Alle inzendingen van marcel bulckaert

als ik verlangend naar jou wakker word en aan mijn zijde enkel leegte tast grijp ik naar mijn fluit voor een nostalgieke early morning blues…

Het is uit, zei ze. Niets meer. Zwijgend keek ze hoe ik langzaam verzonk in niet begrijpen dat het voorbij was. Ik dacht waarom dumpt ze me nu? Toen zag ik hoe droefheid haar blik versluierde toen ze dacht dat ik niet meer keek. Hoe kan ik ooit begrijpen?…

een parelduiker vreest de modder niet ik heb alle heilige boeken gelezen van de grote en kleine sekten die alle de waarheid in pacht hebben ik ken de bijbel beter dan veel christenen de koran dan de meeste moslims ik verdiepte me in theologisch gezwam in de geschiedenis van de godsdiensten hun schisma's, ketterijen en pietluttigheden in…

Toen ik haar zag komen dacht ik ontroerd dat je terug was. Toen volgde een oeverloze golf verdriet. Zo kwam je naar me toe in die andere meimaand toen we voor het laatst samen waren op de rand reeds van de breuklijn.…

Zoals een kraan koppig blijft lekken, druppel na druppel, liet ze haar leven traagzaam wegtikken.…

Toen ik wakker werd vanochtend hing er een tinteling van vreugde in de lucht. Vanavond kom ik naar je toe vrolijk fluitend in de wagen: vanavond wordt het feest! Als porseleinen honden speelden wij te lang het stugge spel van talmen: steriele dialoog: stuifmeel op plastieken bloemen. Want woorden zijn slechts wrakhout dat strandt…

in het holst van de nacht drijft een bootje stuurloos stroomafwaarts naar het onzekere onbekende als maanstralen priemen door een gat tussen de wolken verbleekt de nacht tot onwezenlijkheid want maneschijn is schijn weerspiegeling die terugkaatst op het zwarte water op de linkeroever blaffen honden op de rechter huilen wolven…

De toren die ik bouwde steen per steen van binnenuit en om me heen uit het zicht en uitzichtloos is ingestort de koperen koepel die hem kroonde weggebliksemd door hevig hemelvuur, woeste storm- en hagelbuien vlammende tongen verkruimelen de wankele muren van mijn zekerheden ik ben herboren, uit chaos en verwoesting in…

de zon kleurt de einder rood .in het teken van de roos op een maagdelijk witte merrie rijdt de dood, die nooit gehaast is, gezapig door het landschap zwart geharnast en ongenaakbaar gekroond met de witte kroon van Osiris die heerst over de onderwereld rondom hem dansen geraamten obligaat hun knekeldans de zeis hakt knopen door en…

in bewegingloos evenwicht op de hoogste klip onbevreesd voor de afgrond overschouwt de steenbok de wereld zijn machtig hoofd torst kunstig gedraaide horens die naar de hemel priemen in de karbonkels van zijn ogen smeult het licht zijn machtige kloten bengelen wellustig, zonder schroom, gezwollen van lust en kiemen van leven triomfantelijk…

tussen hemel en aarde hang ik naakt en ontmaskerd ondersteboven gekruisigd in het teken van het pentagram op drie punten vastgespijkerd aan de levensboom die wortelt in duisternis en onwetendheid maar in zijn kroon het witte licht verbergt tussen valse zekerheid en chaos dans ik als een derwisj die rondtolt op zijn hoofd, in ijdele…

de bitterheid voorbij schermt hij zich af van profaan rumoer en aardse illusie hij speurt naar wijsheid in het mystieke achtvlak dat het innerlijke licht bundelt op het raakvlak tussen vierkant en cirkel, waar de werelden elkaar ontmoeten in de agaten kubus sluitsteen van het gewelf licht de stralenkrans verder dan de krochten…

ik hou van Oosters van de traagheid van tai chi van frêle geisha's en draken die geluk brengen van sumo, ikebana en origami ganesh vind ik een leuke god boeddha mag er wezen en ook Confucius en de dalai lama en uiteraard gelakte eend gewokte kikkerbillen en dan nog bami en nasi en sushi en sashimi hopen kroepoek zelfs komboecha als…

je lichaam heb je me geboden als een boek waarlangs mijn vingers tastend braille lazen: je was de toetssteen voor mijn evolutieleer ik liep geen krassen aan je op het waren barsten…

kijk eens wat een lenteweertje juicht de verpleegster als ze de gordijnen opengooit ik heb een hekel aan lentezon waar ik niets aan heb gekooid tussen vier muren is de lente waarvan anderen genieten enkel frustratie van gemis je wilt toch niet echt doodgaan zeggen de schaarse bezoekers die niet beseffen hoe bitter weinig verder leven…

in de fluwelen duisternis, waar kwetsbaarheid tederheid wordt lag je in mijn armen, innig geborgen nagloeiend we zwegen in veelzeggende stilte en luisterden hoe de tijd tot rust kwam en stolde tot tijdloosheid niets was er nog behalve wij…

scherpe nagels krassen mijn huid ik denk ze is terug maar zie dan de kat klauwen naar een kever die in mijn schaamhaar verdwaalde…

Er zindert vreugde in de lucht ik hoor je weer vandaag -misschien?- dan zwijgen rammelende bekkens en rinkelende cimbalen heel even trillen yin en yang in harmonie de Weg ligt voor ons open waarheen hij kronkelt in de verte blijft verborgen in de mist...…

Kortstondig weent hij de hete tranen van de krokodil die voortleeft in zijn primitieve brein dat heel geleerd hypothalamus heet of ook wel chtonisch wordt genoemd. hij weet niet dat hij weent om een verloren leven dat voorbij is om liefde die verwelkte of verdampte en om geliefden die zijn heengegaan naar nergens. hij weent om…

Zijn hoofd is een krocht een kille donkere vergeetput waar hij verblijven moet tot het denken finaal verdampt of versteent. Grijs en grauw is de doolhof waarin zijn gedachten eindeloos stuiterend rondjes draaien. Met beverige vingers tast hij langs kale muren naar enig houvast, een illusie van herinnering misschien, die de voosheid…

op de prinselijke ruiker rozen die hij liet bezorgen voor haar verjaardag volgde slechts stilte de mededeling "bloemen noch kransen" in de doodsbrief las zij wellicht letterlijk of misschien belandde hij -ongeopend- in de schuif bij de brieven die hij moeizaam spelde in de lange weken ziekenhuisverblijf, wachtend op het eindelijke…

achteruit kijken is talmend tijd verspillen laat je niet verankeren in het verleden de tijd kruipt ongenadig voort en wat voorbij tikt is verloren hier en nu begint de rest van je leven gooi de ballast overboord wat je ook kiest is telkens weer de eerste keer en je enige kans…

ik ben een wolf onder de wolven buil bronstig mee in 't koor niets menselijks is me vreemd ik schuw geen platitudes ik hou nochtans van al wat onbereikbaar is, van duistere symbolen tot lichtende sterren helaas ik ben de man die naar de zon wil lopen maar vastzit op het kleverig asfalt: de hunker zelf houdt me gevangen.…

de laatste gloed is sissend uitgeregend en kille ijsgang heeft mijn hart omkneld ik ben verworden tot een zuil van zand schurend verweert me de wind tot korrels vergetelheid, in de woestijn verwaaid.…

luister, mijn liefste, hoor de zachte klik van de pal en hoe de knal door mijn kop scheurt en dan niets dan stilte en is het te laat luister: je hoort het opnieuw keer op keer in je hoofd…

ooit kon ik je strelen met woorden die ik teder mocht fluisteren in je oor nu laat je ze in kilte van je afglijden, uiteenvallen tot dode letters die oplossen in verdriet waar geen woorden voor zijn…

een zinloze zin is een zin zonder zin maar een zin, niettemin…

ik zie haar nog binnen komen bescheiden en onopgemerkt toch straalde ze onderhuids zoals de spieren trillen van een paard wachtend op het startsein ik zie haar nog zitten aan de overkant van de tafel herinner me haar chemisier met witte en blauwe biesjes welsprekend sober en elegant ik zag haar lieve sprankelende glimlach ik hoorde…

gezeten op de puinhoop die je achterliet zie ik je in de verte wegdrijven op golven van onrustig verlangen naar de mythische overkant waar het gras groener lijkt waar je misschien jezelf kan zijn tot je er aanspoelt je bent me ontstolen door de illusie van de vrijheid jezelf te zoeken ik wou je alles geven goud, wierook en…

mijn opvolger in haar bed, - waar ze bij voorkeur optreedt - weet niet hoe ze ook mij ooit dankbaar fluisterend tegen mijn wang vleiend vertelde dat het onvoorstelbaar lekker was hij beseft nog niet dat hij reeds, op zijn beurt de horens draagt: de dumpingbrief is reeds geschreven als hij onwetend voor het laatste met haar vrijen mag…