Netgedichten

netgedicht (nr. 42.119):

Schaduw

In de schaduw van de bomen
onder een warme zomerwind
sliep ik als een weerloos kind
vergleden in een arg’loos dromen.

Vaag hoorde ik oude geluiden
uit een tuin die er niet meer is.
Het voelde wrang, als een gemis
dat niet zo rechtstreeks is te duiden.

De blijde klanken van de harmonie
die door het dorp loopt te marcheren
herken ik vaag uit dat warm verleden.

De schooljeugd marcheert mee en ik zie
mijzelf daar tussen in mijn jongenskleren.
Gerust ontwaakte ik, gelukkig zonder reden.