ach, Parnasbloem!

achteraf gezien misschien wat onbezonnen
was ik dapper met klimmen begonnen,
ik wilde hoog de Parnassus bestijgen
om die prachtige bloem te verkrijgen
die daar lokkend op mij wachtte
en mij paaide met haar zoete stem:
"ik behoor aan jou, al sta ik op hem,
kom, ik zal al je smarten verzachten!"

maar het pad was te steil en de berg te hoog,
mijn voeten deden pijn en mijn mond was droog.

spijtig hijgend stond ik daar tot
ik plots in een oksel van het pad,
dat ik tot dan bestegen had,
een nederige plaatsvervangster ontwaarde,
zedig gebogen stond ze vast in de aarde,
niet van zins zich te laten plukken,
zodat ik haar aan de berg moest ontrukken.

aanvaardend dat het buiten mijn kunnen ligt
beter en mooier te dichten dan ik dicht,
ving ik afdalend de terugreis aan.
pas na een lang en struikelend gaan
merkte ik dat ik mijn bloem had verloren,
zodat dit gedicht gedoemd was
dood te worden geboren.

onmacht verloren parnasbloem

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 161