Alle inzendingen van Gerard Vlaar

We noemen hem de blauwe reiger Maar aan het water oogt hij grijs In zijn stofjas: een erkend zwijger Zijn roep is niet meer dan gekrijs. Hij houdt zo van die stille waters Hun diepe gronden en wat er leeft Onder het oppervlak, de praters Daarboven negeert hij beleefd. Zintuigen gericht op ’t kleinste teken reageert hij als het water zich…

We liepen langs het water samen De stenen nog gelijk als in de jaren Dat we met veel meer jongens waren We wisten nog van allemaal de namen. Hoe velen zijn er al van ons gegaan Mannen die we kenden in hun jeugd We groeiden allen op in eer en deugd Hebben onze opvoeding gestand gedaan. Wat werd er waar van al die dromen Waar we over spraken…

Had ik beter toen geluisterd naar wat je nooit hebt gezegd doch van binnen hebt gefluisterd was de brug misschien gelegd. Had ik beter toen gekeken naar wat je nooit hebt getoond had ik misschien wel begrepen wie er in jou heeft gewoond Maar nu dat is uitgebleven bleef je voor me wie je was een altijd vertrouwde vreemde bij wie ik…

Ik droomde met mijn ogen open dat je daar weer voor me stond en net als toen we gingen lopen keek ik met liefde naar je mond. Alsof je wist wat er ging komen bleef je heftig aan het woord wees mij op natuur, de bomen die daar stonden onverstoord. Toen je zag dat het zo laat was waarheid aan het licht gekomen wist je ook dat ik in je ogen…

Twee ogen die stralen een mond die verleidt door mooie verhalen da’s mijn kleine meid. We gaan samen lopen de straat die is warm misschien ijsjes kopen ze trekt aan mijn arm. Twee ogen vol zorgen haar geest levert strijd hoe moet dat morgen zegt mijn grote meid? Zullen we gaan lopen een ijsje gaan kopen?…

Ik ben mijn meisje kwijt ze wil me niet meer zien als ik zeg dat het me spijt komt ze terug misschien? Ik ben mijn meisje kwijt door iets dat ik liet gaan toen kreeg ik het verwijt dat ik haar niet zag staan. Ik ben mijn meisje kwijt kan alleen maar hopen dat ik na verloop van tijd de band weer kan knopen nu is harde werkelijkheid…

Gesproken, echt, hebben we nooit met elkaar dat was niet gegeven mijn jeugd is daardoor onvoltooid verleden tijd voor mij gebleven. Voltooid wordt die ook nooit meer met mijn jeugd voorbij, mijn vader heengegaan, hij komt me hoezeer ik zou willen ook niet meer nader. Het missen wat je nooit hebt gehad ook weten dat het niet meer komt omdat…