Netgedichten

netgedicht (nr. 55.983):

Arcanum XIII De Dood

de zon kleurt de einder rood
.in het teken van de roos
op een maagdelijk witte merrie
rijdt de dood,
die nooit gehaast is,
gezapig door het landschap
zwart geharnast en ongenaakbaar
gekroond
met de witte kroon van Osiris
die heerst over de onderwereld
rondom hem dansen geraamten
obligaat hun knekeldans

de zeis hakt knopen door
en maait het rijp gewas
tabula rasa voor een nieuw begin

ik vrees hem niet
hij brengt verlossing en een nieuwe kans
het begin bijt het einde in de staart
en ook de dood is niet het einde
maar een nieuw begin
de feniks zal verrijzen
uit de as
bevrijd van de ballast
van het verleden
sterven is loslaten,
onthechten,
zoals de slang vervelt
de kreeft haar pantser achterlaat
om door te groeien
meegezogen in de spiraal die nergens eindigt:•elke deur die sluit opent een andere

reeds kleurt het maaiveld weder groen
en schieten bomen bot
de mist trekt weg
een leeuwerik
stijgt voor een hoge vlucht
en jubelt
zijn levenslied