raak ik toch verloren of wordt mijn tong van woorden afgesneden schoonheid dreigt bij voorbaat te verwilderen…

perfectie van deze drieëenheid Handen gespreid ontvankelijk voor de zon lichaam in de wind met een luisterend oor Je wereld die ik kan zien tot aan de horizon wanneer ik wil elke dag een toneel in metafoor Onderwijs mijn begrip voor dingen die ontgaan duw je wind in mijn rug zodat ik niet verdwaal Schitter je zon naar me toe en vertel me woestijn…

blik op oneindig en verstand op nul zwerf ik doelloos langs de vluchtlijn naar de einder: lusteloze grens tussen grijze lucht en braakland in het zand verwaait mijn spoor in de verte is de laatste luchtspiegeling reeds verzwonden tot leegte…

Een warme stille woestijn sluipt langzaam in haar hoofd Mensen staren en gebaren Alsof geen van hen gelooft dat zij kletterende watervallen voelt niet hoort.…

In het noordelijkste dorp op aarde In het graf van een stad De gerafelde brand van de woestijnen Waar niemand kan leven besta ik En besta ik alleen Mijn voedsel maak ik uit niets Water uit marmer, vuur uit een rots Gebrand, verhard, gelooid In het lege blazoen van de wereld Besta ik, het leven.…

in volheid van leegte vormt een opgerekte schaduw smalle strakke strepen over zand, in uiteinden verbonden, wijzend naar een verhoogd terras daar, verder, onder azuur waar zicht in ongrijpbaarheid landt een transparant glas, verguld met aangeslagen licht, reikt over eigen lengte heen opweg naar een bindend slot echter door de zonnestand…

En wie van hen de glans van de woestijn doorstaat, slaat bressen waardoor een brede toekomst zich stromen laat. Voor de kinderen uit Faranahé ( Haute Niger ) Ons bezoek in januari 2013…

En ik zou dwalen in een witte woestijn waarin de zon nooit ondergaat en blanco een oneindigheid mij zou beroven van oriëntatie en denkvermogen ik dorstig zou zoeken naar letters die net zichtbaar aangrijpingspunten om mij omhoog te trekken uit dit dodelijk moeras van nietszeggendheid. Dit zou kunnen...…

is hij te laf ik kan ze niet ontlopen zij volgen mij overal wanneer ik thuis vertrek dan komen zij van stal wie liegt vangt medestanders wie zielig doet krijgt krediet het slachtoffer kan smeken en krijgt dat vertrouwen niet de leugen zit geworteld in de aarde van hun brein zij blijven volgelingen en ik roep in een woestijn…

woestijnreiziger zonder kaarten en wolken zoekt waterwegen…

de hitte loeit in as van vele dagen myriaden zingen hoog een droog geluid vibrerend in de stekels van verdorde distels de laatste tranen blinken in het zout van witte meren, het verdriet is hier al eeuwen oud dit leven lijkt gedoemd te sterven maar het erven van de dood is weer herboren worden uit de schoot van de woestijn…

in het verrafeld landschap aan de rand van het bestaan zweeft een gier om de dode ontdaan van het zware pak gaf de dood hem vleugels verdwenen verten van zwervende gedachten de tijd met duizend wijzers uitgewist in de horizon in de open levenloze ogen het stukgehamerd hart staat het landschap geschreven laat in teisterende wind…

woestijn een man een jonk in die woestijn een vrouw een meissie het jonk het meissie de man de vrouw die beiden oud de rimpels hoog op een balkon ze hebben iets het jonk het meissie het meissie met het jonk…

Met je ritmestok raak je mijn gevoeligheid als in de woestijn…

‘Zal de woestijn bloeien als een roos?’…

De pannenkoeken Droog als een helse woestijn Stroop mijn oase…

I miss you like the deserts miss the rain hoor ik op de radio Ik ben eens in woestijnen geweest en daarom begrijp ik hoe je iemand kunt missen alsof je een woestijn bent die de regens mist. Het was in Egypte in de bloedhitte van de zomer. Daar miste ik haar op een verzengende manier.…

Ik wist me geen raad, had geen benul En droogde op Als een woestijn Die ene druppel Vond ik niet Leven dat verdort Door het ontbreken van liefdesduppels Weggeblazen door de wind Het steken van de cactus Als sporadische liefde Van harde woorden Vele woestijnen Waren ooit zeer vruchtbaar Wachtend op die ene druppel…

Een man in de woestijn. Soeverein maar toch alleen. Hij denkt alleen maar aan vandaag. Hij wil niet aan morgen denken. Gisteren is hij reeds vergeten. Hij zit gevangen in het hier en nu. Een man in de woestijn. Soeverein maar toch alleen. Hij denkt aan een rivier die stroomt. Hij denkt aan de groene bomen.…

Gebroken botten in een oneindige woestijn smult het levend dier…

De nacht hangt groot en wijds en onbestemd in eukalypta's duisternis verborgen zwijgend houdt de achterkant der maan als nachtwacht moeder aarde in haar greep als langs de zeeën tot de verre kim er vonken gloeien bij de oosterpoort die kale rotsen van takla makan in lichterlaaie zetten, woeste hoogten van lhasa, tibet en de himalaya's…

Kamelen waren waardevolle dieren, vooral in de Arabische woestijn, want op hun ruggen reden Arabieren naar Mekka om bij Mohamed te zijn. Die beesten waren goed voorzien van spieren en vochttekort kreeg ze welhaast niet klein. Kamelen waren waardevolle dieren, vooral in de Arabische woestijn.…

een zonnestraaltje richt meer schade aan dan een lichtzwaard of laser voor al wie zonder water de woestijn in trekken wil…

Als de woestijn zijn zandkorrels moest betalen Zou er geen korrel zand zijn om mee te nemen.…

mijn wereld is een woestijn waarin ik verzand in de brandende zon van mijn haat tegen alles wat anders is…

Muggen bulten van kamelen in de woestijn muizen vallen de mussen uit het gordijn…

Bloed drenkt de woestijn. Wrange vruchten torst zij thans - een verkilde oogst.…