Alle inzendingen van hannah

Nu iedereen met me meekijkt kan ik eindelijk beginnen te groeien naar de markt. Ze weten allemaal waar ik mee bezig ben en vinden het niks: de tijd dat de postbode de arme burger achternazat, de tijd dat de goede postbode symbool stond voor de dood, hebben we toegestaan te transformeren tot de nadagen van een hippe planeet. Ik hoef mijzelf…

een apelazarus neergezegen papzak plet zich een omgekeerde tent in het woud dan traag een zwart pluizige arm door ondoordringbaar bamboeriet van tak naar mond en mond naar tak op dood gemak een boeddha op een berg op dood gemak één boeddha in een bos zou de panda weten dat hij met tweeëndertighonderd is en stel dat er een constante hoeveelheid…

Het leven is hard, mensen zijn raar, Dat is wat ik elke dag ervaar. Iedere keer word ik weer gekweld Door die verwoestende kracht van geld. Mensen zijn egoïstisch en blind, sluiten hun ogen Voor de wereld die ze zojuist hebben bedrogen. De schoonheid en puurheid van de natuur vergeten, Het negeren van de doordringende kreten. Het verbergen van…

virtuoos overdansen lenigjonge vingers de vierweg op een elegantslanke hals harenstokberoeren doet borst- en taillesnaren sidderend ontwaken trekt registers open melodie breekt pareljuichend uit de open flanken de heupen kingeklemd bij haar boventoon in orkestrale luwte tuimelt mijn ziel een kortstondig arcadia binnen…

het vrolijk dartelen doet de ademzwaarte van zijn jaren lonken naar de lichtheid van de jonge jeugd ziet de kleinen plaats betwisten op haar uitgedroogde schoot om het genoeglijk leunen tegen het verend boezemmos spartelend achter tandentralies onuitgesproken gedachten hij weet zijn rijkdom meer dan goud of diamant dat daar liefdevol…

mijn witste bruidsjurk trek ik aan zie ik hem te wenken staan in nood zijn komst verwacht mijn bruidegom mijn knekelman, ik kom met een zeisslag maait hij mij spontaan apocriefe vleugels aan witsierlijke bruid doodsgezellin leedvrij eeuwige leegte in…

in opmaat tot heldendom drijven op penneninkt vervloekende woorden tot papieren gif dat lekt onder oneerlijk blond spreekt gedwongen tong grootgeblazen woorden sproeiend gif dat spet een ereroffel weerklinkt geslagen op angst gestoelde woorden goed werkend gif sijpelt ver en verder…

Borderline voelt zich verdrietig, of toch blij, of was het nou boos? Borderline is impulsief en doet het gewoon als ze dat verzonnen heeft. Borderline doet aan zelfbeschadiging. Borderline is bang dat jullie haar alleen laten. Borderline is extreem in veel dingen. Borderline is heel boos vanbinnen en reageert daarom soms anders als anderen…

stroomsprong uit trotse bron tot woest geweld gezwollen waarin licht een kind bezwijkt in tegendraads verlangen stroomopwaarts naar de wel waar het alles ooit begon te zwak in benen en in armen wanneer de vloed te sterk blijkt het onmacht aanvaarden moet versopt verrimpeld beurs geslagen en bemind wentelt als hulploos wrakhout het…

LENTE in blinde gelukzaligheid zingen op witte wolkjes ingewandsgefladder verliefd mijn lief mijn mooiste lief jou zo ZOMER laatste vlinder gevlogen baarmoeder vraagt paring om diepste vervulling die straks kan gebaard klein liefje mijn lief lief jullie zo bezingen van armen…

in die koude heldere nacht van 5 op 6 december van dat jaar nam ik geheel onverwacht een mysterieus gebeuren waar: er klonk ver vanuit het duister een aanzwellend gedruis van gemurmel en gefluister, mijn hemeltje was dat wel pluis? het gedruis naderde nu ras viel in geluidsparten uiteen, door wat eerst nog druisen was kwamen stemmen en…

halsstarrig de blik op de horizon gericht reist de geheimenbewaarder langs bergen en door dalen zijn queeste duurt reeds jaren zijn mond en schoenen gapen zijn kleding vervalt tot draden door het lang en eenzaam gaan niet eenmaal ziet hij om zijn blik blijft naar de horizon zijn schatten en zijn leven kunnen geen terugblik velen drie…

traliehekken langs ieder balkon; streepjescodes in babylon en etnische stapeling in de zon lakens als een witte vloed uitbundig vlaggend wasgoed aan lange rekken geknepen; op de wind zeilende schepen in een opgeblazen badje een ebbenhouten schatje de zwarte haartjes vast in een kroeskrullen kwast schuin boven voor de woning benen met…

in zoete pijn te dwalen door roze rode zalen verwachtingsvol gericht op dat wat kloppend ligt als in een halfopen toren van beschermende ivoren beschroomd stilaan de pulserende kamers binnengaan waar muziek van zoveel jaren door het aanslaan van de snaren tot weerklinkend leven komt, ontwaakt wat was verstomd, dat wat gewist werd geacht…

hij startte als een trage diesel met veel lawaai zonder koelen of blazen zoals nu het ging allemaal wat trager toen en ik had geen kopzorgen over wormen en Trojaanse paarden toen kende ik alleen stroompanne als ik wou gaan slapen zette ik dat ding gewoon af aan de veel te grote knop en moest ik geen ganse nacht dokter spelen om dat verdomde…

Zijn donkere kijkers tranen heel duidelijk. Aan de rand van het zwembad. Ongezonde vette buik. Levensechte waarheid. Realiteit. Omliggende ogen zien het niet. Een bijna naakt zongebruind lijf straalt. Enkel een kleine zwembroek. Zwart. Sierende natte druppels glinsteren zijn slanke rank. Tepeltjes als druifjes. Realiteit. Zijn doortrokken…

hij parle français et ne pas flamand hij schaamt zich de bourgondische veelvraatideeën van zijn soortgenoten hebben hun blauwe luchtarme hersenen bevuild fijn stof dood volgt snel vive la mort buffet à volonté valt niet te rijmen met één dood landbeest en één gevilde watervis voor de aardse aliëns djerba's schone en verfijnde eetcultuur…

"de Volkskrant"5 februari 2008 "Heel rustig ingeslapen- met de wereldvrede op zijn lippen." ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ in vrede is de ziener ontslapen na zijn werken dag en nacht. met meditatie als zijn wapen heeft hij de wereld vrede gebracht. vooralsnog slechts op zijn lippen, aangezien daar de wereldvrede lag, in onvermogen daaraan…

in het zicht van paradijselijke stranden niet geplaagd door wind tot golven deinde onmetelijk de oceaan. onder zijn machtig lichaam dient de aardkorst hem tot speels matras. een grimmig spel van dringen en duwen van schollenschuiven en van botsen, tot een schol zijn evenwicht verloor, knallend scheurde, zich verhief en bovenop zijn spelrivalen…

achteraf gezien misschien wat onbezonnen was ik dapper met klimmen begonnen, ik wilde hoog de Parnassus bestijgen om die prachtige bloem te verkrijgen die daar lokkend op mij wachtte en mij paaide met haar zoete stem: "ik behoor aan jou, al sta ik op hem, kom, ik zal al je smarten verzachten!" maar het pad was te steil en de berg te hoog,…

waar banden zijn gestrikt die elastisch zijn geweven voor een lang en rekbaar leven waar tijd zijn eeuwig ritme tikt waar levens reeds zijn ingedikt door wedervaren vormgegeven in een wonderbaar samenkleven waar men respectvol is en ingeschikt daar is ten hoogste een opmaat bereikbaar tot ultiem geluk dat wat afgescheiden blijft dat…

zoals ik haar beminde bemin ik haar niet meer ooit bij haar schaars verschijnen wierp ik mij voor haar neer hoe zij mij verleidde, verblindde verleidt zij mij niet meer zij is nog wel de mijne maar niet zo als weleer ligt zij op mijn terras kan ik dat niet verdragen als ware zij de duivel kan ik haar deo gratias verbazend snel verjagen…

het is zo gaarne dat ik luister omarmd door het zachte duister van een zwoele zomeravond een immens orkest van kleine strijkers en ritmisch gekwaak uit plas en poel. de nacht voorbij, het duister weggeschoven van slaap nog zwaar de ogen dicht hoor ik gefluit en gekwinkeleer in het prille ochtendlicht van al wat snavels heeft. de radio…

Lom en Luster daartussen de smalle weg hoog op de kille ongenaakbaarheid in de breekbare ademlucht van de koude bergen zomer en herfst daartussen witte kleden op hun rug gehuld in frêle sluiers en afhangend kant van vallend water staan onwrikbaar de hoge bergen de weg krult zich intussen vergenoegd met aan zijn zij het…

soms ben ik behoorlijk slagvaardig dat maakt een ander aardig boos voor vaak onbepaalde poos het lijkt ook wel wat onaardig. echt, ik ben niet zo boosaardig hooguit soms wat grenzeloos corrigeer in overdose bedoel dat niet hovaardig. het is niet alleen loslippigheid, maar het meest nog ergernis over al die onverschilligheid dat ik iemand…

laat de doden nu even niet praten die denken en leven bepalen het overvolle brein moet bemalen de beddingen verlaten, overvloeiend als dierbaar water in diepere bekkens en gaten. zo maakt gedempter praten de klanken net iets delicater als de lieve doden zwijgen en wat beter zijn opgeslagen kan het brein weer wat verdragen en dode bedilzucht…

zie ik door de koude straten van de stad zwarte spoken waren, denk ik: het zijn mijn gedachten die penselen en schilderen op het stenen vlak. toch kruist zo'n spook mijn pad nu net iets vaker en denk ik: ík schilder niet die taferelen ík ben niet die in zwart verpak. zijn haar ogen dan zo schuldig dat zij door tralies kijken moeten, wie…

gulzig draait razendsnel een klein harmonicaatje rondom een frisgroen blaadje als een dolgedraaide carrousel vreet zich wel 5x uit zijn vel telkens een groter maatje dan weeft het zich met een draadje tot een pop: dag rups, vaarwel plots knapt wat het omspon en kruipt met natte lapjes als een verregende bloem uit zijn beschermend cocon…

door wateren omspoeld in oneindige beweging en peilloos diep ligt geduldig het kleine land, blond rondom de randen ruig het geplooide lijf wind doorspeelt de flora dirigeert de zacht zingende bossen zijn bladmuziek. vogels in hun nesten slapen - met opgewaaide kraagjes - een vloeipapieren slaap. de zee neuriet tevreden en schiet haar…

het zijn kwade dromen kind gedacht bij volle maan. ontstrik je banden bij het aanlichten van de dag wanneer de draken slapen kan je gaan. wellicht dat je je weg niet vindt blijf niet staan, niet staan al schaaf je benen en handen. vergeet hun bedacht gezag, wanneer de draken slapen móet je gaan. ontvlucht de kloof, al lijkt die afgesloten…