spookgestalten

zie ik door de koude straten van de stad
zwarte spoken waren, denk ik:
het zijn mijn gedachten die penselen
en schilderen op het stenen vlak.

toch kruist zo'n spook mijn pad
nu net iets vaker en denk ik:
ík schilder niet die taferelen
ík ben niet die in zwart verpak.

zijn haar ogen dan zo schuldig
dat zij door tralies kijken moeten,
wie legt haar dit verbergen op?

zij ontvrouwt zich zo zorgvuldig
van haar haren voorbij haar voeten
als een vleesgeworden tuimelpop.

boerkadraagsters

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 4 stemmen 254