Arcanum XV De Duivel

in bewegingloos evenwicht
op de hoogste klip
onbevreesd voor de afgrond
overschouwt de steenbok de wereld
zijn machtig hoofd torst kunstig gedraaide horens
die naar de hemel priemen
in de karbonkels van zijn ogen
smeult het licht
zijn machtige kloten
bengelen wellustig, zonder schroom,
gezwollen van lust
en kiemen van leven
triomfantelijk pist hij tegen de wind,
snuift neerbuigend
en gaat zijn weg

een holle lach schalt
over het moeras van menselijkheid in de diepte
waar tussen poelen van vervreemding,
alles lijkt alsof
waar leven en dood in zinloosheid stranden
onder het wolkendek dat de blik genadig
afschermt van het licht
ligt het land van verknechting
waar thuisloosheid geborgenheid lijkt

de oude man
moeizaam steunend op zijn staf
volgt het spoor van het cynische beest
langsheen slapende honden
voorbij de brandstapels
en het galgenveld
volgt hij het pad
naar de ijzige hoogvlakte
waar tussen hemel en aarde
de knoestige boom
verboden vruchten draagt
en tussen zijn wortels
de vreselijke Baphomet
verbergt, de lichtdrager,
die de kennis van de macht
en de macht van de kennis
onthult
aan de vermetele
die aan de blinddoek en ketens verzaakt
om het licht te zoeken
dat schijnt in de duisternis
als een stoorzender
die de schijnheiligheid hekelt
van hen die
maar niet willen zien
wat ze beseffen

onthechting is de hefboom der bevrijding
uit dwaasheid
die gedijt in onwetendheid en vooroordeel
en schijnzekerheden,
de ketens
die dwanginstituten
versluieren als bolwerk
tegen menselijke angst
en maatschappelijke onrust

het vraagt moed
het pad van Lucifer te volgen
langs de dunne richel,
te dansen op het scherp van de snede
van amorele vrijheid die inzicht biedt:
zwakke rebellen houden de opstand niet vol
en hoe dan ook verslindt de revolutie haar kinderen
en herbegint de cyclus

ooit zal de duivel
dansen op het graf
van het perverse dualisme
dat goed en kwaad
als tegenpolen stelt
en hervindt het geweten zijn stem
in de luidkeelse stilte
van zwijgend bewustzijn