Alle inzendingen van Oculus Noctis

Uitgestrekt, verraderlijk, Ons gangenstelsel, onze monstergrot! Zelfs wij, de architecten, Vergaten onze weg naar de vrijheid En dwaalden door de koele krochten Wimperslag - de tijd geeft vleugels Onwennige ledematen van was en veren Zonlicht nodigt ons hoog uit Voeten los van de vochtige stenen We stijgen op in hemels blauw Mijn vlucht…

Uit lenig hout gesneden In een zachtfluwelen doosje Verborgen in mijn toren Daar wacht ze al een poosje Wanneer ze langzaam opstaat Gratieus in elke geste Dan druppelen er klanken Uit haar ingelegde veste Buiten wacht haar lot achter bossen en rivieren dat ze heimelijk moet vinden bijna hoffelijk versieren Dans, mijn lief Stroom in…

Inktvlek aan de hemel Uitgelopen Genoeg om de nacht te verduisteren Voor hen die omhoog kijken Rusteloos vloeide jij voort Zwarte rivier Ik rende langs de oever Steeds zag ik iets in jou Spijt droop ten slotte van je gekartelde randen Haastig gemorst, vermoedelijk In demonstratieve zorgeloosheid Zoals onze jeugd het voorschrijft Verhalen…

Kortademig wrijven Augurken interlude Witte pijn, gelukkig klein Trots op stank en krijsen Poging tot moraal Nieuw en glimmend modieus Het mag allemaal Prijs de infantiele reus Verwachtingen gespannen Kleine lettertjes paraat Uit moederschoot verbannen Volg de rode levensdraad Misschien vliegen zonder vleugels Culturele mimicry Liefde…

Terug naar de dagen van levende onschuld toen ons lachen zich mengde, licht doch massief een vriendschap gedragen door engelengeduld verlang ik, mijn chronische lief Jij blijft onvindbaar, hoe diep ik ook delf op zoek naar vergane perfectie Mijn rudimentaire affectie geldt jou, monument van jezelf Neem jij nu de moed mij een glimlach te…

Hoe ver ben ik gekomen? rennend door de duisternis met ergens voor mij vrijheid achter sluiers van witte vlammen Daar durf ik weer te ademen met open ogen, open armen ontsnapt aan een vergeten droom Of ben ik toch gestruikeld over diepgewortelde verwachtingen en viel ik al die tijd mijn granieten einde tegemoet Hoelang zou ik al vallen…

Er danst iets in mijn buik zacht satijnen kleuren het zoete lied begerend dat jij naar binnen zong Juist in de kleine dingen schuilt hier en daar een chaos van ademloos verlangen Het leek zo klein, jouw zingen Wanneer de nacht het koudste is houd ik je nu vol toewijding gelijk een grote vlinder met mijn vleugels toegedekt Dan denk…

Als liefde tijd was had ik jou nog meer dan nu al nodig een eeuwigheid aan eenzaamheid maakt alles overbodig Als liefde goud was, was jij rijk zoveel heb ik voor jou van dit hoogkaraatse liefdesgoud waaronder ik bezwijk Als liefde licht was was jij blind zo fel straal ik van binnen dus hoop ik maar dat jouw hart op de tast het mijne vindt…

Soms denk ik maandenlang aan een onmogelijke uitweg gevangen, onderworpen aan een straf die ik mij willoos opleg Als hart niet doet wat hoofd gebiedt is al het denken zinloos het ogenblik illusie, ik een marionet zo merk ik na een poos Overtuiging wie ik ben, elk houvast dat ik vind vergaat onder jouw adem tot vluchtig stof in koude wind…

Net op tijd Mijn nederlaag herkend Ik trek me terug in eenzaamheid En wacht in diepe slaap tot jij weer grijpbaar bent Een schimmenstorm met overal jouw gezicht Ik laaf me aan vergetelheid Alles is verlicht Nooit meer Spijt…

De uitgestrekte koepel doet me steeds aan iemand denken haar bewegingen zo soepel ieder waaien, wuiven, wenken Noorderstorm en zuidenwind zijn al naar zij ze blaast als lieve woorden voor een kind of een vloek die ijzig raast Stoomgebergte, onbedwongen nevels van regen en zon waar alle mysteriën ontsprongen de stroom van haar leven begon…

Je bent mijn grootste valstrik en sinds ik voor jou viel oogt alles valer want jouw aanblik kocht met valse hoop mijn ziel Je oogopslag vertelt me droog dat ik geen hoge ogen gooi maar ik zal vechten, oog om oog mijn oogappel, wij twee zijn mooi Ik ga niet zonder slag of stoot vertrouw me, ik zal slagen ik kleur des liefdes slagveld rood…

Staand in de woestijn met niets dan twee handen vol water en jou, waar ik naar dorst in mijn uitgedroogde hoofd Als de trillende lucht je loslaat zie ik mijn lege handen Weer een dag vergaan ongemerkt in het gulzig hete zand…

Afwisselend wil ik voor en door jou sterven je uit mijn hart verbannen en je namen er in kerven Maar als ik lig te peinzen over strop, gif, trein of toren laat naast instinct en goed fatsoen mijn liefde van zich horen Want als ik bungel, braak of spat kan ik mij niet vergeven De wrede ironie: ik wil ook voor en door jou leven…

Strompel, struikel, stort ineen Trots wordt uitgespogen Welkom warme wanhoop Huilen, lachen, ademhalen Nieuwe, troostende lucht Dan stilte, aandachtige stilte die snikkende echo's verdrijft Ik fluister voorzichtig om haar niet te breken Tot ik de slaap vind of hij mij Hoor je me? Hoor je mijn stem? Hoor je de stem van mijn hart? Steeds…

Een bloeiende sinaasappelgaard gloeiend in het oranje eerbetoon overgebracht door de wolken boven een veel te hoge horizon Ergens daarachter een dansende Medusa Vurige slangen, wijds uitgewaaierd, hun veelstemmig gebed diep galmend hun honger verzadigd of vergeten Het blinkend schild blijft achter op weg naar haar beeldentuin ondanks de…

Eenzaam cliché Treurig cliché Houd ik nog van mezelf? Met bittere zelfspot en grimmige lach verslijt ik walgend dag na dag Manisch cliché Krankzinnig cliché Probeer me niet te stoppen Als ik de verrader in mij vind dood ik zijn vrienden, vrouw en kind Aarzelend cliché Hoopvol cliché Ik ben nog niet verloren Maar de vloed, sinds jij…

Wat is het toch, dat zachte die zephyr in mijn armen dat vriendelijke vreugdevuur waaraan ik mij kan warmen Ze ligt met mij verstrengeld tevreden, moegespeeld en ik zie in haar ogen dat ze mijn gevoelens deelt Maar wat is toch dat ijle, die gedachtenparasiet de schuldbewuste oorzaak van dit slepende verdriet Gewikkeld in een ochtend…

Als ik niet bestond wat was dan het verschil tussen wel en niet bestaan van dit al, en wat er plaatsvond Hierop zeg ik: niets ben ik een egoïst? of mag ik dat bepalen waarvan ze zeggen dat het mist Dan heb ik het gevonden het antwoord van het leven op de vraag van het bestaan en hoop ik jou te krijgen want jij hebt de zin gegeven…

Daar in de wilde bloementuin loopt kronkelend een kiezelpad waar in de gouden schemering met kalme tred een jongen gaat De zongerijpte zomerlucht die zachtjes fluistert, knuffelt, stoeit de wegen van het leven kent vertelt hem waar zijn Mekka bloeit Dan ziet hij haar, de wereld zwijgt het ogenblik is ademloos maar in zijn hoofd klinkt…

Vannacht ontmoetten wij elkaar ik zag je al van verre Je straalde maar ik ben gehaat door de schrijver van de sterren Je trok een kap over je hoofd onttrok je aan mijn ogen Ik voel de pijn van hoop die dooft de pijn van onvermogen Ik hul je in een schreeuw wanneer wij als vreemden elkaar passeren Het spijt me maar ik kan niet meer jouw…

De zon op mijn huid maakt de tranen in mijn ogen meer dan goed…

Van de troon die ik gebouwd heb is een vonnis over mij geveld schuldig aan hoogmoed en -verraad die jij met eenzaamheid vergeldt veroordeeld tot de glimlach op jouw felbegeerde lippen de nectar van mijn waarheid waar je mij niet van laat nippen mijn ketenen zijn nog warm ik verbrak ze pas geleden de nieuwe zijn nog warm van toen jij me…