Netgedichten

netgedicht (nr. 55.861):

Arcanum XII: De Gegangene

tussen hemel en aarde
hang ik
naakt en ontmaskerd
ondersteboven
gekruisigd
in het teken van het pentagram
op drie punten
vastgespijkerd
aan de levensboom
die wortelt in duisternis
en onwetendheid
maar in zijn kroon het witte licht verbergt

tussen valse zekerheid
en chaos
dans ik als een derwisj
die rondtolt op zijn hoofd,
in ijdele hoop de aarde in beweging te houden
overgeleverd aan het lot
wacht ik op de ommekeer

gelaten lijden
is mijn deel
op dit verdomde pad
kille regen
en angstzweet
gutsen
langs mijn rug
een terugweg
naar de bronnen van de oerzee

ontbinding
de rotting van het vlees
verlossing door de dood
zaaien de kiemen van nieuw leven
de toekomst
is het kind van
de vergankelijkheid van het verleden

in bevrijdende onthechting
lokt sterven
met beloften van geluk
dat ooit slechts
rauwe lust was;
aan de schaduwkant
heersen vertwijfeling en angst
voor het afscheid
en de verblindende pijn
der openbaring

slechts
in de schoot
van de dood,
komt de vrucht
van het leven
tot rijping