Alle inzendingen over weemoed

Met weemoed, kijkt ze naar de foto de foto van weleer. Met een traan veegt ze over het zo geliefde gelaat. Het enige wat ik van je over heb is deze foto. Ze drukt een kus op het koude glas van de lijst die immer op 't kastje staat.…

Wanneer de blaadjes vallen worden mensen lankmoedig het rood-groene tapijt wat geurt naar herfst roept weemoed op maakt mensen depressief Wanneer de blaadjes allemaal gevallen zijn, zijn er vele mensen, die niet meer " onder ons zijn" door de herfst, sloeg de weemoed en depressie toe Genadeloos.…

Want: met weemoed denk ik terug aan toen, wat zou 'k dan nog een keertje over willen doen? Zou ik terugkijkend andere beslissingen nemen, of zou ik gewoon dezelfde weg nemen, als die ik nu genomen heb?…

Een blad dat dwarrelt van een tak. En bij het vensterraam een kaars die langzaam opbrandt in alle rust met weer even jouw gezicht. Hoewel de liefde al lang is uit geblust.…

Nooit zult gij weder dezelfde wijn drinken Als hedenavond. Nooit breekt gij meer open Dezelfde vruchten. Al uw liefde en hopen Verzinken.…

Wind door losse haren Verlichting voor verkleurde huid Ogen achter bruine glazen Vluchtend voor de felle zon Zachtjes rolt de branding Op het ritme van de wind Tegen een kakafonie van kreten Meeuwen vechtend om een vis Luie wolken drijven over Wit als zand tussen blote voeten Palmen in hun eeuwenoude dans Omringd door een overmaat aan blauw…

slaap komt heel zacht naderbij dan ziet zij hem die zij verloor hij komt alleen voor haar zijn warmte schenkt het kleumend hart een zee vol hoop op leven De dag valt hard en koud op een verlaten hart maar met de tijd vergeelt het beeld van de herinnering doch plots is 't daar heel onverwacht zo helder als de spiegel die haar weemoed…

Zondag in een wagon achter in de trein Weilanden trekken aan mijn oog voorbij Dan denk ik weer terug vol weemoed Aan die mooie tijd van jou en mij Het blijft zo ongelofelijk pijnlijk Alles wat straalde verliest zijn kleur Dat ik je zo zou gaan missen schat Soms in een vlaag ruik ik opeens je geur Ik snap je niet kan er niet meer bij…

Ik zou zo graag eens willen, Teruggaan in de tijd. Toen kinderen nog kindren waren. Maar tot mijn grote spijt, Zijn dat nu de voorbije jaren. En moet ik niet meer willen, Maar blijven, in deze tijd.…

misschien is dít het wel, heimelijk nog hechten aan wat ooit verloren ging aan vage schaduwen in de schemering, een zacht geruis een verre roep, een geur een oude afdruk in het zand iets van droeve leegte voelen in een stille polder terwijl er een zwalkende dierbare vogel vluchtig in het niets verdwijnt…

Najaar, vuurtje in de nevel, slaapje van de luiheid, de wereld wordt weer één, zelfs de spreeuwen boven het station zijn onverdeeld, waaiers, grandioos vertoon van tucht, vereende turnsters die zich voegen naar de beeltenis van hun bejaarde leider: Weemoed, vijand van de poëzie, de ogen van de dichters zien alleen hun eigen wimpers, druppels…

Weemoed,heimwee naar wat eens was, wat nooit meer komt, wat groeit als gras. Verlangen naar vroeger,nee toch niet, kleine kinderen, 't is net of je nu pas ziet, dat jeugd veel te snel gaat voor je 't weet 't op eigen benen staat. Heb ik dan wel stil gestaan, of ben ik eraan voorbij gegaan.…

de avond is weemoedig en voor het nacht zal zijn zullen tranen stil en zwijgend in mijn ogen staan. als herrinnering aan wat te vlug voorbij moest gaan.…

Weemoedig kijk ik voor mij uit, naar de druppels regen tegen de ruit. Ik staar zonder te verpinken, waarom weet ik niet, ik voel me net een schip, dat begint te zinken. Niet dat ik iets tegen mij heb, neen, maar het is allemaal teveel, mijn energie is weggeëbd. Mijn lach verdrongen, mijn hart verwrongen.…

Nee, het is niet Het onophoudelijk ruisen Van regen Niet het grijs Dat zijn deken Over de huizen legt En in stilte Mijn oren verdooft Niet het ontbreken Van vogelgeritsel Onder de pannen Ook niet de geur van stamppot Wat me weemoedig maakt: Het ontbreken Van uitbundig zonlicht Kinderstemmetjes Laat op straat Geuren…

door duisterend licht omsloten wiegde mij het kleine bootje, het water murmelde verhaaltjes, zacht zong het riet het werd mij vreemd te moede: een onbestemd verdriet sloop binnen door mijn huid, nestelde in mijn botten. veelvuldig sloeg ik de riemen uit, roeide tussen heden en verleden eindeloos heen en weer. zo heb ik die nevelende…

‘k hoorde mijn ziel in weemoed zingen toen de avond viel zonder enig licht geen morgenlicht om nieuw te beginnen alleen tranen brengen mij een wazig zicht hoelang blijft het duren voor de zon verrijst achter die hoge muren en mijn pijn verdwijnt komt er een ommekeer waar ik zolang op wacht vind ik mezelf ooit weer na een…

Van herfst wil ik nog niet weten Mijn hoofd zot van zon en zee Regen krijgt me nog niet mee Van wind... beter te zwijgen Ik wil nog 'n ijsco op 'n terrasje eten Nog bruin en bronzen in een ligstoel Maar wind wil niet langer liggen Avond aan zee toch wat koel Goudgeel blad ligt op m'n pad Zomer wil niet op z'n schreden…

Als we reeds met één been aan gene zijde staan Steeds vaker in gedachten naar onze jeugd gaan Doet onze geest in spagaat zachte pijn van weemoed ontstaan…

niets is zo doelloos als niet te voelen in het nu slechts te verlangen met weemoed naar die tijd waar de moed nog tijdloos was gevoel niet zielloos…

Dank, o weemoed, dat gij dromen Zendt door mijne droefenis, Wijl dees donkere dagen komen Wijl mijn zon gestorven is...…

Als de wind weer weemoed waait, loom, donkerblauw en vol verlangen. Zich ritselend laat vangen, standvastig blijft, niet draait. Kan ik eenzaam, lange uren staren naar jouw glimlach in mijn glas. Je ogen, je mond, hoe mooi je was. Maar de dood speelde al door je haren.…

Terug naar de dagen van levende onschuld toen ons lachen zich mengde, licht doch massief een vriendschap gedragen door engelengeduld verlang ik, mijn chronische lief Jij blijft onvindbaar, hoe diep ik ook delf op zoek naar vergane perfectie Mijn rudimentaire affectie geldt jou, monument van jezelf Neem jij nu de moed mij een glimlach te…

festijnen de koninklijke ring aan smalle hand ooit heeft de romantiek gebloeid waren mensen door muziek geboeid dansten volgens protocol en brachten toch elkaar subtiel het hoofd op hol hoe kil en stil is nu de transparantie in een maatschappij met zakelijk contact geen franjes meer en tierelantijnen emoties zijn aan het verdwijnen met weemoed…

Huis, kind, weemoed. Boom, vuur, vis ogen, lief, gemis.…

zomer voorbij droef stemmende herfstwind een lange winter voor de deur mijmerende avondwandeling over schone larie en duister zeer vanavond geen maan de schijn ligt ergens verscholen in 't glimmende gras ook als 't lichaam rust verdient is het voor het hoofd vaak moeilijk wennen het is nacht en donker ik denk niet dat hij het merkt…

Weemoed overvalt mij overmeesterd het gevoel betaalt morgen bij het gaan verstaat verbaasd, dat het gevoel een gevaarlijk leven leidt van buitenaf... een zekere volmaaktheid weemoed sluit achter mij blind de deur terwijl ik mis, wat was, wat er helemaal niet meer is weinig reden om een uitzondering te maken.…

Weemoed ‘k Voel me weemoedig Bezeerd ‘k Zou willen bidden Zoals ik eens heb geleerd Hoe kan ik geloven Dat Hij mij nu hoort Als ik al jaren heb verloochend Het Goddelijk woord Ik zou willen gillen Dat ziek zijn ‘t geluk zo verstoort Ik heb mijn verdriet In de kiem gesmoord Wat zou ik dan willen?…

In weemoed gespeend van verstand dompel ik mij onder in gevoelens aan de rand Stop het weg! Nee niet dichterbij.. Sluit het af! Een gevecht in mij. Weggedrukt, weer een veilig gevoel Maar diep van binnen woelt het, koud en koel Toch de mom weer op van alles leuk, ja het is fijn maar in de koelheid, bij dat randje, daar wacht de pijn.…

Wat is 't nog dat mijn hart behoeft? Wat is dit wonderlijk verdriet - Ik voel mij doof en diep bedroefd, En zit en zie - en weet het niet. Wat is het dat mij zwijgen doet, Hoe is mijn ganse lichaam stom - Is 't leven slecht - is 't leven goed - Of niet - of wel - waarom - waarom? Wat is 't dat 'k weet - en wat of wie Dat ik verloor of dat…