Alle inzendingen van Willem Jan Otten

Geen bel ontsnapt zijn keurslijf; het wak geslagen door een steen groeit dicht: hij ligt te hopen op een bui die hem zijn huid afstroopt. ---------------------------------- uit: 'Het keurslijf', 1974.…

Een zandstraal wind in de rug, ergens tussen de badweg en Het Hon het strand een aftelrijm van palen. Waar de zee nog dun is als een pink rollen strandlopertjes als biljartballen over het laken van het water, overrompeld soms door zeeschuim. En waar het duin verzandt Ontstaan om wrakhout, flessen, banden, nieuwe duinen, niet hoger dan mijn…

Een karavaan voddenmannen trekt al dagen klagend langs het raam. Jaargetij van stafrijm. De krant die uit de schemering de gang inglijdt is klam. Commentaren vragen aandacht voor de dodo, en je weet: het is oktober. Valt een spin het afwaswater in. Najaar, vuurtje in de nevel, slaapje van de luiheid, de wereld wordt weer één, zelfs de spreeuwen…

Liep augustus op zijn einde, sloot de badmeester de hokjes af, fietste neuriënd september in. Niemand was er dan ook bij dat ik de plank betrad. Ik was geblinddoekt als een deserteur. Dit zijn de stappen bang bang bang. In het Bospad op de hoge zweet men het peentje bangverlang. De zon stond even laag als ik en stond op punt van zakken…

Gevuld met helder water staat er op de tafel in de tuin een schaal. Wie hem daar plaatste deze nacht, geen flauw benul, en het is februari, en het water wiegend zich bedaart. Ster na ademloze ster begeeft zich op het watervlak. Dit kan niet opgetild, of heel het uitspansel gulpt plons naar god, gebogen als hij raakte over haar die tot de rand…

Van kindsbeen heb ik kennis van een wak. Denk ik het in dan denk ik mij in de voorbedachte winterdag waarop ik, spijbelend, in de late ochtendschemering, een onbeschaatste, mensverlaten wijde Ankeveense Plas beging waarin mij wachtte steeds hetzelfde en mij toegedachte wak. Denk ik het in dan denk ik mij in dit wak totdat het zingen gaat van…

Tussen zijn aankomst en zijn gaan ontkwam de tijd die nodig was geweest om te bestaan. Zoveel wist hij. Maar onder aan het strandhotel richtten zich de golven op en vielen neer. Soms trad in deze buldering ineens een stilte in. Het was alsof het eiland dan zichzelf vernam. Dit is de tel waarin de tijd in haar geheel opnieuw verstrijken kan.…