Alle inzendingen van Gerard Vlaar

Mijn vader was een arbeider die zag je in mijn jeugd heel veel. Ze zijn nu weg van het toneel in hun plaats kwam de werknemer. Hij was omringd door werklieden trotse mannen met een ambacht die wonend in hun werkmansdracht fluitend dagen lieten vlieden. Een linkse intellectueel mat zich een waardeoordeel aan: Vader moest zijn stem verheffen…

Op het smalle pad van goed en kwaad zijn vele zijwegen te kiezen. Je kunt er alle eer verliezen wanneer je het slechte pad op gaat. Je goede voornemens ten spijt word je door twijfel soms besprongen, als zoet van ’t kwade wordt bezongen raak je de juiste koers soms kwijt. Er wordt geen richting aangegeven je hebt slechts het innerlijk kompas…

De volle maan verspreidt zacht licht over de weiden met het slapend vee. Achter de wering golft rustig de zee. Het leven draagt vanavond geen gewicht. De rode wijn danst in het hoge glas. Je draait het in je slanke vingers rond, heft het voor een teugje naar je mond oh, als ik dat glas toch even was! Het onweer in de verte deert ons niet…

Prinsheerlijk liggen ze te rotten gevallen stammen na een storm. Geleidelijk vervalt hun ronde vorm tot pulpachtige overschotten. Het deert ze niet zo te vergaan. Van top tot teen begroeid met mos schenken ze voedsel aan het bos en vele beestjes een rijk bestaan. Ooit reikend naar de warme zon zakken ze weg in koele aarde maar altijd…

De koeien staan er nog maar half want lage mist verbergt hun poten, ontneemt ‘t zicht op land en sloten en kleedt in dons het liggend kalf. De dieren zweven op het witte deken alsof ze zitten in een nachtelijke trein waarvan alleen de ramen zichtbaar zijn op ‘t moment dat die het duister breken. De adempluimen van ‘t grazend vee versmelten…

Ze is wel onderweg maar ziet niet ‘t einde van haar baan, want te klein voor het verschiet wil ze alleen maar verder gaan. De grote doelen wachten haar als de weg al beter zichtbaar ligt. Hopelijk valt het haar niet zwaar, de worsteling met wens en plicht. Zo lang de horizon onzichtbaar is, telt nu alleen het stap voor stap, vooruit…

Ze koeren zo onmogelijk vroeg dat ik ze uit de boom wil schieten. Voor even zijn het grijze bandieten die ik zware verwensingen toevoeg. Doch zie ik ze samen in hun boom met halsbandjes zo dun en zwart, vergeef ik ze met heel mijn hart en gun ze mijn doorbroken droom. De kopjes in hun teder neigen zo passend bij die tere klanken, drukken…

Het onweer dreigt maar slaat niet toe op deze warme dag, waarop ik in je ogen zag dat liefde wisselde voor haat. Woorden zijn zo duur vandaag dat zwijgen nu wel alles zegt. Ik heb me er op toe gelegd, eelt te vormen, laag op laag. We lopen noodgedwongen wel dezelfde ruimten in of door, maar lenen elkaar niet het oor doch draaien om, als…

Aandachtig biddend voor zijn maal hangt de buizerd in de lucht. Zwevend zonder een gerucht spiedt hij naar een grondsignaal. De vleugelpunten trillen zacht bewogen door de warme wind, waardoor hij draagkracht vindt voor het volvoeren van de jacht. Plots duikt hij, stil, poten gestrekt als een baksteen naar de grond. Een veldmuisje weet…

De zware paarden bij het bruine hek met hoofden half geheven naar elkaar likken in een zacht en teer gebaar de stugge haren in hun beider nek. Soms gaat een hoofd wat meer omhoog alsof het wacht op een vertrouwd geluid dat op zal klinken uit het fluitekruid zonnig weerspiegelt in een glanzend oog. Er spreekt een weten uit hun rustig staan…

Op de grens van weten en vergeten woont ze bij ons maar is er dikwijls niet. Ze kijkt me aan, maar weet niet wie ze ziet, of hoe haar andere huisgenoten heten. Als ze het merkt, gromt ze wat verbeten dat ze ‘t geheugen heeft van een vergiet. Maar vaker kleuren haar ogen van verdriet, als wij haar moeten helpen met het eten. De wereld schrompelt…

Onder het asfalt van de nieuwe tijd liggen de klinkers van de oude straat, die nog op vale ansichtkaarten staat met een allure die men hem nu benijdt. De straat is zijn karakter echter kwijt. Dat wordt met vage termen goed gepraat, door de bestuurderen met een gejat citaat, maar de bewoners steeds vervult met spijt. Straatstenen gelegd in…

Over de smalle weg van de herinnering omzoomd door de mij vertrouwde iepen, waar nog zo veel oude bekenden liepen was ‘t dat ik vannacht mijn dorp in ging. Door de bomenkrans zag ik de schittering van zonnestralen, door bladeren gedempt, die op enkele plekken echter ongeremd oude muren bekleedden met schildering. Geen spoor meer zichtbaar…

Het mooiste meisje van de klas Leek ongevoelig voor mijn blikken dus was het voor mij even schrikken toen ze me vroeg welk boek ik las. Of het misschien ook spannend was? Zo ja, of zij het dan mocht lenen? Natuurlijk zei ik met slappe benen, en dunne stem van gebarsten glas. Ze zit naast me en ik lees voor. Dat is wat ze het fijnste vindt…

De zachte vingers van de nacht strelen langs je blonde haren, die nog de zoete geur bewaren van wat de zomerdag je bracht. Jouw adem gaat onhoorbaar zacht als nauwelijks aangestreken snaren. Kostbaar de beelden die ik wil sparen van mijn kind dat woelend even lacht. De dromen die haar begeleiden in haar zo ademstille bastion zorgen voor…

Als in de stille uren van de nacht, de radio een melodie laat horen, ‘Plaisir d’ amour’ mij komt bekoren grijpt bitterzoet, weemoed de macht. Ik voel een vaag maar toch intens verlies. Geen woorden vind ik om dat te benoemen. Een glimlachendl gezicht dat op komt doemen, verwaaide zwarte haren in een zomerbries. Een warme band, bekend van…

Mijn vader is vannacht gestorven maar hij was nog niet toegerust, voor zijn vertrek naar de verre kust waar hij zijn plaats al had verworven. Hij is gevallen bij het raam zo onverwacht, ‘t licht gebroken dat in zijn ogen werd ontstoken als hij me groette met mijn naam. Als in de herfst de laatste roos de fletse blaadjes af voelt breken…

Soms rijd ik nog wel eens langs het huis waar je toen woonde. Herinner ik me het gevoel van spanning en verliefdheid, maar dat komt niet meer terug, ook niet het gevoel dat er geen einde kwam aan de weg, op weg naar jou. Het huis is verbouwd en de tuin, waarin je moeder zo zorgzaam een kleedje drapeerde vanwege je schone rok, werd een…

In de schaduw van de bomen onder een warme zomerwind sliep ik als een weerloos kind vergleden in een arg’loos dromen. Vaag hoorde ik oude geluiden uit een tuin die er niet meer is. Het voelde wrang, als een gemis dat niet zo rechtstreeks is te duiden. De blijde klanken van de harmonie die door het dorp loopt te marcheren herken ik vaag…

Met vleugels gespreid in de zon gelijk een heer in zijn loden jas, stond roerloos wachtend aan de plas de blauwe reiger toen mijn dag begon. Zijn wijds geopend vleugelpaar vergaart het zonlicht op zijn buik, als ook de bloesems in de vlierstruik zich lavend aan het warme voorjaar. Het riet dat golvend wisselt van klank door wind soms hard…

Breng mij niet weg straks onder tromgeroffel maar ga samen rustig pratend en kalm lopend achter me aan naar de plek die daar geopend wacht bij de tuinman leunend op zijn schoffel. Praat met elkaar over de dingen van vandaag zoals het weer of wat de krant te melden had wat we gewoonlijk deden op het eigen tuinpad gaat ook wel…

In de stilte van de late wind die langzaam de adem uitblaast wanneer de zon nog wat verbaasd weg zinkt, zie ik het jonge kind. Ze staat ernstig alleen en wacht kijkt naar het einde van de straat waar juist een fietser rechtsaf slaat hij keek niet om, zoals ze al dacht. Een lichaam kan hoe klein het is eenzaamheid uitdrukken voelbaar alsof…

Alles wat ik je niet kan zeggen omdat ik niet de woorden vind zeggen je mijn ogen als ik kijk naar jou. Begrijp je niet wat ik bedoel zeg ik niet goed wat ik voel kijk dan naar mijn ogen als ik kijk naar jou.…

De kamer was aan kant gedaan voor het opstellen van de kist waarin men hem geborgen wist hij zou nog even hier blijven staan. Drie dagen lang voor rouwbetoon zou de ruimte openstaan voor wie zich wilde laten zien en de enkele die medelijden had met de enige zoon. Bij leven was vader nooit zo lang achtereen in deze kamer geweest maar nu…

Het loopt zacht suizend door de kier tussen sluisdeuren die nooit meer open gaan. In het water van deze haven lopen geen schepen meer binnen, zacht wier wiegt rustig in de hoeken, oude mossen schilderen het vale hout van de deuren dieprood en donkergroen, mengkleuren van de bladeren die rottend oplossen. Olieachtig drijft een laagje over…

Onder het huis vreet schimmel aan de palen waaraan het fundament is vast gemaakt boren torren in het dakgebint dat kraakt tracht de stormwind het neer te halen. Nog even en het geraamte draagt niet meer het huis zal niets meer zijn dan een berg puin overwoekerd door de wildernis van de tuin heerst weer natuur waartegen geen verweer.…

Mijn hart maakt mij onrustig hier ik wil op weg naar andere oorden plaatsen zoeken binnen woorden ontdekkingsreizen op het papier. De zinnen moeten mij vervoeren maar dat onbekend gebied mij verklanken een nieuw lied scheppend een verbaasd ontroeren. Verbeelding zorgt voor macht ontsluit tot nu gesloten ramen de letters juist bijeen gebracht…

Meester leest voor uit Arendsoog veertig spelden kun je horen vallen als de Colt en de Winchester knallen is heel de klas één spanningsboog. Zoals vandaag wordt het nooit meer deze vrijdagmiddag in de vierde klas is het oude klaslokaal een warme jas nog voel ik, veel ouder nu, die sfeer. De indruk van een voet in het zand wordt weggespoeld…

We stonden samen op de kant gooiden steentjes over het water zwijgend, want ik ben geen prater liepen we verder over het land Je wilde mooie platte om te keilen het juiste ritme dat luisterde nauw dan sprongen ze op van het blauw zoals gedachten weg kunnen zeilen. We staan niet meer samen want het leven geleefd, werd je groot als je komt…

Opeens was het allemaal beslist het boek nog lang niet uitgelezen dicht en terzijde, ik aangewezen op mezelf, jouw pagina gewist. Het heeft geen zin te vragen waarom juist jij moest gaan noch helpt het om te klagen als niemand dat zal verstaan. Soms valt een vogel uit de lucht fladderwiekend met de vleugels valt hij hulpeloos…